“Onze pa is nu mijn ploegleider”

Als een vis in het water voelde Wout van Aert zich op de eerste cross van het seizoen. Met zijn familie en vrienden in steun fietste hij op vertrouwd terrein de ploegperikelen van zich af, maar door een val en kapotte derailleur werd het toch geen zege. “Ik baal, maar er zijn ergere dingen in het leven.”

Door de afwezigheid van Mathieu van der Poel stond het in de sterren geschreven dat Wout van Aert op de flanken van de Muur van Geraardsbergen de eerste cross van het seizoen zou domineren. Dat was ook zo maar op twee ronden van het einde, met veertig seconden voorsprong, kwam hij ten val.

“Ik moest geen risico’s pakken, maar raakte toch een paaltje in een bocht”, zegt Van Aert, die zaterdag zijn 24ste verjaardag vierde. “Misschien door concentratieverlies, dat neem ik mij kwalijk. Die val op zich was niet erg, ik had genoeg voorsprong. Maar mijn derailleur ging stuk. Dat is zuur : je valt duizend keer in het veld en meestal is er niks aan je fiets en nu breekt die derailleur op de eerste cross.”

De drievoudige wereldkampioen moest te voet naar de materiaalpost en de Nederlander Lars van der Haar profiteerde en won. Ook al verkleinde Van Aert snel de kloof, maar in de slotronde ging hij nog eens tegen de grond.

“Ik was diep gegaan op de Muur om dichter te komen, maar voelde daarna dat ik over de limiet was gegaan. En dan is een foutje logisch.”

Van Aert baalde, maar besefte ook dat de vorm goed is. Die eerste zege zal er wel snel komen. “Ja, is was goed, maar het blijft klote dat ik niet won. Maar er zijn ergere dingen in het leven.”

De extrasportieve perikelen blijven Van Aert natuurlijk achtervolgen zolang er geen duidelijkheid is over de toekomst.

“Ik heb mijn zegje gedaan, ik ga daar nu over zwijgen. Er is nog geen oplossing”, zei Van Aert, die door het vertrek van Niels Albert het zonder ploegleider moest rooien. “Onze pa is nu mijn ploegleider.”

Hij merkt het al lachend op, maar door de steun van zijn vertrouwde omgeving kan Van Aert in ideale omstandigheden blijven presteren in het veld. Met vader Henk, schoonvader Roger en vaste mecanicien Kristof Cop in de materiaalpost en mama Ivonne, schoonmama Karina en echtgenote Sarah

in steun.

“We trekken onze plan, ik heb de laatste jaren dan ook een sterk team rond mij gebouwd en ik weet op welke mensen ik kan terugvallen”, beseft Van Aert. “Die vertrouwde omgeving zorgt voor rust. Ik heb heel veel aan hen en heb hen ook nodig. Het veldrijden is ook een ander wereldje dan het wegwielrennen, het deed deugd de vele fans terug te zien.”

Kracht uit liedje

Van Aert vertrekt dinsdag naar de Verenigde Staten voor de twee Wereldbekercrossen. Zonder ouders en schoonouders weliswaar, maar wel met Sarah, zijn vaste mecanicien Kristof en verzorger Wesley Theunis, zijn vriend die vorig jaar naar Lotto Soudal trok maar nu met Wout op het vliegtuig

stapt.

“En er is ook ploegmaat Tim Merlier en zijn mecanicien hé”, zegt Van Aert. “We huren samen een huisje in de States, we gaan er twee plezante weken van maken.”

De situatie met zijn team bezorgt hem in het veld duidelijk minder kopzorgen dan op de weg.

“De mensen die mij kennen weten dat ik uit alles motivatie kan halen. Er moet veel in mijn kopje gebeuren vooraleer ik de moed laat zakken. Ik hoorde deze week toevallig een liedje met de tekst:

Ik denk vaak aan opgeven, maar ik kan het niet want het zit niet in mijn bloed.

Ik dacht: dat lied is voor mij gemaakt.”

“Ik weet op welke mensen ik kan terugvallen en die vertrouwde omgeving zorgt voor rust.” Wout van Aert