Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Misschien stap ik wel gewoon uit het voetbal”
Yves Vanderhaeghe, de volgende 24 uur... Na zijn ontslag maandagnamiddag vroeg hij meteen een medewerker mee naar het oefencentrum in Oostakker – “alleen gaan, vond ik maar raar”. Hij pakte er zijn boeltje en reed naar huis. Dag AA Gent. ’s Avonds keek hij “gezellig” met zijn dochter Fien (17) een filmpje. The Gift. Over een kaartlegster die een moord oplost. Een oude film. Niet zo goed, hé, Fien?” Gisterochtend ging hij “lekker” 10 kilometer lopen, ’s middags lunchte hij ontspannen met zijn vriendin Catherine, later kwam zijn vriend
Guytje een koffietje drinken.
Het leven zoals het is: the day after bij een ontslagen trainer had ik mij toch anders voorgesteld.
“Waarom? Een onverwachte klop kan je het moeilijk noemen, na al die twijfels. Leuk is het niet: je krijgt te horen dat je niet goed genoeg bent. Als trainer vergelijk je altijd en dan kan ik alleen maar vaststellen dat Gent vorig jaar in dezelfde periode minstens vier punten minder had en toen werd de trainer niet ontslagen. Al was het tegen Genk abnormaal tam, daar heb ik niets op te zeggen.”
De spelers lieten je danig in de steek.
(nadenkend) “Ze hadden mij nochtans al goed gesteund door te verklaren achter mij te staan. Dan ga je toch denken: Misschien
lukt het nog... Maar daar was zondag niets van te merken. Na het zo vaak te hebben uitgelegd.
Ik vroeg nog: Niemand vragen?
Wat niet wil zeggen dat ik nu twijfel aan hun woorden. Dat ik mij nu van alles afvraag. Ik ben niet zo’n piekeraar. Het was ook een kwestie van te weinig kwaliteit, te weinig scorend vermogen.”
Je bent er ook de man niet naar om achteraf de vuile was buiten te hangen, hé.
“Daar zijn afspraken over gemaakt. Niet nodig zelfs, zo steek ik niet in elkaar.”
De voorzitter zou ook graag willen dat je na de interlandbreak op het oefencentrum nog even afscheid komt nemen.
“Is dat zo? Ik vond het beter er mij vandaag niet meer te tonen. Volgende week zien we wel. Ik kan iedereen in de ogen kijken, maar dan wordt ook weer terug gekeken en ik weet niet of dat goed is voor de spelers. Ik heb intussen wel al van de hele technische staf en van zowat alle spelers een berichtje gekregen. En heb ze ook bijna allemaal beantwoord. Op één na.”
Stallone Limbombe, die je zondag na zijn vervanging met een tweet uitlachte?
“Maar neen...! Daar kan ik mee om, die gasten zijn nu eenmaal nog niet volwassen. Neen, ik moet nog nadenken hoe ik in het Frans moet antwoorden (schatert) Ik kreeg trouwens wel heel veel berichtjes, heb ze allemaal moeten laten weten dat het oké is met mij. Dat maakt een ontslag lastig, hoor (lacht). Hein heeft zelfs gebeld, berichtjes van Gino Caen, Francky Dury, Henk Houwaart…. Natuurlijk doet dat deugd, maar het is echt niet zo dat ik in de put zat. Mijn ontslag bij Oostende kon ik moeilijker verkroppen, nu kijk ik overal door. Daarom zit ik hier zo ontspannen.”
Gisteren heeft Louwagie ook een stuk schuld bekend.
“Is dat zo?”
Op de persconferentie. Men sprak er ook van een long list mogelijke opvolgers maar ongeveer op dit moment landt al in Brussel de nieuwe trainer van Gent.
“Echt waar, ik wens hem veel succes. De hele club ook. Het blijft een prachtige club met geweldige accomodaties.”
Je hoorde in elk geval nooit zeggen: we staan achter de coach.
“Omdat de voorzitter geen drie matchen later op die woorden wilde worden gepakt. (zet zich
recht) Daar wil ik wel iets op zeggen. Ik heb daarop een reactie gekregen van een andere clubvoorzitter: het beleid van een club
mag drie matchen...?” toch niet afhangen van twee of
Na alle voorgaande was het voor jou meer een opluchting dan een zware klap, denk ik.
“Misschien wel…. Al heb ik er geen moment aan gedacht zelf mijn conclusies te trekken. Ik ben geen opgever, weet iedereen. Ik heb in elk geval van niets spijt, zeker niet dat ik Gent heb gekozen boven Anderlecht, waar ik met Hein kon werken.”
En nu? Trainen voor een halve marathon? Enkele maanden sabatten en overal in het buitenland voetbal kijken? Of toch liever snel weer aan de slag?
“Ik heb wel heel ferm in de storm gestaan. Voorop staat nu in elk geval: nog eens samen op reis gaan met Fien. In de herfstvakantie, heel zeker! Dat is door het voetbal te lang geleden. Wat ik daarna ga doen, kan ik niet zeggen. Ik weet dat er sowieso weer aanbiedingen komen. Ik moet zelfs niet wachten…”
Allez?
“Ben je daar dan zo verbaasd over? Wat heb ik al verkeerd gedaan in het voetbal? Ja, ik kreeg al twee mooie. Van een Belgische en van een buitenlandse club. Maar het is nog te vroeg. Intussen ga ik een beetje nadenken. Ik ga nu ook weer misschien veel te eerlijk zijn, maar misschien zoek ik wel iets buiten het voetbal.”
Allez...?!
“Niet alleen wegens het gebrek aan appreciatie dat je als trainer uiteindelijk krijgt. Echt, de laatste jaren was het voetbal voor mijn gezin zo belastend, we konden zo weinig samen doen dat het begint te wegen. Al die opofferingen.”
“Kom maar af en eet een boterham mee.” En dus ging onze man op bezoek bij Yves (48) en Fien (17) Vanderhaeghe. Geen trainer deed het hem voor: daags na zijn ontslag toont de bij AA Gent ontslagen WestVlaming zich warmer en opener dan ooit. Twee leuke aanbiedingen? Check. Een leven buiten het voetbal? Misschien. “Ik wil nu vooral op reis met Fien.” ‘‘Ik ben geen opgever, weet iedereen. Ik heb in elk geval van niets spijt, zeker niet dat ik Gent heb gekozen boven Anderlecht, waar ik met Hein kon werken.’’ Yves Vanderhaeghe