Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De zanger als tijdsbeeld
Dominique Deruddere vertelt onze recente geschiedenis via het verhaal van Will Tura
Will Tura: hoop doet leven Van: Dominique Deruddere Met: Jan Decleir (stem), Will Tura 89 min. Als punker stond de jonge Dominique Deruddere niet te springen voor de ‘Vlaamsche’ muziek van Will Tura. Toch zei hij meteen “ja” toen ze hem vroegen een documentaire over Vlaanderens grootste te draaien. De vlotte biopic werd een mooi tijdsbeeld.
Dominique Deruddere heeft waarschijnlijk geen moment overwogen om Will Tura: hoop doet leven aan te pakken als een klassieke documentaire met pratende hoofden. Met goedgekozen archieffilmpjes, concertfragmenten en af en toe een blitse vondst – een camera duikt ergens een sixties-televisiescherm in en komt in het Sportpaleis boven – heeft hij de documentaire het beetje filmische allure gegeven dat voor een bioscooprelease essentieel is.
Veel homemovies had hij natuurlijk niet om mee te spelen. Tura komt uit een tijdperk en een milieu waar mensen geen honderden foto’s van hun kinderen hadden, zelfs niet als ze een hechte “Siciliaanse familie” waren, zoals de Blanckaerts volgens de film werden genoemd. Tura heeft zijn privéleven altijd afgeschermd; als de BRT binnenvalt op zijn trouwfeest, voelt een beetje bewuste toeschouwer zich als een voyeur.
Voor een filmmaker zijn biopics over mensen die wél de vuile was uithangen natuurlijk gemakkelijker. Gelukkig zijn er concertfragmenten. Tura is altijd het spontaanst geweest op een podium, en zijn grote emoties verwerkte hij in songs, die hier zeer doelbewust
worden gebruikt. De scènes backstage waarmee de documentaire opent, creëren zelfs verwachtingsvolle spanning. Spruitjeslucht
Verder is de docu een mooi tijdsbeeld. Er zijn de obligate beelden van volkscafés, kermissen en stoeten, maar Deruddere kijkt voorbij de clichés. Het seksisme van de jaren 60 – waar Tura niet aan meedeed – is duidelijk in de fragmenten over tekstschrijfster Nelly Byl. De spruitjeslucht wordt afgewisseld met kerosine – want vanuit het provinciale België reikte Jacques Klugers netwerk tot in de States, zonder gsm, e-mail of sociale media.
Dat wordt niet uitgesproken, de kijker mag het zelf formuleren. De vertelstem van Jan Decleir geeft de film soms zelfs een beetje scherpte die de eeuwige diplomaat Tura nooit zou uitspreken – hoezeer de geringschatting van dj’s en muzikanten uit het rockkamp hem stak, bijvoorbeeld. Will
Tura: hoop doet leven laat zich daardoor vlot bekijken. Blijft de vraag: is dit geen bekende materie voor Tura’s fans, en is er daarnaast een doelgroep?