Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Op kot in het rusthuis
Veel mensen aan wie Boris vertelt dat hij in een rusthuis op kot zit, geloven hem niet. En toch woont Boris sinds een week tussen de bejaarden, pardon senioren, van woonzorgcentrum ’t Zand op Linkeroever. Zijn kamer verschilt amper van de kamer van de gebruikelijke bewoners. Alleen de flessen frisdrank en de pot choco verraden misschien dat er iemand woont die qua leeftijd nog lang niet in aanmerking komt voor een rusthuis.
Zijn huisdokter maakte zich zorgen om de student. “Je gaat toch niet tussen de oude mensen wonen? Daar word je ongelukkig van.” Maar Boris zag er allesbehalve ongelukkig uit. Donderdagochtend was hij blij verrast om zijn buurman Jozef aan te treffen in de binnentuin, waar twee pony’s de ouderen kwamen entertainen. Samen gaven ze een pony wat wortelen. “Ik heb hier ook al meegegeten”, vertelde Boris. “Puree met kip, echt heel lekker.” En in welk studentenhuis komen ze iedere week verse lakens brengen, uw vloer en badkamer poetsen en de prullenbakken legen? Dat is een service die zelfs mama thuis niet levert.
Saai bleken de bewoners ook niet te zijn. Tijdens het persmoment was er een oudere dame gewoon even bij komen zitten. “Nu lees ik altijd welke activiteiten er plaatsvinden, maar hier heb ik niets van gelezen”, zei ze lichtjes verontwaardigd, nadat ze zich eerst had verontschuldigd dat ze wat te laat was. Wat ze van de activiteiten in het woonzorgcentrum vond, vroeg iemand. “Soms toch wel wat kinderachtig”, zei ze zonder schroom. “Mijn kleinkind van 8 jaar zou dat niet eens leuk vinden.” Dus ja, ze wilde best eens met Boris een goed gesprek voeren maar Lili en Marleen kijken - de activiteit van de eerste Borrelen met Boris-avond - was niet haar ding. “Dat vond ik toch wat kinderachtig.”
Boris pakte het sportief op. “De volgende keer mag u kiezen. En als u wilt kunnen we ook samen eens ergens naartoe gaan.” Aan de fotografen liet Boris enthousiast zijn kamer zien. Het moet de netste studentenkamer ooit geweest zijn. Net gedweild, nergens etensresten, nergens vuile kleren. Een keurig opgemaakt bed met een keurig tafeltje, dito bureaustoel en een tv.
Wie nog durft te zeggen dat de nieuwe generatie jongeren alleen maar aan zichzelf denkt, die verwijs ik gewoon door naar de sympathieke Boris. En moest er ooit toch een feestje uit de hand lopen - buurman Jozef vindt het alvast prima - dan is dat extra steuntje aan het toilet zo gek nog niet.