We missen meer dan ooit hoffelijkheid

Hoe moet je mensen leren om zich te gedragen in de tram en op de bus? Moet dat met harde hand? Of probeer je incidenten tussen passagiers onderling en tussen reizigers en chauffeurs te vermijden door positief gedrag in de kijker te zetten? De Lijn gaat het op die laatste manier proberen. Het zou fantastisch zijn als het lukt, als er zich dankzij de actie minder dan 2.800 incidenten per jaar voordoen.

Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts relativeert dat cijfer. 2.800 lijkt veel, maar de incidenten, die gaan van verbale agressie over beledigingen en pesterijen, doen zich wel voor tijdens elf miljoen ritten. En toch is 2.800 te veel, want voor elk aangemeld incident doet er zich allicht ook een voor dat niet wordt gemeld. En als we steeds meer mensen willen verleiden om het openbaar vervoer te gebruiken, moet iedereen zich veilig en prettig voelen op tram en bus.

Dus, laten we onze positieve ervaringen delen en niet altijd zeuren over de negatieve, zegt de minister, want hoffelijkheid is besmettelijk. In principe heeft hij gelijk. Als je beleefd bejegend wordt, ben je zelf ook vriendelijk. Als De Lijn haar best doet om haar klanten zo beleefd en correct mogelijk te bedienen, als mensen gewoon beleefd zijn tegen elkaar, dan pikken de klanten van De Lijn de positieve boodschap van de campagne misschien wel op. En hopelijk besmet ze dan niet alleen gebruikers van het openbaar vervoer.

Onze samenleving mist namelijk meer dan ooit hoffelijkheid, op alle niveaus en in alle sectoren. In de politiek is beleefdheid allang geen deugd meer en de sociale media zijn verworden tot een forum waar alle remmen los mogen. Dat mag blijken uit het verhaal van de Nepalese ex-vluchteling Krishna Regmi op blz. 3 van deze krant. Erkend als asielzoeker, Nederlands geleerd, Belg geworden, vader van een voorbeeldig gezin, zaak uit de grond gestampt, lid van een politieke partij... en toch op Facebook uitgescholden voor “tjsoektsjoek” en in de grofste bewoordingen terug naar zijn land gestuurd. Krishna krijgt van die mensen helemaal niet wat hij zelf geeft. Gelukkig zet hij ze in hun hemd met zijn positieve houding. Het valt echter te betwijfelen of hij dat optimisme ooit terugkrijgt. En toch is het belangrijk dat we deze grofheid blijven counteren. De toon van deze mails, de incidenten op tram en bus… als we ze normaal gaan vinden, leven we al gauw in een onleefbare wereld.