The school of life

Aan de overvolle fietsenstallingen en het doordeweekse nachtlawaai dat plots terug te horen is, blijkt dat het Antwerps academiejaar officieel terug van start gegaan is. Na de formaliteiten in de Stadsschouwburg konden gisteren duizenden studenten tijdens StuDay het glas (lees: glazen) heffen op een nieuw schooljaar vol nieuwe vriendschappen, nieuwe vaardigheden en nieuwe katers. De 30-, 40- en 50-plussers in mijn omgeving vinden het belachelijk wanneer ik vol nostalgie vertel over mijn studentenjaren, aangezien die nog redelijk vers zijn. De uitspraak ‘in mijnen tijd’ probeer ik daarom zo weinig mogelijk te gebruiken, want dan zie ik de ogen van mijn gesprekspartners soms rollen tot ver achter hun oogkassen. En toch: het is al van 2012 geleden dat ik voor het eerst mijn studentenkaart liet zien aan de inkom van StuDay. Zes jaar al, dat is even lang als een middelbareschoolcarrière.

De eerste twee à drie studentenjaren ging ik al fluitend door het leven en klonk het idee van ‘gaan werken’ als een doemscenario dat ik zolang mogelijk wilde uitstellen. Maar de drang om op eigen benen te staan en iets te verwezenlijken, stak toch de kop op. En vandaag zou ik voor geen geld van de wereld terug op de schoolbanken willen zitten. Of toch niet op de hogeschool- en/of universiteitsbanken...

Want een vluchtige scrollsessie door Google leert dat er duizend-en-een avondopleidingen zijn die je kan volgen. Als hobby, als bijscholing of gewoon, zomaar. De mogelijkheden zijn eindeloos: van een cursus Berbers tot een opleiding edelsteenzetter, naar leren bodypainten of patroontekenen. Ik zou zelfs vrachtwagenchauffeur kunnen worden.

Leren naaien, bijvoorbeeld, zodat ik mijn eigen kleren kan maken, dat is een opleiding waar ik mijzelf voor zou durven inschrijven. Maar een beetje zelfkennis leert mij dat ik met moeite recht kan knippen, en een naaimachine in bedwang houden zou wel eens pijnlijk kunnen aflopen voor mijn vingers.

Eigenlijk geloof ik vooral in leren door te leven, the school of

life, zoals dat dan heet. ‘We zien wel’, zeg ik dan. Een levenswijsheid die ik oppikte toen ik nog op de schoolbanken zat en met plezier nog steeds gebruik.