4 Segway “Zalig zweven door de stad”

Vergeet het beeld van groepjes toeristen die onhandig balanceren op een Segway terwijl ze met geforceerde belangstelling naar de zoveelste uitleg van hun stadsgids luisteren. Op een Segway door de stad zoeven is zalig. Het is net of je zweeft, en je haalt zonder enige inspanning de snelheid van de gemiddelde stadsfietser – een kleine twintig km per uur. Tussendoor kun je een surplaceke doen voor een etalage, behendig tussen wandelaars door laveren en optrekken en afremmen naar believen. Je wordt geacht je met een Segway als een fietser te gedragen, maar in staptempo even de stoep op als een autofile de doorgang belemmert, kan best (zeker als de tijd dringt). Alleen te hoge borduren zijn te mijden.

De afstand van de race, zo’n 10 km, is goed te doen. Het is dat ze volgens Google zo’n 7.000 euro kosten, of er stond er al eentje in mijn garage. Je laadt ze in no time op met een gewone stekker en ze hebben in snelle stand een paar uur autonomie, in tragere stand vijf tot zes uur.

Waarom rijden er dan niet meer Segways rond? De prijs, natuurlijk, maar misschien ook omdat we het niet zo gewend zijn. Je staat wel wat raar te blinken in de lift naar de voetgangerstunnel, als een verdwaalde circusartiest tussen de fietsers. Al doen de fietsers hun best om niet te staren. Ook op de Meir, waar ik na de race puur voor de fun even naartoe zweef, is er maar af en toe iemand die opkijkt. In de koers zelf had ik overigens bij de eerste stop al meer dan vijf minuten voorsprong op mijn ene directe concurrent, de man met de elektrische step. Verkeerd traject gekozen, beste collega. En bovendien een vehikel waar je als volwassene helemaal niet op gezien wil worden. Doe mij dan maar de Segway, all the way.