Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Het goddelijke monster
Dat de titel de lading niet dekt, kan je de makers van Oh My God niet verwijten. Al de rest helaas wel.
Het moet de tweede keer geweest zijn, naast het godsgeschenk Temptation Island, dat ik me bewust voor het scherm installeerde voor een Vijf-programma. Als redelijk mannelijk subject behoor ik namelijk niet echt tot de doelgroep. Maar de ontelbare artikels, spannende teasers en het leuke concept – ondanks verre van origineel – hadden me nieuwsgierig gekregen.
Vijf losbandige vrouwen, gerecycleerd uit andere Vijf-programma’s, moeten het roken, zuipen, neuken en Instagrammen even opbergen achter slotklooster en grendel en tot inkeer komen. Daarbij geholpen door enkele nonnen die hun dagen vullen met bidden, eten, slapen en bidden. Tussendoor nemen ze af en toe de tijd om wat te bidden.
Dat ik me zou ergeren aan de verwende nesten met hun gelnagels en extensions, daar was ik op voorbereid. Met uren Temptation Island en zelfs wat flarden Ex on the Beach op mijn kijk-cv, ben ik wel wat sloeriegedrag gewoon. Maar dat ook de nog wereldvreemdere zusters me op mijn – nochtans geduldige – zenuwen zouden werken, daar stond zelfs ik, als voormalig misdienaar, toch van te kijken. Dat kijken had ik trouwens beter gelaten voor wat het was. Maar soms moet je de kerk in het midden houden. Iets wat de zure zuster Angela beter ook zou doen. Al vertoonde ze toch een greintje menselijkheid toen ze ontdekte dat er achter de plastieken façade van de troost zoekende Chloë blijkbaar toch een lief meisje schuilgaat. Laten we bidden dat ook onder het pantser van de norse nonnen een vrolijk lichtpuntje te vinden is. Hoe dan ook: een verzoening en happy end lijken onvermijdelijk. Een tweede seizoen hopelijk niet.
En dan moest Sex Tape nog beginnen. Maar laten we ons daarover maar in stilzwijgen hullen. Vloeken zou ons immers op een reprimande van moeder-overste komen te staan.