Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Mijn droom was om voor Beerschot Wilrijk te spelen”
Sherjill MacDonald (33), ex-Roeselare en ex-Beerschot, voetbalt nu in Zuid-Korea
Hoe zou het nog zijn met Sherjill MacDonald? De Nederlandse spits (33) speelde in België bij Anderlecht, Roeselare, Germinal Beerschot en Westerlo en is in de herfst van zijn carrière nog actief in de Zuid-Koreaanse tweede klasse bij Busan IPark FC. “In al die jaren heb ik maar één keer mijn hart verloren en dat was bij Beerschot.”
We spreken Sherjill MacDonald via een videocall op WhatsApp. In België is het 12.00u ’s middags, in Zuid-Korea is het al avond. De goedlachse MacDonald zit in de wagen van de club, hij is op weg naar zijn appartement na een lange trainingsdag. Begin juli van dit jaar volgde hij Arsenio Valpoort, zijn ploegmaat bij het Nederlandse Almere City, naar Zuid-Korea, waar hij een contract tekende bij Busan IPark. Onze eerste vraag ligt voor de hand: hoe beland je als 33-jarige aanvaller in de Zuid-Koreaanse tweede klasse? “Dat is best wel vreemd verlopen”, klinkt het. “Ik speelde eind vorig seizoen met Almere City de play-offs voor promotie naar de Eredivisie. In de partij tegen Roda JC zaten er Zuid-Koreaanse scouts in de tribune voor Dani Schahin, de spits van Roda. Maar die kerel speelde echt belabberd. Na de wedstrijd waren die Zuid-Koreanen vooral onder de indruk van mijn prestatie, Schahin moesten ze niet meer hebben. Ze boden mij een contract aan en die spits van Roda speelt nu in Egypte. Zo snel kan het gaan.”
En hoe bevalt het leven in Zuid-Korea je?
“Ik begin stilaan mijn draai te vinden, maar het was toch even wennen. De Zuid-Koreaanse mentaliteit is helemaal anders dan die in Europa. Ze zijn hier erg punctueel en gestructureerd. En alles moet supersnel gaan. Het tempo van het Kore-
“Na Zuid-Korea keer ik terug naar Antwerpen met mijn Ekerense vriendin en neem ik een abonnementje op Beerschot Wilrijk.” Sherjill MacDonald
“Tijdens een bosloop waren we nog maar net het hoekje om of we zaten al met de hele ploeg een koffietje te drinken op een terras.”
“Joske belichaamt waar Beerschot voor staat: humor en passie.”
aanse leven ligt héél hoog. Snel douchen na de wedstrijd, snel omkleden, snel wandelen, snel weer de bus op, … Voor een kerel als ik, die eerder relaxed in het leven staat, was dat een hele aanpassing. Maar ik heb intussen ook een zekere leeftijd bereikt en ik kom altijd keurig op tijd. Ik ben vaak zelfs als eerste op de club. Ik heb bovendien gemerkt dat hiërarchie en respect hier hoog in het vaandel worden gedragen. Na een training vragen de oudere spelers soms aan een jonge ploegmaat om hun rug te komen wassen. En dat kereltje doet dat dan gewoon. Zo’n jonge gast heeft hier echt niets te zeggen. Dan zeept hij ze allemaal in. Een vreemd zicht, maar het hoort bij hun cultuur. Dus toon ik er respect voor.”
Wat trok je over de streep om in Zuid-Korea te gaan voetballen?
“Ik kreeg deze zomer ook enkele aanbiedingen uit België, vooral uit lagere afdelingen. Zuid-Korea kruiste dus eerder toevallig mijn pad. Ik was nog nooit in Azië geweest en het leek me wel leuk en uitdagend om nog één keer het avontuur op te zoeken. Natuurlijk speelt geld ook een rol bij zo’n beslissing. Je verhuist niet zomaar naar de andere kant van de wereld, ik wil daar niet schijnheilig over doen. Ik verdien hier het vijf- of zesvoudige van wat ik de voorbije jaren bij Almere in de Nederlandse tweede klasse verdiende. Het is de combinatie die me heeft overtuigd: het avontuur en de financiële zekerheid.”
Je hebt een mooie carrière gehad. Met Roeselare en Beerschot Wilrijk spelen twee van je ex-teams dit weekend tegen elkaar. Volg je ze nog op de voet?
“Bij Roeselare heb ik niet zo lang gespeeld. Ik had er weliswaar een leuke tijd in een sterke ploeg, met Ivan Perisic, Joeri Dequevy en Gunther Van Handenhoven. Ik weet dat ze nu een nieuwe buitenlandse investeerder hebben, maar ik volg ze niet echt op de voet. Bij Beerschot ligt dat anders. Daar heb ik meerdere seizoenen gespeeld. Ik heb er hoogtes en laagtes gekend, maar mijn tijd op het Kiel blijft de mooiste periode uit mijn carrière. Twee jaar geleden had ik een gesprek met Beerschot Wilrijk over een eventuele transfer, dat was na mijn passage bij Westerlo. De onderhandelingen draaiden uiteindelijk op niets uit. Beerschot wou me een contract voor een jaar aanbieden. Bij Almere kon ik een contract voor twee seizoenen tekenen. Ik wou héél graag bij Beerschot Wilrijk voetballen, het was mijn droom om opnieuw voor die club te mogen spelen. Ik vond het dan ook jammer dat we er niet uit geraakten, ik koos voor de twee seizoenen bij Almere. Op mijn leeftijd moet je soms wat zekerheid inbouwen. Maar ik blijf ze op de voet volgen. Ik heb de finalewedstrijden tegen Cercle live gezien en tijdens de winter ligt de competitie in Zuid-Korea even stil. Dan kom ik terug naar België en pik ik zeker enkele wedstrijden mee.”
