Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik wil wereldkampioen worden. Waarom zou ik dat niet mogen zeggen?”
Voormalig profrenner Jef Van Meirhaeghe (26) wil nu als triatleet schitteren in Hawaï
Jef Van Meirhaeghe (26) is een van de 71 Belgen die morgen aan de start verschijnt van het WK Ironman in Hawaï. De voormalige wielerprof, die zich onlangs omschoolde tot triatleet, gaat bij zijn eerste deelname op The Big Island voor niets minder dan de wereldtitel in de leeftijdscategorie tussen 25 en 29 jaar. Het onverwachte bezoek van boezemvriend en Europees kampioen tijdrijden Victor Campenaerts geeft hem alvast nog een tikkeltje extra motivatie.
Vier jaar geleden werd je nog Belgisch kampioen wielrennen bij de beloften. Hoe komt het dat je nu geen wielrenner, maar triatleet bent?
Jef Van Meirhaeghe: “In 2015 tekende ik een profcontract bij Topsport Vlaanderen-Baloise, maar twee jaar later was het helemaal op: ik was op mijn vierentwintigste al compleet overtraind en had een mentale burn-out. Sindsdien ga ik nooit meer naar de koers, zelfs niet als ze aan mijn voordeur passeert. Ik heb gewoon geen tijd meer door mijn nieuwe passie: triatlon.”
Hoe kwam je dan bij het triatlon terecht?
“Na mijn laatste koers in 2016 ben ik een weddenschap aangegaan met een vriend omdat ik wou bewijzen dat coureurs ook hard kunnen lopen. Ik ben ’s ochtends loopschoenen gaan kopen en heb vervolgens in mijn eentje een marathon gelopen rond de Watersportbaan in Gent. Mijn tijd: 3 uur 30 minuten. Zonder voorbereiding. Ik heb meteen beslist om een Ironman te proberen. Mijn eerste volledige Ironman-wedstrijd in Barcelona vorig jaar ging beter dan verwacht en dus was het volgende doel snel gesteld: het WK in Hawaï. In april werd ik derde in mijn leeftijdscategorie in de Ironman van Zuid-Afrika en was de kwalificatie een feit.”
Triatlon lijkt ons nog zwaarder dan wielrennen. Heb je geen schrik om je lichaam opnieuw over de limiet te pushen?
“Nee, want als wielrenner luisterde ik te veel naar wat mijn coach mij opdroeg in plaats van naar mijn lichaam. Nu luister ik enkel nog naar mijn lichaam. Als ik voel dat ik aan rust toe ben, doe ik dat nu ook. Wielrennen is ook zwaarder dan triatlon. Als triatleet doe je maximum een zestal wedstrijden op een jaar. Tussen die races heb je altijd ruim de tijd om te recupereren en jezelf voldoende voor te bereiden op de volgende wedstrijd. Als coureur kom je makkelijk aan tachtig koersen op een jaar. Je lichaam en geest krijgen nooit echt de kans om deftig te recupereren.”
Wat zijn je ambities morgen in Hawaï?
“Ik begin mij de laatste tijd toch wel echt goed en sterk te voelen. Ik hoop echt dat ik hier in mijn leeftijdscategorie (van 25 tot 29 jaar) wereldkampioen kan worden. Zwemmen is nog altijd mijn zwakke plek, dus mijn fietsnummer zal fantastisch moeten zijn.”
Zulke grote ambities luidop uitspreken, zijn we niet meteen gewend in de triatlonwereld.
“Ik heb al gemerkt dat het mij niet altijd in dank wordt afgenomen dat ik eerlijk ambitieus ben. Maar ik zou niet weten waarom ik dat niet mag zijn.”
Dat heb je misschien geleerd van je goede vriend Victor Campenaerts. Die dook dinsdag plots op aan je voordeur in Hawaï. Was je verrast?
“Ik was de vuilniszakken aan het buitenzetten en plots stond Victor voor mijn neus. Even was er kortsluiting in mijn hoofd. Al had ik stiekem ook wel een beetje verwacht dat hij zou afkomen. Dat Victor hier is, betekent veel voor mij. Wij hebben samen gekoerst bij de beloften van Lotto-Soudal en Topsport Vlaanderen-Baloise en hebben zelfs twee jaar samengewoond. Ook Jasper Stuyven en Louis Vervaeke volgen mij superhard. Dat zulke toppers achter mij staan, maakt mij allemaal maar trotser. Het geeft alleen maar extra motivatie voor morgen.”
Hoe zie je jouw toekomst als triatleet na Hawaï?
“Ik combineer momenteel mijn sportieve carrière met een voltijdse job. Gelukkig zijn ze op mijn werk grote fans van triatlon. Zonder de flexibiliteit die ik van hen krijg, zou ik hier nooit geraakt zijn. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik hoop om ooit proftriatleet te worden. Al besef ik ook wel dat door de beperkte budgetten in de sport dat enkel voor een erg select groepje is weggelegd.”