Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De aanranding was erg, maar de reacties waren bijna even kwetsend”
Als niet de daders maar de slachtoffers beschuldigd worden: Antwerpse Alice Elliott (20) trekt ten strijde
Ze was een “mediageile aandachtshoer”, een “mannenhater” en een “marginale trut”. Toen studente Alice Elliott (20) uit Antwerpen deze zomer aanklaagde dat een WK-wedstrijd in een fandorp geen excuus is om meisjes onder hun rokken te betasten, kregen niet de daders maar zijzelf de meeste verwijten. Nu slaat ze terug in een scherp opiniestuk.
Het begon met een tweet over hoe jammer het is dat sommige mannen een overwinning als vrij spel zien om meisjes in de billen te knijpen. Los onder de rok, niet te verwarren met een accidenteel duwtje. De tweet leidde tot een krantenartikel, en op dat artikel volgde via Facebook de ene na de andere negatieve reactie. Doelwit van de commentaren waren niet de daders, maar Alice zelf.
Dat ze alles verzonnen had, schreef de ene. Iemand anders vond dat ze overdreef, dat ze erom gevraagd had en dat ze moest oprotten. “Ik had nooit gedacht dat die negatieve reacties mij zouden beïnvloeden, maar ik merkte dat het mij harder raakte dan verwacht. Dat ik aan mezelf begon te twijfelen”, schrijft Alice, studente antropologie en sociologie, nu in een opiniestuk. “Wat moet het dan zijn voor vrouwen die veel ernstigere dingen hebben meegemaakt?”
Geen uitzondering
Ze schrijft het naar aanleiding van Wereldmeisjesdag morgen, op vraag van Plan International, de ngo die streeft voor gelijke kansen voor meisjes. Maar het thema is al helemaal actueel als je kijkt naar de getuigenis van Christine Blasey Ford tegen de Amerikaanse opperrechter Brett Kavanaugh, en hoe zij achteraf belachelijk werd gemaakt door president Trump. Of naar de reacties op de beschuldiging tegen voetballer Cristiano Ronaldo, en de verwijten die de aanklaagsters van Jan Fabre op hun bord kregen. Victim blaming is eerder regel dan uitzondering.
Alice laat daarom ook andere jonge vrouwen aan het woord. Zoals Jennifer, een meisje van 17 dat aangerand werd door een uitwisselingsstudent die verbleef bij een vriendin. “Zelfs mijn mama zei dat het mijn eigen schuld was.” Of Ana (39), die meerdere keren door haar baas was aangerand en daar door een vriend gewoon voor werd uitgelachen. Of Merel (22), die verkracht werd door haar ex. “Vrienden zeiden dat ik hem vast
wel had opgegeild, en dat ik maar niet met hem had moeten afspreken.”
“Dat is dan ook waarom ik het stuk heb geschreven”, zegt Alice. “Ik ben geschrokken
van hoe kwetsend ongeloof kan zijn, en hoeveel slachtoffers er mee te kampen krijgen. Dat ze uitgelachen worden en de feiten geminimaliseerd, is bijna even traumatisch als het misbruik zelf.”
Twee keer nadenken
Alice hoopt dat mensen voortaan twee keer zullen nadenken. “Dat ze niet zo snel denken dat het wel niet waar zal zijn, en dat mensen die hun verhaal vertellen overdrijven. Het is al enorm pijnlijk om misbruik mee te maken. Als je dan de moed hebt om ermee naar buiten te komen, is het dubbel kwetsend als ze je niet geloven. Er zijn genoeg andere manieren om aandacht te krijgen dan om zoiets te verzinnen, hoor”, zegt Alice. “De enige reden om ermee naar buiten te komen, is vanuit een gevoel voor rechtvaardigheid. Ik kan begrijpen dat mensen niet alles geloven of willen geloven. Maar zwijg dan, in plaats van dat te ventileren tegen een mogelijk slachtoffer.”