Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Grijze modfather voelt de geest van Nick Drake
SINGER-SONGWRITER PAUL WELLER True Meanings
Heeft het ronden van de kaap van de zestig een invloed gehad op de gemoedsgesteldheid van Paul Weller? Heeft de man die na zijn punkjaren bij The Jam tot Britpop-peetvader uitgroeide, bij die verjaardag lang in de spiegel gekeken en gemerkt dat die haartooi, nog altijd de oude ‘coupe tapijt’, inmiddels zo grijs als een duif is geworden? Wij zien geen toeval in het feit dat
True Meanings de eerste akoestische folkplaat is van de man die van punkrock over loungepop (The Style Council) evolueerde naar een solocarrière waarin rock en soul de hoofdrol opeisten. Die samenvatting van Wellers carrière bewijst het al: nooit heeft de ‘modfather’ gezworen bij één vaste stijl, ervan overtuigd dat alleen beweging je in leven houdt. Dat leverde niet altijd memorabele muziek op, maar True Meanings is dat wel. Toch moet de Weller-fan wennen. De boze stemvan-een-generatie is hier de mijmerende zanger die in de herfst van zijn leven contact zoekt met zijn omgeving – mensen én planeet – en ook zijn instrumentarium zo aards mogelijk houdt. Er zijn strijkers in Gravity, Mayfly drijft op een ijle akoestische gitaar. De vaak kale benadering laat Wellers stem bijzonder goed uitkomen. Er is plaats voor jazz (Old Castles) en Neil Young-achtige countryfolk (Wishing Well, What Would
He Say), terwijl soul – vaak Wellers rode draad – op de reservebank blijkt. True Meanings is een van Wellers meest samenhangende en open albums, eentje waarop de geest van Nick Drake door de kieren waait. Het haar verven is er niet bij, maar dit album heeft wel de vele kleuren die een artiest vaak pas na jaren perfect leert mengen.