Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De veelzijdigste én de foutste
Na flitsende Sagan heeft wielrennen nu met Alejandro Valverde wereldkampioen met dopinggeur
De meeste veelzijdige renner van het peloton is wereldkampioen wielrennen. Alejandro Valverde (38) won in Innsbruck eindelijk de koers die hij zo vaak zo nipt had verloren. Mooi verhaal? Niet helemaal, want de veelzijdigste renner is tegelijk ook de foutste. Na drie jaar Peter Sagan doet Valverde in de regenboogtrui toch een beetje pijn aan de ogen.
De Spaanse pers vond het prachtig gisteren. Er waren journalisten die huilden aan de aankomst. Alejandro Valverde wereldkampioen, dat ze dat nog mochten meemaken. 38 jaar, knie gebroken in de Tour de France in 2016, zes keer al de wereldtitel gemist. In Firenze 2013 was hij nog de slechterik, toen hij Movistarploegmaat Rui Costa een vrijgeleide gaf. En nu is Valverde alsnog wereldkampioen. Zijn loopbaan is compleet. Dat hij de zege verdiende, daarover bestaat geen discussie: op de 36x29 ging hij met de besten mee naar boven op de gevreesde Höttinger Höll. Aan de meet was hij van de kop af duidelijk sneller dan Romain Bardet en Michael Woods. “Eindelijk!”, zei Valverde, “Dit is de overwinning die ik zo hard nastreefde. Eindelijk ben ik wereldkampioen. Ik heb in mijn carrière lang twee doelen gehad: wereldkampioen worden en de Tour winnen. De Tour zal niet lukken, maar deze heb ik binnen.”
Op basis van zijn talent verdient Valverde zijn regenboogtrui helemaal. De verhalen zijn bekend: hij was als jeugdrenner in Spanje Il
Imbatido, een fenomeen dat tussen zijn elfde en zijn dertiende alle koersen won waaraan hij deelnam. Hij is onwaarschijnlijk veelzijdig: klimmer, puncher en sprinter tegelijk. Tom Boonen won de wereldtitel in 2005 in Madrid, door in allerlaatste instantie over Valverde te gaan. Winnen in Innsbruck 2018 en bijna winnen in Madrid 2005, fysiologisch valt dat eigenlijk niet te rijmen.
Oude wielrennen
Waarom Valverde dan geen mooie wereldkampioen is? Omdat hij staat voor het ‘oude’ wielrennen. Hij raakte in 2006 betrokken in Operación Puerto, was klant van de bloedbank van Eufemiano Fuentes. Tussen 2010 en 2012 zat hij daarvoor zijn schorsing uit, maar nooit heeft hij zijn spijt erover uitgedrukt. Wanneer er vragen over komen – op de persconferentie gisteren was dat niet het geval – praat de Spanjaard er maar wat omheen. “Ik heb mijn straf uitgezeten. Het is gepasseerd.”
Toen Valverde in 2012 terugkeerde in het peloton, waren er nog veel kritische stemmen. Bauke Mollema, bijvoorbeeld. Net zo sterk als voordien, hoe kon dat nu? Na twee jaar zonder competitie won hij in de Tour Down Under de koninginnenrit naar Willunga Hill, op zijn vijfde koersdag nota bene.
Ondertussen is de kritiek gaan liggen. Gisteren viel er in Innsbruck geen onvertogen woord. Sommige renners beten op hun tong. “Een groot kampioen”, zei Dylan Teuns. “Laat ik het daarop houden.” Tim Wellens was in het verleden heel kritisch voor Valverde, maar beperkte zich gisteren tot een afgemeten quote, met poker face: “Als je er zo vaak zo dichtbij bent geweest, dan verdien je ook een keer te winnen.”
Andere renners loofden hem oprecht. “Een klasbak”, zei Xandro Meurisse. Greg Van Avermaet is ervan overtuigd dat Valverde de tweede helft van zijn carrière zuiver rijdt: “Het zou mij verwonderen mocht die nog ergens mee bezig zijn. Hij is gewoon een puur talent.”
Dat Valverde het beeld rond zijn prestaties heeft kunnen keren, heeft daar wellicht veel mee te maken: hij is geen ezel die een koerspaard is geworden. Hij was een kind van zijn tijd, voor wie bloeddoping een voorwaarde was om zijn uitzonderlijke talent te verzilveren. Mocht hij er toch een keer openlijk over praten, dan zou hij het mogelijk beroepsernst noemen. Ook dat is natuurlijk een kwaliteit die bij deze wereldkampioen hoort: een onberispelijke werkethiek. De Nederlandse trainer Louis Delahaije getuigde ooit dat hij Valverde tijdens zijn schorsing in Sierra Nevada elke dag vijf uur zag trainen. Dat hij in zijn tweede carrière even goed is als in zijn eerste, heeft zeker ook daarmee te maken.
Kalende man
Maar je kan de nieuwe wereldkampioen zoveel verschonen als je wil, voor het wielrennen is dit geen goede zaak. In de mooiste trui van het peloton rijdt een renner met een dopinggeur. Dat is geen premisse waar de sport veel zieltjes mee gaat winnen. Vooral het contrast met de vorige wereldkampioen is frappant. Sagan is tot nader order boven alle verdachtmakingen verheven. Hij is de gedroomde figuur om het wielrennen te vermarkten en dat gaat nog verder dan wel of geen doping. Sagan is jong, hip, niet voor één gat te vangen. Valverde is met respect een kalende man van achtendertig.
Op zijn persconferentie was de Spanjaard heel beleefd, hij bedankte zijn ploegmaats, benadrukte dat ze op trainingskamp in de Sierra Nevada voor dit WK een hechte band hadden gevormd. In Innsbruck kwam het allemaal samen, aldus Valverde: “Het perfecte parcours, het perfecte weer en het perfecte koersverloop.” Eén keer maar viel er tijdens de persbabbel wat te lachen: Valverde wees naar Oscar Freire in het publiek: “Ik was zesde toen hij in Verona 2004 de wereldtitel won. Dat was pijnlijk.”
De Spaanse journalist Fran Reyes noemt Valverde een wielrenner voor de wielrenners. Als je geïnteresseerd bent in koers, is Valverde een interessante figuur door zijn palmares en buitengewone veelzijdigheid. Bestaande wielerfans zullen misschien bereid zijn de nuances bij zijn dopingverleden in overweging te nemen. Maar wie de koers worst zal wezen, onthoudt van Innsbruck alleen dat de wereldtitel is gewonnen door een oude dopingkrokodil. In vele opzichten kan het contrast tussen de oude en de nieuwe wereldkampioen niet veel groter zijn.
“Eindelijk! Dit is de overwinning die ik zo hard nastreefde. Eindelijk ben ik wereldkampioen.” Alejandro Valverde Wereldkampioen wielrennen