“Fenomenaal tempo, maar ik pik het op”

Birger Verstraete leert de kneepjes van Witsel

Plots stond hij daar, vrijdag in het mythische Hampden Park met een truitje van de Rode Duivels in een interland. “Fenomenaal”, jubelt Birger Verstraete (24). “Ik kan het weten, want ik zag de donkerste kant van het voetbal.”

Het geluk straalt van zijn gezicht. Hij is trots dat hij daar stond, op dat veld met onder meer Courtois, Vertonghen, Tielemans en Meunier. Birger Verstraete geniet van elk moment. “Fantastisch gevoel om in deze generatie te worden geselecteerd en met de op een na beste landenploeg ter wereld te mogen meedoen”, glundert hij. “Dit is fenomenaal. Ik zie die mannen alleen maar op tv in de Premier League. Het zijn uitstekende voetballers, maar heel gewone jongens. Alle debutanten zijn fantastisch opgevangen. Neem Axel Witsel, die geeft mij spontaan tips. We spelen op dezelfde positie. Opendraaien in sommige posities, dat groter doen om jezelf meer ruimte te geven... Ik kijk veel en pik veel van hem op. Hij moet dat allemaal niet doen, maar doet het toch. Dat vind ik knap. Ik ga hier veel bijgeleerd hebben. Het is een niveau dat ik nog nooit heb meegemaakt. Het tempo is fenomenaal. Na twee dagen heb ik dat toch opgepikt. Ik denk nu sneller, ga erin mee. Ik word hier beter.”

Oei, als een voetballer dat zegt, weet je doorgaans hoe laat het is. Dan begint hij te zeuren om loonopslag of een transfer. Niet zo bij Birger Verstraete. “Geen sprake van”, zegt hij ferm. “Mij ga je niet horen zeggen dat ik een stap hogerop wil zetten. Ik zit goed bij Gent, speel elke match. Ik ben daar nuchter in. Ik zit goed en voel me goed. Ik kom van ver. Mij maak je niet meer gek.”

Nederige vechter

Hij doelt op zijn periode bij Moeskroen, waar hij vier jaar geleden uitsluitend werd gebruikt om op de bank te zitten. Om zo aan het quotum te komen van zes Belgen op het scheidsrechtersblad in een competitiewedstrijd.

“Wie na Moeskroen had gezegd dat ik vier jaar later mijn debuut zou maken bij de Rode Duivels, had ik nooit geloofd. Bij Moeskroen mocht ik trainen zoveel ik wilde, ik wist dat ik daar door bepaalde factoren

nooit in de ploeg zou raken. Dat is om gek van te worden. Of ik nu goed of slecht trainde, dat maakte niet uit. Ik ben er mentaal sterker door geworden. Ik heb daar de donkerste kant van het voetbal gezien.”

Nu is Verstraete een vechter. “Ik geef niet op en blijf altijd nuchter. Dat zijn eigenschappen die me hebben gebracht tot waar ik nu ben. En ik besef heel goed: dit is maar een momentopname. Ik ben maar zo goed als de laatste wedstrijd die ik speelde. Dat heb ik zelf in handen. Ik moet nederig en bescheiden blijven. Nooit denken dat ik er al ben, want dan kan je diep vallen. In mijn ogen is mijn status niet veranderd, maar wel voor de buitenwereld. Alles zal meer met een vergrootglas bekeken worden. Ik weet dat de pers en de supporters me nu gaan beschouwen als een Rode Duivel. Een foutje zal daartegen afgemeten worden.”

(spelers die van het bestuur móésten spelen, red.)

FOTO PHOTO NEWS