Wat vind je van hun parcours van de voorbije jaren?
“Ik heb er met grote ogen naar zitten kijken. Ik heb me bewust wat op de achtergrond gehouden, want dit is de verdienste van de spelers en trainers die de voorbije jaren alles gegeven hebben voor de club. In de jaren voor de samensmelting met Wilrijk liep er jammer genoeg ook veel mis. Als ex-speler doet het me enorm veel plezier dat ze bijna opnieuw op het hoogste niveau actief zijn. Het moet fantastisch geweest zijn om die titels te mogen meemaken als speler. De club en de supporters verdienen dit. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan Beerschot, het is écht de club van mijn hart. Kijk, na mijn avontuur in ZuidKorea kom ik terug naar België. Mijn vriendin is van Ekeren en we zoeken in Antwerpen naar een leuke woning voor ons gezinnetje. Dan ga ik met wat vrienden in het liefhebbersverbond voetballen en neem ik een abonnementje op Beerschot. Ik kijk er zelfs al naar uit (lacht).”
Hoe verklaar je die liefde voor Beerschot? Je hebt toch bij verschillende clubs gespeeld?
“Ik denk dat het komt omdat ik bij Beerschot mijn beste jaren als profvoetballer meemaakte. Ik werd toen regelmatig aangeklampt of herkend op straat. Als het goed gaat, dragen de supporters je op handen. We hadden toen ook een geweldige groep. Iedereen kon het goed met elkaar vinden, jong en oud. Zelfs met de trainers: Jacky Mathijssen, Pierre Thyssen, ... Ik heb dat nadien nooit meer meegemaakt. Tijdens een bosloop waren we nog maar net het hoekje om of we zaten al met de hele ploeg een koffietje te drinken op een terras. Ik denk niet dat Jacky dat toen door had (lacht). We maakten veel plezier en we behaalden ook mooie resultaten. Ik heb eigenlijk alleen maar goede herinneringen aan die periode. Maar ook in slechte tijden is het een warme en authentieke club. Dat heb ik zelf meegemaakt. Kijk ook maar eens naar hun jaren in de lagere reeksen: de supporters maakten er ook daar een groot voetbalfeest van. Ik heb in mijn carrière bij grotere clubs en in grotere stadions gespeeld, maar de sfeer op het Kiel is écht. Die is niet fake. De supporters van Beerschot zijn uniek en dat voelen de spelers op het veld ook. Ik heb er mijn hart verloren. En Antwerpen is een fantastische stad, natuurlijk. Ik kom uit Nederland en ik heb lang in Brussel gewoond, maar Antwerpen is mijn thuis. Al mijn vrienden wonen er in de buurt en ik zal er na mijn carrière ook altijd blijven wonen.”
Zijn er bij het huidige Beerschot Wilrijk nog personen met wie je contact hebt?
“Hernan Losada heeft me al uitgenodigd om in november of december naar een wedstrijd te komen kijken en ik heb onlangs ook wat berichtjes liggen sturen met Mo Messoudi. Zoals ik al zei, kijk ik er naar uit om dit jaar al eens naar het Kiel te komen. Ik zag de voorbije maanden op Facebook ook de filmpjes van materiaalman Joske passeren. Toen kreeg ik het lastig, hoor. Dat deed wat met me. Ik heb zo vaak met hem gelachen in zijn materiaalkot, dat vergeet ik nooit meer. Zo’n man kom je maar één keer in je leven tegen. Ik hoop dat hij nog lang op het Kiel mag rondlopen. Hij belichaamt waar Beerschot voor staat: humor en passie.”
Weet je al wat je na je carrière wil doen?
“Ik zou graag een eigen zaak willen beginnen. Ik hou tegenwoordig erg veel van fitnessen, ik zit elke dag in de gym. Dat is echt een passie geworden. Ik merk dat ik ondanks mijn leeftijd, ik ben bijna 34, fitter ben dan ooit tevoren. Kerels als Zlatan Ibrahimovic, LeBron James en Cristiano Ronaldo zijn op dat vlak voorbeelden voor mij. Allemaal rijpe dertigers, maar die kerels zijn extreem fit. Daar haal ik mijn inspiratie uit. Jongere ploegmaats komen intussen bij mij polsen hoe ze scherper en fitter kunnen worden. Personal trainer of fysieke coaching, daar wil ik later dus wel iets mee doen. Maar eerst nog een jaartje voetballen in Korea. En wie weet wat het leven nog allemaal voor me in petto heeft (lacht).”