Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Warm onthaal, fletse zege
NAFI THIAM wint hoogspringen met 1m89
Twaalf olympische kampioenen, bijna dertig wereldkampioenen, een vijftiental Europese kampioenen… Schoon volk gisteren op de Memorial. Maar wie was gisteren dé atletiekster van de avond? Nafi Thiam uiteraard, de chouchou van België.
Niet toevallig werd Thiam bij de traditionele atletenparade het luidst toegejuicht. Wereldatlete van het Jaar, olympisch kampioene, wereldkampioene én Europees kampioene zevenkamp. Maar evengoed kan Thiam adelbrieven voorleggen als hoogspringster, ook al is ze geen pure hoogspringster. Alleen: gisteren was het vet van de soep en strandde ze op 1,89m. Ze faalde drie keer op 1,92m. Thiam won wel met die hoogte, maar dat is niet abnormaal. Ze had het strafste persoonlijk record van de deelneemsters. Dat persoonlijk record staat op 2,01m en sprong ze op de zevenkamp van Götzis, daarmee is ze de op twee na beste hoogspringster van 2018 en is ze de wereldrecordhoudster hoogspringen in een zevenkamp.
En nu strandt ze dus op 1,89m. Is dat een schande? Natuurlijk niet. Thiam heeft gepiekt toen ze moest pieken: het EK in Berlijn. Gelijk erna trok ze twee weken op vakantie naar de States: Los Angeles, Hollywood, de Walk of Fame, de Grand Canyon… Tijdens die tour raakte ze geen spikes aan – de paar keer dat ze in de gym van het hotel ging joggen, kun je bezwaarlijk training noemen. “Dat zijn de enige twee weken vakantie die ik dit seizoen heb gehad. Toch voelde het super om te winnen voor het Belgische publiek, ook al was het hoofddoel van het seizoen gepasseerd.”
Binnenkort begint ze opnieuw aan een nieuw seizoen: dat aan de universiteit.
Sacoor klopt jeugidool Kevin
Moe: het was het codewoord op het einde van het seizoen bij de Borlées, al jarenlang synoniem voor de beste Belgische 400-meterlopers. Jonathan, een van de twee- lingbroers, zegde wegens fysieke en mentale belasting na het EK in Berlijn zelfs in extremis af voor de Memorial. Daardoor kreeg Jonathan Sacoor, dé Belgische revelatie dit seizoen met een vet persoonlijk record (45.03) en een wereldtitel bij de juniores, zijn kans op zijn eerste Memorial ooit. De man die op zijn achttiende sneller loopt dan de voormalige atletiekcoryfee Fons Brydenbach, mocht het voor het eerst opnemen op het grote toneel opnemen tegen onder anderen Kevin Borlée, zijn jeugdidool van wie hij nog posters en handtekeningen verzamelde, en Dylan Borlée, met wie hij nu sinds een dik jaar samen traint. Sacoor maakte al het goeds dat over hem werd verteld, waar. Hij won in 45.59, een zucht voor Kevin Borlée (45.62). Kevin was niet te beroerd om Sacoor te feliciteren en ze vielen elkaar in de armen. Sacoor: “Wat een zotte, geweldige sfeer. En dan onverwachts nog iets moois behalen. We hebben niet tegen elkaar gelopen maar samen gelopen.”
Kevin: “Ik voelde me goed, maar de laatste 50 meter blokkeerde ik. Jonathan is wereldkampioen juniores, dat wil wat zeggen.”
Sacoor heeft nog altijd selfies met de Borlées op zijn smartphone, nu klopt hij hem op zijn eerste Memorial. Jacques Borlée, ook coach van Sacoor: “Ik ben toch wat ongerust, want heeft wat pijn aan de voet, misschien door overbelasting. Ik wilde niet dat hij liep. En ik zeg niet omdat ik mijn zonen wil beschermen, maar wel hem als jonge atleet.” Sacoor: “Ik twijfel helemaal niet aan het advies van Jacques, ik snap dat hij bezorgd is. Maar ik ben toch tevreden dat ik nog heb kunnen lopen.”
Dylan Borlée moest de strijd staken tijdens de wedstrijd met een contractuur.