Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik heb vroeger wel eens iemand met m’n statief van het podium gemept”
Expo ‘Naughty Kids’ over punk opent met optreden The Plastic Bags, de vroegere band van acteur Gene Bervoets
In de Academie voor Schone Kunsten opende gisterenavond de tentoonstelling Naughty Kids – Punk, Beeld & Storm in Antwerpen
1978-2018 de deuren. Dat gebeurde toepasselijk met concerten van The Kids en The Plastic Bags, de punkgroep van acteur Gene Bervoets, die voor de gelegenheid na bijna dertig jaar opnieuw samenkwam.
Naughty Kids toont aan de hand van foto’s, kunstwerken, affiches, kledij en natuurlijk muziek de geschiedenis van punk in Antwerpen. De tentoonstelling kadert in het Barokjaar. Mogelijk ietwat verrassend, maar zo vreemd is dat eigenlijk niet: beide stromingen blonken uit in directheid en bevonden zich in het hart van een al dan niet letterlijke beeldenstorm.
Terwijl Ludo Mariman, die optrad met The Kids, alom bekendstaat als een overtuigde punker, is het maar door weinigen geweten dat acteur Gene Bervoets (61) dat in zijn jonge jaren ook was. “Destijds was ik nochtans een van de opperpunks. Zodanig zelfs dat andere punkers me een beetje vreemd vonden”, zegt hij.
In 1976 richtte hij de groep The Plastic Bags op, die punk combineerde met Antwaarpse teksen. Ze werden niet alleen door groepen zoals The Sex Pistols geïnspireerd, maar even goed door David Bowie en Lou Reed. “Al maakten we vooral schunnige liedjes met titels zoals Uw tetten maken me
heet en Stront, zweet en spouwsel.”
Muziek uit het hart, dus. “We hebben één single uitgebracht: De
monkey met de gebroken pink.” Een van de objecten die op
Naughty Kids te zien is: een foto van een jonge Gene Bervoets met een gigantische penis. “Die heb ik nog steeds, hoor”, lacht hij. “Serieus, dat was een decorstuk. We waren nogal heftig en in alles buiten categorie. Zo gebruikten we ook Belgische vlaggen, droegen speciale outfits en waren vaak onherkenbaar.”
Ontwikkelingswerk
Niet altijd even praktisch, maar voor Gene was dat anonieme deels uit noodzaak. “Ik zat toen op Studio Herman Teirlinck en we mochten naast onze studies geen enkele andere activiteit uitoefenen. Nogal lastig als je elke week moest optreden en dus schilderde ik mijn gezicht zwart.”
“Die concerten vonden onder meer plaats op zondagmiddag in de King Kong (eigenlijk een bioscoop in de studentenbuurt waar Joy Division nog optrad, red.) en we traden er op met groepen zoals De Kommeniste en The Kids. Die waren iets jonger en speelden in ons voorprogramma.”
Zowel de groep als het publiek kwamen soms nogal agressief uit de hoek. “Destijds stonden er gasten te pogoën en als die dan het podium opkropen, ontaardde dat regelmatig in een vechtpartij. En ja, ik heb toen al eens een toeschouwer met een statief van het podium gemept.”
In 1980 vertrok Gene Bervoets naar de Nederlandse Antillen om er ontwikkelingswerk te doen. “Ik wilde niet in het leger, vandaar.” Dat betekende meteen het einde van The Plastic Bags – tot gisteren dus. Tijdens het reünieconcert werd de groep bijgestaan door hun kinderen. “Een beetje zoals The Beach Boys of The Eagles. Zij maken de muziek en de originele leden zijn het uitstalraam.”
Ludo Mariman bevond zich destijds in het oog van die storm. De nu 63-jarige frontman van The Kids werkte in de jaren 70 als dokwerker in de Antwerpse haven. Hij had een huis gekocht en was getrouwd. En toen kwam punk.
“Ik hoorde het debuut van The Ramones en was onder de indruk. Ze zeiden ‘wij kunnen niks’, maar dat moet kunnen. Punknummers zijn eenvoudig en kort, zonder solo’s en ander gedoe. Destijds gaven bands zoals Pink Floyd en Genesis de toon aan en dat leek me onbereikbaar. Dankzij punk werd de drempel verlaagd. Ik dacht ‘dit kan ik ook!’”
Ook de nogal nihilistische boodschap van punk sprak hem aan. “Eerder had je de roze brillen van langharige hippies, maar toen kwam de oliecrisis met alle economische gevolgen van dien. Een hele ommezwaai, dus. We waren
angry young men die zich afzetten tegen de vorige generatie.”
Na een bezoek aan Londen, het epicentrum van punk, was Ludo verkocht en algauw stond hij bij zijn collega’s in de haven bekend als de punker van Deurne. “Hanenkammen had je toen nog niet, maar mijn haar stond wel omhoog dankzij een royale dosis brylcreem.”
“Alles gezegd”
In 1976 richtte hij The Kids op en tot 1985, toen de groep uit elkaar ging, brachten ze vijf platen uit met klassiekers zoals Fascist Cops,
This is Rock ’n Roll (gecoverd door Metallica) en hun grootste hit
There Will Be No Next Time. “We daagden tijdens optredens constant het publiek uit, wat er voor zorgde dat de meeste mensen doorgaans tégen ons waren. Maar dat kon ons niets schelen. We waren arrogant en wilden boenk op hun gezicht zitten.”
Punk was in Antwerpen destijds een eerder marginaal fenomeen. “Het was een hele kleine scene die je vooral op en rond de Stadswaag vond, in zalen zoals de Cinderella en de Match Club, waar vaak optredens werden georganiseerd en we de hele nacht rondhingen.”
Nu woont Ludo in Wallonië, waar hij als sociaal assistent werkt. En natuurlijk zijn er nog The Kids, waar hij sinds de reünie in 1996 regelmatig in binnen- en buitenland mee optreedt. Hij noemt zichzelf nog steeds een punker. “Zeker qua mentaliteit. Ik doe niet mee met de ratrace. Me als een citroen laten uitpersen door werkgevers en de overheid? Niet met mij. Ik laat mezelf geen burn-out opdringen.”
Binnenkort volgt een heruitgave van hun eerste twee platen, maar komen er nog nieuwe nummers? “Nee, ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen. En we amuseren ons met de oude nummers die anno 2018 nog steeds meeslepend zijn.”
Meer info over ‘Naughty Kids’ vindt u op www.ap-arts.be