Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Dit is Oscarmateriaal
Felix Van Groeningen overtreft zichzelf met drugsdrama ‘Beautiful Boy’ op filmfestival van Toronto
Eén zin. Meer heeft Felix Van Groeningen niet nodig om de essentie van zijn eerste Amerikaanse film, Beautiful Boy, mee te geven. “Wat kan ik doen om hem te helpen”, vraagt een radeloze vader die zijn zoon ten prooi ziet vallen aan drugs. Wat volgt is een drama dat qua emotionele impact naast The Broken Circle Breakdown kan staan. De film ging afgelopen weekend in wereldpremière in Toronto, en ook daar zagen ze dat dit wel eens Oscarmateriaal zou kunnen zijn.
Van Groeningen heeft het zich niet makkelijk gemaakt voor zijn eerste Hollywoodfilm. Beautiful Boy drijft tenslotte maar op één verhaallijn: een vader die als een leeuw vecht voor zijn zoon. Tragisch genoeg – maar bijzonder interessant voor een filmmaker – zitten daar ontelbaar veel facetten aan, want de vijand heet verslaving. Aan alcohol, maar vooral aan ‘alle mogelijke substanties ter wereld’, want de 18-jarige Nic belandt via de joint die hij speels provocerend met zijn eigen vader rookt al snel bij het harde spul, zoals lsd, heroïne en uiteindelijk het ultra-verslavende crystal meth.
U weet wel, het goedje dat Walter White in de Netflix-serie Breaking Bad stookte, maar voorts heeft Beautiful Boy niets met die verheerlijking van dat soort gifmengers te maken, wel integendeel. Wie zelfs maar een beetje sympathiseerde met de meth kokende Walter, zal na Van Groeningens film wel even anders kijken naar de straffe verhalen over drugsbaronnen.
Zoals het doorgaans gaat, slaagt Nic erin zijn gebruik een tijdlang te verstoppen. Maar dan barst de bom en stopt zijn vader David, bij wie de jongeman in San Francisco woont, hem in een ontwennings- centrum. Davids hoop nog iets te redden van de grote dromen die hij voor zijn getalenteerde oogappel koestert, wordt evenwel snel stukgeslagen. Even lijkt Nic zijn leven weer op de sporen te krijgen, hij schrijft zich zelfs in aan de universiteit, waar hij verliefd wordt. Maar een avondje bij de ouders van zijn vriendin en een toevallig potje pillen in het medicijnkastje storten hem in een almaar sneller draaiende neerwaartse spiraal.
Behoorlijk Europees
Met de fysieke hel waarin Nic belandt, springt Van Groeningen spaarzaam om. Niet evident in Hollywood, waar ‘meer’ vaak synoniem is voor ‘beter’. Maar Van Groeningen is erin geslaagd zijn stempel op de film te drukken. In de achtergrond mag je dan nog de Golden Gate Bridge zien, Beautiful Boy is qua toon en kleur behoorlijk Europees. Geen schuimbekkende verslaafde dus, je krijgt Nic alleen te zien als een versuft en verslagen hoopje mens dat schreeuwt om redding, maar tegelijk niet gered lijkt te willen worden.
De film focust op de gevolgen die Nics verslaving voor zijn omgeving heeft. De woede, angst en onmacht van de vader staat voorop, maar ook anderen lijden mee. David is hertrouwd en heeft met zijn nieuwe vrouw twee jonge kinderen. Hartverscheurend is het moment waarop de dreumesen zich met hun handjes tegen het raam afvragen wat er mis is met grote broer. Pijnlijk is de scene waaruit blijkt dat Nic de spaarcentjes van zijn zusje heeft gepikt om stiekem weer drugs te kopen. Schrijnend zijn de ruzies tussen David en zijn ex-vrouw waarin ze elkaar wederzijds verwijten maken. Ontmoedigend is het zoveel Felix ste gesprek dat David met Nic probeert te voeren, terwijl er met hem niet meer te praten valt.
Gedoseerd drama
Naarmate de film vordert zie je vader David almaar wanhopiger worden, ook al omdat hij vergeefs probeert te begrijpen waarom zijn zoon telkens hervalt. “Het vijlt de scherpe kanten van de dwaasheid van het dagelijks bestaan weg”, zegt Nic. Niet achter elke drugsverslaving zit een dwingende reden.
Het typeert de subtiliteit waarmee Van Groeningen dit verhaal brengt. Hij doseert het drama met de apothekersweegschaal en precies daarom kruipt het onder je huid. Dat dit ook nog eens gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van journalist David Sheff, dat hij neerschreef in zijn boek Beautiful Boy: A Father’s Journey Through His Son’s Addiction, doet er nauwelijks toe. Zó sterk is Beautiful
Boy, zó overtuigend zijn acteurs Steve Carell en Timothée Chalamet. Carell etaleerde jaren geleden zijn dramatisch talent al in Little Miss Sunshine, Chalamet werkte zich als opkomende ster almaar meer naar de voorgrond sinds Call Me by Your Name en Interstellar.
Een pluim voor Van Groeningen en het Amerikaans productiehuis Plan B (gerund door Brad Pitt nota bene) dat ze de chemie tussen de twee niet meteen voor de hand liggende acteurs wisten te herkennen. Carell en Chalamet zíjn als vader en zoon. Te moeten toekijken hoe hun band stuk gaat, doet pijn. Want, zonder het einde prijs te geven, is Van Groeningen er niet de man naar om op z’n Amerikaans met zalvende happy ends te strooien. Zelfs leeuwen worden het vechten wel eens moe.