Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Ghost Rockers, geen ‘ghost musicians’
GHOST ROCKERS ZA 15/09 - 16/09 | DE SHOP | ANTWERPEN | WWW.STUDIO 100.COM
Ze hebben driehonderd optredens in de vingers, maar toch noemen de Ghost Rockers zichzelf geen échte muzikanten. Wisten zij veel dat de Ketnetreeks waarvoor ze indertijd solliciteerden ook op het podium zo populair zou worden. “Toch spelen wij onze concerten live”, aldus het vijftal aan de vooravond van hun allerlaatste zaalconcerten, dit weekend in De Shop. De vijf Ghost Rockers zitten er ontspannen bij tijdens de vocale repetitie die we volgen. Ze nemen hun nummers door terwijl Juan hen begeleidt op gitaar. In februari 2015, toen de populaire Ketnetreeks voor het eerst een verlengstuk op het podium kreeg met een reeks uitverkochte concerten in de Antwerpse club Petrol, ging het er minder relaxed aan toe.
“Er ontstond een stormloop op tickets, en plots kregen we een groot interview in de Gazet! We waren bloednerveus. Nu, driehonderd concerten later, heeft de stress van toen plaatsgemaakt voor een relaxed gevoel”, blikt Marie Verhulst terug. De meeste Ghost Rockers hadden vóór de serie nog nooit een instrument in handen gehad. “Toen we auditie deden, was er nog geen sprake van een podiumband. Al werd ons wel gevraagd of we een instrument bespeelden. Ik zei dus nee”, vervolgt bassiste Marie. “Vandaag kan ik nog steeds alléén de liedjes van Ghost Rockers spelen. Ik kan geen noten lezen op mijn bas. Iemand speelt voor en ik speel na. Zo leer ik de liedjes.”
Juan was de enige met muzikale ervaring. “Op de kunsthumaniora haalde ik mijn diploma klassieke gitaar. Een elektrische gitaar was wel nieuw voor mij.”
Toch gaan de vijf Ghost Rockers er prat op dat ze hun concerten live spelen. “We spelen alles zelf, maar er loopt wel een zogenaamde clicktrack (die het tempo aangeeft, red.) mee”, legt Juan uit. “We moeten de sound van Ghost Rockers volwaardig brengen. Voor sommige nummers gebruikten we bij de opnames tot twaalf gitaren. Als we dat op een podium herleiden tot een gitaar en een bas, dan klinkt dat te dun. Er loopt dus muziek mee, maar wat je op de voorgrond hoort, is wat wij live spelen. Wij moeten dat nog altijd uitleggen, maar zo ongewoon is dat niet. Ghost Rockers doet wat een band als Coldplay ook doet.”
Extra dosis steroïden
“Net het feit dat we live spelen, maakt het zo leuk”, vult drummer Elindo aan. “Al zijn we dus geen échte muzikanten. We kunnen tijdens een concert niet plots gaan freestylen. De show ligt vast.”
Voor de andere bandleden blijkt Juan een rots in de branding. “Hij is de beste muzikant. Kom ik er even niet uit? Gewoon Juan bellen. Hij kent alle instrumenten en kan Ghost Rockers op zijn eentje doen”, lacht Marie.
Juan drukt dan ook zijn stempel op de laatste zaalconcerten. “Speciaal voor deze gelegenheid heeft hij zelf iets geschreven! Of mocht ik die verrassing nog niet verklappen?”, lacht zangeres Tinne.
De band mag intussen dan wel veel kilometers op de teller hebben, voor hun allerlaatste zaaloptredens, dit weekend in De Shop, hebben ze duchtig gerepeteerd. “We gaan voor een show met een extra dosis steroïden. Normaal spelen we twaalf nummers tijdens een show, nu achttien. Er zijn nummers bij die we al drie jaar niet gespeeld hebben. Die moeten we opnieuw in de vingers krijgen. We gaan bijvoorbeeld een heel bijzondere versie van Puzzel spelen”, licht Juan een tip van de sluier. “Wonderlijke Wereld zit er ook terug in”, weet Marie. “Dat betekent lekker rocken. Ik doe niets liever dan als een Duracell-konijn over het podium knallen.” De vijf jongelui, recht van school in Ghost Rockers gedropt, werden volwassen samen met de invloedrijke serie. “We waren vernieuwend. Mijn salopette en muts kleurden de mode. De muts hou ik als relikwie, maar salopettes blijf ik dragen, dat zit zo comfortabel.”
En toetsenist Wout werd de eerste homo in een jeugdserie van Studio 100. “Maar hij kwam niet echt uit de kast. Hij was gewoon homo en een kreeg een vriendje. No big deal”, aldus Wout. “Weet je wat zo mooi was”, valt Elindo in. “Tot diep in het katholieke Vlaanderen kwamen kinderen naar Wout om te zeggen dat ze voor hem een vriendje wilden zoeken. Als dit de jeugd van tegenwoordig is, komt alles misschien toch nog goed!”