Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Antwerpse deelneemster ‘Oh My God’ was verslaafd bij geboorte
Antwerpse Lana Guetta (30) probeert verleden te verwerken in het klooster in Vijf-programma ‘Oh My God’
Lana Guetta Deelneemster
“Meteen na mijn geboorte heb ik wekenlang in het ziekenhuis gelegen. Ik was een verslaafde baby en moest afkicken.”
Omdat ze wil tonen dat ook een mooie façade een pijnlijk verhaal kan verhullen. Daarom neemt de Antwerpse Lana Guetta (30) deel aan het Vijf-programma Oh My
God, waarin jonge, wereldse vrouwen aan het harde kloosterleven worden onderworpen. “Ik ben geboren in de gevangenis. Als baby moest ik meteen afkicken van heroïne. Stilaan kan ik het een plaats geven.”
Waarom ze in hemelsnaam kloosterzuster is geworden. Dat wil Lana Guetta weten van moeder-overste. Noem het gerust een vlucht, zo blijkt. “Ik ben streng opgevoed. Geslagen, opgesloten. Was jij maar nooit geboren, zei mijn mama later”, vertelt de non. “Het doet nog altijd pijn, maar ik vergeef hen.” Lana begint te huilen. “Ik kan niet vergeven”, zegt ze. Oh My God – waarin jonge vrouwen, niet vies van luxe of een feestje, in een klooster worden ondergebracht – bouwt op clichés, maar overstijgt ze al in de eerste aflevering.
Robot
Hoewel het sobere, strikte leven van de kloosterzuster mijlenver afstaat van Lana’s wereldse bezigheden, hebben ze een ellendige jeugd gemeen. Lana werd geboren toen haar moeder in de gevangenis zat voor het dealen van heroïne. Onder meer, naast een rist andere veroordelingen. Haar vader, een man van Senegalese origine, was intussen al uit beeld. “Mijn moeder gebruikte zelf ook. Meteen na mijn geboorte heb ik wekenlang in het ziekenhuis gelegen. Ik was een verslaafde baby en moest afkicken. Ik heb een lichte vorm van astma, dat wordt daaraan gelinkt. Maar ook in de jaren daarna, bij mijn pleegouders, was ik helemaal ontregeld. Ik kon uren wakker liggen zonder een kik te geven. Ik toonde geen emoties, geen affectie. Ik was een robot.”
Het had een grote invloed op haar zelfbeeld, op hoe ze in het leven staat. Daardoor ook ging ze orthopedagogie studeren. “Ik moest jarenlang verplicht om de twee weken afspreken met mijn biologische moeder. Daar heb ik het tot vandaag het moeilijkst mee. Dan nam ze me mee naar groezelige rendez-voushotels. En elke keer opnieuw zei ze, over mijn warme pleeggezin: je zult het zien, ik haal je daar weg. Dagen voor die afspraakjes was ik al aan het huilen.”
“Weet je, ik heb zelfs drie vaders. Mijn biologische vader, mijn pleegvader, en de toenmalige vriend van mijn moeder toen ik werd geboren. Die is me gaan aangeven, ik draag zijn naam. Zulke verknipte situatie, kan je je inbeelden wat dat doet met een kind?” Intussen heeft ze met haar biologische moeder al jaren geen contact meer.
Slechte start
“Papa, ben ik abnormaal?, vroeg ik vaak aan mijn pleegvader. Nee, kindje, zei hij. Je hebt gewoon een slechte start gehad. Daar kan jij niets aan doen. Je leest vaak ernstige onderzoeken. Dat kinderen die zijn weggehaald bij hun biologische ouders bijna geheid psychische problemen krijgen. Of hoe kinderen uit de bijzondere jeugdzorg hun leven moeilijk op de rails krijgen. Ik begrijp dat. Ik heb het moeilijk met geborgenheid. Ik was lang introvert. Nog steeds eigenlijk, behalve wanneer ik dans.”
Niet te vergeven
Lana heeft een goede reden voor haar deelname aan Oh My God: laten zien dat achter een mooie façade altijd méér schuilt. En dat dat gerust een pijnlijk verhaal kan zijn. “Ik hou van mooie kleren, ik omring me graag met mooie spullen. Dan voel ik me beter. Maar dat is telkens slechts voor heel even. Het verdoezelt even mijn diepste gevoelens, maar nooit voor lang. Ik ben dertig jaar meer met overleven dan leven bezig geweest. Maar ik kan het stilaan een plaats geven.”
En of ze haar moeder ooit zal kunnen vergeven? “Ik denk het niet. Ik probeer soms, maar het lukt me niet. Dat had gewoon nooit moeten gebeuren.”
Oh My God, Vijf, 20.35u