Paul McCartney

POP PAUL MCCARTNEY Egypt Station ¨¨¨¨è ‘Bronstig’ en ‘bejaard’: ook anno 2018 zijn het woorden die we niet vaak in één zin noemen. En al helemaal niet in verband met Paul McCartney (76), de ideaalste schoonzoon van de vier Beatles. Maar single Come On To Me was wel degelijk een warmbloedige, poppy lovesong waarin de grootste levende poplegende zijn lief graag meteen mee naar huis sleept. Frisse song én de aanloop naar Egypt Station, Macca’s 25ste (Wings inbegrepen) album sinds The Beatles. Valt meteen op: vocaal steekt deze zoon van Liverpool zijn leeftijd niet onder stoelen of banken. Producer Greg Kurstin (Adele, Sia, maar ook Foo Fighters) probeert die kwetsbare stem niet op te smukken en laat de stembanden kraken. Dat voegt vooral authenticiteit toe aan de kleinste liedjes, en zo zijn er wel wat. I Don’t Know, bijvoorbeeld, een pianoballad waarin de zanger de balans opmaakt en besluit dat er nog veel te leren valt. Of Happy With You, een pastorale lofzang op de kleine geneugtes van een leven waarin nog zoveel mooie dingen te doen zijn en waarin geen plaats meer is voor drugs of drank. En luister naar Hand in Hand, een smeekbede om liefde die met strijkers en fluit eerder stijlvolle kamermuziek dan pop is. Maar dat is één kant van Paul McCartney. Die liedjes spelen haasje-over met tracks die meer engagement uitstralen of het tempo opdrijven. People Want Peace is qua boodschap het simpelst, Who Cares – waarin niet om de meningen van idioten wordt gevraagd – het felst. Dominoes heeft een duidelijke Beatles-stempel (met een tikje E.L.O.) en Caesar Rock drijft op een funky rockgitaar die ook van Nile Rodgers zou kunnen komen. De vet knipogende opa uit Come On To Me komt ook nog eens terug, in het dubieus getitelde Fuh you. U leest dat goed. Wat ‘Fuh you’ betekent, mag u zelf uitmaken: zingt McCartney ‘I just want it for you’ of ‘I just wanna fuck you’? De song, de enige waarvoor hitproducer Ryan Tedder de teugels in handen krijgt, mikt wat te platjes op de hitlijsten, met zijn door de computer gehaalde backingstemmen. Een vreemde eend in de bijt, zoals ook Back in Brazil, een flirt met latin die vooral bewijst dat McCartney zich hier niet helemaal thuis voelt. Maar de grootste verrassing van Egypt Station bewaart McCartney voor het laatste kwartier van zijn album, dat afsluit met een lange, collage-achtige rocksong waarin de gitaar als vanouds ‘weept’. Despite Repeated Warnings is een overduidelijke anti-Trumpsong waarin de man – het zou alleen maar zijn ego strelen – níét bij naam wordt genoemd. Maar Macca is wel duidelijk: ‘Those who shout the loudest/Have the proudest moments/right before they fall’, waarna de song richting zeven minuten snelt met wendingen die de progrock van Wings-classics als Jet en Band on the Run in herinnering brengen. Laat ons niet kiezen tussen The White Album, Rubber Soul, Sgt. Pepper’s en Egypt Station. Maar ook na de piramides zijn nog prachtige bouwwerken gemaakt. (sv)

FOTO AP