Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Twaalf levende panelen om te stelen
Omstreden theaterstuk van Milo Rau in première
Los van alle controverse die Lam
Gods al veroorzaakte, valt niet te ontkennen dat Milo Rau met dit stuk geschiedenis schrijft.
De re-enactment van de twaalf panelen van het beroemde schilderij Het Lam Gods leidde al maanden op voorhand tot controverse: IS-strijders als moderne kruisvaarders? Een vrijend Gents koppel als de Adam en Eva van vandaag? Een schaap slachten op het podium, net nu schapen in Vlaanderen verplicht verdoofd moeten worden bij rituele slach- tingen? Niet al die ideeën bleken haalbaar. En dus werden het videobeelden van een slachting. De moeder van een Syriëstrijder in plaats van een jihadist zelf. En een “erotische enscenering” in plaats van een echte vrijscène.
Nadat er op scènebeelden te zien was dat tien jonge kinderen, die de musicerende engelen spelen, moeten toekijken op de naaktscène tussen Adam en Eva, barstte er vrijdag – nog voor de première van het stuk – opnieuw iets los in de media. Maar dat de kinderen verplicht werden om naar porno te kijken, klopt niet. Wat Rau in deze Lam Gods gedaan heeft, lijkt eigenlijk een beetje op wat hij twee jaar geleden deed toen hij voor Five Easy Pieces kinderen de zaak Dutroux liet naspelen. In theorie een onverantwoord idee maar met zoveel zorg en subtiliteit gebracht, dat je niets anders kon zien dan vakwerk.
Er zijn wel meer parallellen tussen Lam Gods en eerder werk van Rau. Zo zijn de meeste mensen op scène geen acteurs. Hun verhalen worden wél verbonden door professionele acteurs, in dit geval Chris Thys en Frank Focketyn. Dat had Milo Rau bij zijn aanstelling ook in een manifest neergeschreven (“Minstens twee van de acteurs op podium mogen geen professionele acteurs zijn”).
Milo Rau schrijft geschiedenis met dit stuk. Universele, Europese geschiedenis, maar ook Gentse. Het schilderij is dé reden waarom dagelijks honderden toeristen de Gentse Sint-Baafskathedraal bezoeken. Onder andere door er volkszanger Wim Claeys bij te betrekken, heeft hij ook die Gentse, lokale trots weten te ensceneren. Dit is stadstheater zoals het hoort te zijn. Met twaalf levende panelen, die zoveel emotionele en artistieke waarde hebben dat ze om te stelen zijn.