Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“We leven hier in een getto”
Buurtbewoners Abdijstraat zijn schietincidenten beu, maar voelen zich niet onveilig
Het is de tweede keer op enkele maanden tijd dat een restaurant in de Abijdstraat op het Kiel onder vuur genomen wordt. Telkens spelen de feiten zich af in het drugsmilieu. De buurtbewoners en handelaars beginnen de incidenten haast gewoon te worden, en kijken er niet meer van op. Onveilig voelen ze zich niet, maar ze pleiten wel voor verandering.
Dat er af en toe kogels in gevels belanden in de Abdijstraat in hartje Kiel, is ondertussen niets nieuws. Politiecombi’s in de straat zijn er schering en inslag geworden. Amper drie maanden geleden werd er geschoten op Mr. Noodles, het wokrestaurant van drugsverdachte Morad El K., en gisteren was The Pastabar aan de beurt, recht tegenover het wokrestaurant. Om 5u ’s ochtends openden onbekenden het vuur en blijven er twee kogelinslagen in de ruit achter. Opnieuw speelt het schietincident zich af in de Antwerpse drugsoorlog.
“We leven hier in een getto”, zegt Omer, die al vijf jaar in de straat woont. “Heel spijtig, want in principe is dit een gezellige buurt. De Abdijstraat is een winkelstraat, er is dus veel beleving en iedereen is vriendelijk voor elkaar.” “Maar als het donker wordt, dan beginnen de problemen. Op elke hoek van de straat zoeken jongeren elkaar op, roken ze jointjes en maken ze lawaai. De politie zou meer controles moeten uitvoeren. Dat zou al veel schelen, denk ik.”
Volgens Ali, die verderop een café uitbaat, zijn de problemen in de straat een trend die vooral de laatste jaren een opmars heeft gekend. “Mijn café draaide vroeger beter”, zegt hij.
“De klanten willen niet in de buurt komen van ongure types, die helaas soms ook in het café te vinden zijn. Ze komen binnen, drinken iets en verdwijnen dan weer. Ze leven in hun eigen wereld. Als er geen strenger politietoezicht komt, verandert er niets. Ook de schietincidenten zullen dan blijven toenemen. Al die problemen zijn wij ondertussen al gewoon geworden, jammer genoeg.”
Nils Geerst werkt al tien jaar bij slotenmaker Toppi, enkele huizen naast The Pastabar en schuin tegenover Mr. Noodles. “Ik maakte de sloten bij Mr. Noodles en kwam daar met iedereen goed overeen. Als er dan zoiets gebeurt, sta je er wel van te kijken”, zegt hij.
“En nu opnieuw bij The Pastabar. Tweemaal zo’n incident op korte tijd, dat is niet normaal. Maar of ik nu bang ben? Zeker niet. Ik werk hier graag. De klanten en de mensen op straat zijn altijd vriendelijk. En zolang ik niets met dat criminele milieu te maken krijg, denk ik niet dat ik mij ergens zorgen over moet maken.”
“Nooit onveilig gevoeld”
Hakan (18) en Samet (15) lazen het nieuws over de schietpartij op hun smartphone. Ze wonen vlak bij de Abdijstraat en besloten tijdens hun middagpauze een kijkje te gaan nemen. “Ik was eigenlijk van plan om in The Pastabar te komen werken als jobstudent. Mijn neef zou die job kunnen regelen. Maar die plannen vallen nu wel in het water, vrees ik”, zegt Samet.
Maar ook de twee jongeren voelen zich niet onveilig in hun buurt. “We merken zoiets eigenlijk niet eens op. Ik woon hier al mijn hele leven en ben nog nooit bang geweest”, zegt Hakan.
“Maar ik ben me er ook wel van bewust dat zulke schietincidenten niet oké zijn. We mogen van geluk spreken dat er nog altijd geen gewonden gevallen zijn. En ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren. Maar je weet nooit, het zou altijd kunnen escaleren.”
Nils Geerst Werkt in Abdijstraat
“Of ik nu bang ben? Zeker niet. Ik werk hier graag.”