Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik droom van een district zonder sigarettenpeuken”
Borgerhout, Deurne en Hoboken: het zijn drie districten waar er de afgelopen legislatuur heel wat bewoog op politiek vlak. Uw krant vroeg daarom aan de drie districtsburgemeesters om een rondleiding door ‘hun’ district. Welke plaatsen dragen zij een warm hart toe en waarom? Waar liggen volgens hen de pijnpunten? Met diezelfde vraag trokken we naar de grote uitdagers voor de komende verkiezingen. Het resultaat: twee verhalen, twee visies, twee gezichten van eenzelfde plek. Vandaag: Deurne.
Teksten: Jan Stassijns. Foto’s: Joris Herregods.
Frank Vercammen is lijsttrekker voor sp.a in Deurne, maar (nog) een nobele onbekende in het politieke landschap. Die met zijn hoed, doet bij velen wél een belletje rinkelen. En meestal is hij vergezeld door zijn twee honden. “Die hoed draag ik al veel langer dan de verkiezingsperiode, hoor”, lacht hij.
Voor de fietstocht door Deurne, heeft hij de honden thuisgelaten. De zon is erbij. Het vertrekpunt is dienstencentrum Kronenburg in Deurne-Noord, vlak bij het Sportpaleis en de drukke Bisschoppenhoflaan. De Deurnese sp.a voerde er onlangs nog actie om de onbereikbaarheid van de wijk aan te kaarten en legde een treintje in naar het Rivierenhof. Een goede bus- of tramverbinding tussen Deurne-Noord en Deurne-Zuid, het is een oud zeer waar zowat alle Deurnenaars zich druk in kunnen maken. Ook Frank Vercammen. “Je hoort dat veel: ‘wij geraken hier niet weg’”, vertelt Vercammen. “Er zijn onvoldoende alternatieven voor de auto. Je kan hier bijna niet zonder eigen wagen, en dat weegt op de parkeerdruk. Plekken zoals het dienstencentrum zijn heel dun bezaaid. Vroeger was er op elke hoek een café, maar die tijd is voorbij. Nochtans is dat belangrijk om een goed gevoel te krijgen in je buurt.”
We zijn op onze fiets gestapt en bollen door de Kronenburgwijk. Een kleurrijk pleintje trekt de aandacht aan onze rechterkant. Niet alleen de felle kleuren vallen op, het is ook een zeldzaam stukje open ruimte. “Welkom op het enige speelterrein in Kronenburg”, zegt Vercammen, terwijl hij luidop telt. “Zeven. Zeven kinderen en dat pleintje is vol. Er is nochtans potentieel om meer ruimte te creëren en het buurtgevoel te versterken.”
Tram op Bisschoppenhoflaan
We steken de Bisschoppenhoflaan over. “Een tram zou niet misstaan”, drukt de sp.a-lijsttrekker het zacht uit. Aan het pleintje in de Van Deynsestraat, nog steeds Deurne-Noord, houdt Vercammen halt. “Ik ben hier aan de praat geraakt met een bewoonster die had gehoord dat het pleintje vervangen zou worden door parkeerplaatsen. Dat klopt niet natuurlijk. Het plein wordt vernieuwd, maar de invulling blijft. Maar zo zie je dat de communicatie vaak tekortschiet. Het is toch niet zo moeilijk om te communiceren wat er staat te gebeuren? Er is nood aan nabijheid in Deurne. Een wijkagent aan wie je al eens iets kan vragen. Jeugdwerkers op de pleintjes, brugfiguren die misverstanden of problemen de wereld kunnen uithelpen. Ik werk in de bijzondere jeugdzorg. Daar leer je dat nabijheid minder aanzet tot criminaliteit.”
Vercammen brengt ons naar het pas heraangelegde Wim Saerensplein, met het vredesmonument ter ere van het Deurnese politiekorps. “Dit is een van de belangrijke verwezenlijkingen van sp.a deze legislatuur”, zegt Vercammen. “De verdienste van Frank Geudens. Het plein is veel opener en wordt opnieuw gebruikt. De ideale manier om je buren te leren kennen of iets te organiseren.”
Ook hier voerde sp.a onlangs actie tegen sigarettenpeuken op straat. Vercammen droomt van Deurne als peukenvrij district. “In een kwartier tijd hadden we waanzinnig veel peuken verzameld. Vergelijk het met hondenpoep. Vroeger zag je overal hondenpoep liggen, maar wie nu geen zakje bij heeft, wordt daarop aangesproken. Ik geloof dat hetzelfde kan met peuken. Elke roker een peukenpotje en sensibiliseren en handhaven waar nodig. Uiteindelijk is het maar een kleinigheid die we ons eigen moeten maken.”
“Steek E313 onder de grond”
Via de Ter Rivierenlaan zetten we onze weg verder richting het Rivierenhof. “Hier woont de toekomstige burgemeester van Deurne”, lacht Vercammen wanneer we voorbij zijn huis fietsen. We volgen de route die hij dagelijks neemt naar zijn werk in Deurne-Zuid. “Door het Rivierenhof fietsen is elke dag genieten.”
Tot we uitkomen in de Sterckshoflei, waar het overdonderende geluid van de E313 de rust doorbreekt. “In de zomer houden de dichtbegroeide bomen het geluid nog tegen, maar de E313 heeft een enorme impact op de buurt en het park. Steek hem onder de grond, dat zou een enorme meerwaarde zijn.”
De woon-werkroute van Vercammen brengt ons op de Herentalsebaan. “Als ik ’s morgens tijd heb, stop ik in ’t Mestputteke voor een koffie. Dat vind ik een ongelofelijk gezellig café, volks en authentiek.”
De Herentalsebaan brengt heel wat herinneringen naar boven. “Ik woon sinds mijn 8 jaar in Deurne”, zegt hij. “Toen ik 22 jaar was en alleen ging wonen, heb ik overal gewoond. Maar uiteindelijk ben ik toch teruggekeerd. Dan besef je het belang van je ‘roots’. Ik begrijp heel goed de bezorgdheid van de bewoners van de Arenawijk. Het is niet omdat iets nostalgie heeft, dat je het moet behouden, maar in het geval van het zwembad, vind ik dat wel. Er zijn veel mensen die er gebruik van maken en we hebben het zwemwater nodig, ondanks het nieuwe zwembad in de Ruggeveldlaan.”
Jeugdhuizen
Als laatste stop rijden we langs Chiro Icarus in de Karel Govaertsstraat. “Hier heb ik veel gezeten toen jeugdhuis ’t Pleintje hier nog was.
De blokhut, zoals we zeiden. Vroeger waren er enorm veel jeugdhuizen: Sorm, Frelus,
Ojé, Josto... Dat was toen nodig en nu nog meer. Niet elke jongere voelt zich thuis in een sportclub, bij de scouts of in de Chiro. Maar in een jeugdhuis vinden ze wel hun draai. Gewoon om te hangen, maar dan onder begeleiding. Je bereikt jongeren die je anders niet bereikt.”