Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Uitbuiting, prostitutie en mysterieuze overlijdens
Eigenaars luxejachten wanen zich onaantastbaar, ook als jong personeel sterft
Aanmeren in chique havens, jetsetters aan boord en een eindeloze stroom champagne. Het leven op een luxejacht lijkt glamoureus. Maar de dood van Australisch Instagrammodel Sinead McNamara (20), die werkte op zo’n drijvend paleis, belicht de donkere kant. Een kant met werkdagen van twintig uur en onverschilligheid wanneer een crewlid het leven laat. De eigenaars wanen zich onaantastbaar, zeker in internationale wateren.
De familie van Sinead McNamara eist antwoorden. Het meisje werd goed een week geleden gevonden op de achtersteven van de Queen Mayan IV, de boot van de oude Mexicaanse miljardair Alberto Bailleres. De boot lag op dat moment voor de kust van het Griekse eiland Kefalonia. Alleen het personeel was nog aanwezig, want Bailleres was al terug naar Mexico.
McNamara had er na een contract van vier maanden net haar laatste shift op zitten. Ze werkte als hostess op het jacht, een manier om de wereld te zien. Toen haar collega’s haar vonden, was het meisje bewusteloos. Ze was verstrengeld in enkele touwen. Zelfmoord, volgens de eerste bevindingen. Maar een week later blijft de lijkschouwer met vragen zitten. Omdat hij sporen van verzet heeft gevonden. Ook haar familie wil verder onderzoek. Enkele uren voor haar dood zou McNamara nog in tranen naar haar broer en haar moeder hebben gebeld, omdat ze ruzie zou hebben gehad met een ander crewlid. Dat er uren verstreken voor het bewusteloze meisje naar een ziekenhuis in Athene werd gevlogen, roept ook vragen op.
Snel naar Ibiza
De lijkschouwer wacht op de resultaten van toxicologische tests. Maar het luxejacht wachtte niet. Dat ligt intussen alweer aangemeerd voor Ibiza. Het doet denken aan een verhaal van nog geen twee maanden geleden. Toen werd de Britse stewardess Rebecca Boyle (33) met een gebroken nek teruggevonden aan boord van luxejacht La Polonia. Gevallen door dronkenschap, luidde toen de uitleg. Al bleven ook daar vragen onbeantwoord.
Of de verdrinkingsdood van de Brit Michael Hanlon (22) in 2013, na een val van het jacht Faith aan de Côte d’Azur.
Of die van Will Black (28) in 2010, voor de kust van Monaco. De sloep waarmee hij van land naar schip voer, was onderweg gebotst met een boot die voor anker lag. Nadien had niemand de jongen nog gezien, zo liet de kapitein van luxejacht Burrasca aan Wills vader weten. Er werd vermoed dat hij overboord was gevallen.
Nog voor de familie in Monaco aankwam om mee te helpen zoeken, was de Burrasca alweer weg. Jaren later blijft dat voor Wills zus Rosanna onaanvaardbaar. “De kapitein zei dat we ons geen zorgen moesten maken, dat ze al een boeket bloemen in zee hadden gegooid en zijn spullen aan de politie hadden gegeven”, vertelde ze onlangs nog aan The Guardian. “Ik kan niet geloven hoe ze gewoon het anker kunnen ophalen en wegvaren als er iets misgaat.”
Cocktails na middernacht
Dat is dan ook wat alle verhalen verbindt: de ongenaakbaarheid van de eigenaars van de jachten. Als er iets misloopt, dan is het voor crew en familie bijna onmogelijk te achterhalen welke rechten er gelden. Vaak liggen de boten in internationale wateren, ze worden gerund door managementbedrijven voor een mysterieuze eigenaar, en ze varen onder een dubieuze vlag. Werknemers hebben op die manier lang niet dezelfde bescherming als aan wal. Daar staan avontuurlijke jongeren niet bij stil wanneer ze inschepen.
Wereldwijd werken er 37.000 mensen op bijna 7.000 luxejachten. Aangetrokken door mooie plaatjes op Instagram en het idee van de glamour aan boord. Een van de overleden jongens had zijn familie kort voor zijn dood bijvoorbeeld nog selfies gestuurd met rapper 50 Cent en zanger Jay Kay van Jamiroquai. De verloning is ook mooi. “Ik verdiende iets meer dan 4.500 dollar per maand”, vertelt voormalig hostess Sarah Begbie aan de Australische nieuwssite news.com.au. “Dat bedrag was belastingvrij en kost en inwoning waren gratis.”
Dat laatste lijkt een droom, alleen zijn woonomstandigheden aan boord benepen. “Kleiner dan een gevangeniscel”, zeggen ook andere getuigen in de nasleep van de dood van Sinead McNamara.
Rosanna Black Zus van slachtoffer Will “Ik kan niet geloven hoe ze gewoon het anker kunnen ophalen en wegvaren als er iets misgaat.”
De klok rond brandschoon
Onder de klatergouden buitenkant van de baan blijkt een wereld van uitbuiting schuil te gaan. Een waarin de crewleden de eigenaars al eens drugs zien gebruiken, of waar luxeprostituees in het diepst van de nacht aan boord komen. “Ik zag het voor me als een droombaan, met pauzes op het dek en ’s avonds champagne”, zegt Begbie. “In werkelijkheid werkte ik elke dag zestien tot achttien uur. Samen met twee andere stewardessen moesten we dertien gastenkamers, acht badkamers, een salon, een lounge, een eetkamer en de brug de klok rond kraaknet houden. Tussendoor moesten we al het eten en drinken serveren.”
Oftewel: een gast om 3u ’s nachts een laatste cocktail serveren en enkele uren later het ontbijt opdienen. “Nu, tijdens de vrije momenten was de omgeving wel fantastisch.”