Herinneringen op 45 toeren

Het zag er even spannend uit voor fans van U2 die een half weekloon hadden verbrast aan een ticket voor de nieuwste tournee van hun favoriete groep. Eerder deze week bleek immers dat Bono het concert in Berlijn al na enkele nummers had moeten afbreken omdat hij geen controle meer had over zijn stem. Da’s een akkefietje dat voor zangers in een succesvolle rockgroep net iets zwaarder doorweegt dan voor u en ik. In het geval van U2 gaat er veel geld om tijdens zo’n tournee, en ook al zijn bands van dit kaliber verzekerd tegen dit soort van ongemakken, toch blijft het sneu voor de vele duizenden fans die een citytrip aan hun concertbezoek hadden gekoppeld, en hun uitgaven zagen wegsmelten sneeuw onder een bloedhete zon. Zelf had ik een kaartje voor het optreden enkele dagen nadien in Keulen, en eerlijk gezegd: ik hield mijn hart vast. Maar na doktersbezoek bleek alles in orde, en de rest van de optredens gaat gewoon door. Bono excuseerde zich in Keulen, en maakte er zelfrelativerende grapjes over. Maar wie de band al vaker had gezien – bij mij zijn concerten van U2 een aangeboren afwijking, dus ik zat aan nummer vijftig – kon er niet omheen dat er zich een olifant in de kamer bevond waar niemand het over wilde hebben: Bono’s stem was nog steeds niet optimaal. Of juister: hij nam geen enkel risico, zong met de handrem op. In de euforie van het moment maakte niemand zich daar druk om. Want voor u het vraagt: het wás een fantastische show. Beetje bizar dat ze niet naar het Sportpaleis komen, maar te oordelen naar de vele Antwerpse accenten in Keulen hadden de fans de verplaatsing er graag voor over. Over een paar weken staan ze trouwens nog dichter, in Amsterdam. Tijdens deze tournee blikt de band terug op haar eigen verleden. Begonnen in de armste wijk van Dublin, werkten de vier zich op, verloren ze vervolgens hun cool en liepen ze naar eigen zeggen ook een tijdje naast hun schoenen. Maar nu ze met z’n vieren rijker zijn dan bijna alle andere Ieren samen, en de meesten onder hen een mooi gezin hebben gesticht, voelde je dat deze mannen anders in het leven staan. Niet het geld is de drijfveer, maar de liefde voor muziek en het plezier om samen op het podium te staan.

U2 vertelde in de show niet alleen hun eigen verhaal, maar ook een beetje dat van wie met hun songs is opgegroeid. Ik hoorde ze I Will Follow inzetten, en dacht terug aan hoe ik hen als broekje van tien voor het eerst op de radio hoorde. Ze speelden Pride en ik wist weer hoe ik als tiener weken moest sparen om dat singeltje te kunnen kopen. Ik zag in gedachten hoe ik dertig jaar geleden naar de platenwinkel fietste, een dorp verderop. Ik had een flashback naar de posters op mijn slaapkamer, de opwinding van de eerste keer Rock Werchter, en in gedachten bladerde ik weer door mijn plakboeken met artikels en interviews die ik met een zorg bewaarde die ik niet had voor eender welke syllabus. Aan de emotionele reacties van de mensen rondom me kon ik afleiden dat het bij hen net zo was. Natuurlijk zijn al die hits wereldnummers, maar meer nog dan dat vormen ze de soundtrack bij een aanzienlijk deel van je leven. Herinneringen op 45 toeren. Daarom zagen we die iets mindere stem met z’n allen graag door de vingers.