“Ik sta open voor een uitdaging als de Red Dragons”

Andrea Anastasi, de George Clooney van het volleybal, bondscoach met imposant palmares

De gastlanden hebben er al een proloog opzitten, maar vandaag begint het WK voor iedereen. Ook dus voor de Red Dragons van coach Andrea Anastasi (57), die vanavond tegen Argentinië meteen voor een kapitale ontmoeting staan in hun groep. “Ook voor mij is dit een grote uitdaging”, verzekert de charmante Italiaan, hoe vermaard ook in zijn vak.

Vorig jaar stuntten de Red Dragons ei zo na met een bronzen EK-medaille. Toen nog met Vital Heynen aan het roer, de flamboyante Limburger die de voorbije winter zijn grote kans greep als bondscoach van wereldtopper Polen. Tot verrassing van velen werd hij afgelost door Andrea Anastasi, met zijn feilloos gekapte grijze haar en stijlvolle voorkomen steevast de Georges

Clooney van het volleybal

genoemd. Sowieso een man met een imposant palmares, zowel als speler als coach.

“Ik kreeg vorige winter een telefoontje van Koen (Hoeyberghs, Algemeen Directeur Topsport van

Volley Vlaanderen, red.). Of ik geïnteresseerd was in de job?

Why not? Ik sta altijd open voor een uitdaging. Een keuze, goed of slecht. Dat merk ik dan wel.”

Anastasi tekende tot en met het EK van volgend jaar, met optie om door te trekken tot Tokio. Voorlopig ziet hij geen reden tot klagen.

“Alleen het leven op hotel steekt een beetje tegen”, grijnst hij. “De kamers van het Vilvoordse volleycentrum bijvoorbeeld beschikken niet over airco of ijskast. Ze lachten me uit toen ik daarover iets zei. Dat zou best meevallen, met die Belgische zomers…

(grijnst) Een maand meer dan dertig graden dus...”

Anastasi zat er meestal alleen, ook al is hij gehuwd.

“Vorige maandag precies 35 jaar. En altijd met dezelfde, hè! We hebben twee zonen. Giulio en Pietro, twintigers die allebei in Milaan werken en wonen. Mijn vrouw is thuis gebleven, in de buurt van Mantova.

Het betekent niet dat ik om de haverklap naar Italië vlieg. Deze zomer was ik daar maar één weekend. Mijn vrije tijd bracht ik door met de verkenning van jullie land. (enthousiast) Ik heb het heel hard leren appreciëren: Gent, Brugge, Leuven, Brussel, Oostende… En overal schenken ze een speciaal biertje!”

Respect

De Red Dragons pronken met een coach van formaat, met open armen ontvangen door de spelersgroep. De grote naam waar ze naar uitkeken. Maar ook omgekeerd is het respect groot.

“Ik besef dat ik heel wat ervaring meebreng, waarvan de spelers kunnen profiteren. Maar ook voor mij betekent dit een mooie kans om het wereldkampioenschap mee te maken van binnenuit. Niet onbelangrijk toch, om te begrijpen wat er omgaat. Je moet altijd nieuwsgierig blijven. Weet je, het is net als toen ik koos voor Spanje. Iedereen schudde het hoofd: Andrea, wat doe je nu!

Maar we pakten wel netjes de Europese titel, acht winstmatchen op een rij. Hetzelfde verhaal toen ik vier jaar geleden naar het Poolse Gdansk trok. Een

shit club die bij wijze van spreken niet eens bestond. Ik kan alleen zeggen dat we ondertussen twee keer titel én beker veroverden, met een Supercup erbovenop.”

Allicht dat de combinatie van Anastasi en die net-niet medaille van het jongste EK hier en daar de ambities op hol laat slaan. De Italiaan weet beter.

“Laten we ernstig blijven. Een podium is gewoon niet realistisch. Ik zie zeven landen die erboven uitsteken en daar horen wij niet bij, ook al schuilt er flink wat potentieel in deze groep. Italië, Polen, Brazilië, Servië, Rusland…

But I don’t care.”

Wodka

“Het probleem is dat mijn spelers al vijf maanden geen topmatch meer speelden”, stelt Anastasi. “België werd door de internationale federatie immers in de B-reeks gedropt van de European League, ook al hadden we op basis van de prestaties recht op een stek tussen de wereldtop in de Nations League. Dat betekende voor ons wedstrijden – met respect – tegen Slovakije en Zweden in plaats van onschatbare ervaring op te doen tegen pakweg Brazilië en Rusland. Onze European League was niet interessant voor de toppers. Wel om nieuwe spelers uit te proberen, wat ik dan ook volop heb gedaan. Ook al is dat niet eenvoudig. In België is volleybal voor veel jongeren geen prioriteit, omdat je weinig kans hebt om er een beroep van te maken, met een behoorlijk inkomen. Niet toevallig hebben we in de aanloop naar dit WK tegen sterke opponenten gespeeld. Ik zag veel goeie dingen, maar we waren nog niet constant genoeg, onvoldoende stabiel. We moeten nog te veel energie verbruiken om het niveau langer aan te houden dan twee sets ”

Tot voor kort gold de Belgische selectie als een vrolijke bende. Het party team, werd al eens gesmaald. Tot grote ergernis van Vital Heynen.

“Ik hoorde dat mijn voorganger er altijd met de neus bovenop zat”, lacht Anastasi. “Zelfs dat hij controleerde wie er op WhatsApp bezig was. Er zijn veel coaches die zwaaien met regeltjes alom. Regels voor aan tafel, in de bus… Het is niet mijn stijl. Ik eis discipline op training en wanneer iets me niet zint, zal ik het wel zeggen. Maar voorts vertrouw ik mijn spelers. Ik kan echt geen kwaad woord kwijt over de mentaliteit van deze groep.

(lacht) Al eens Polen bezig gezien als ze een stapje in de wereld zetten? Wodka! Niet te doen! Geloof me, daarmee vergeleken zijn de Belgen maar klein bier. Letterlijk.”

“Ik heb jullie land heel hard leren appreciëren: Gent, Brugge, Leuven, Brussel, Oostende… En overal schenken ze een speciaal biertje.” Andrea Anastasi bondscoach Red Dragons

FOTO OLIVIER MATTHYS