Sébastien Delferière

Uit de schaduw van vader

Een echte ranglijst bestaat niet, maar Sébastien Delferière (37) was de ongekroonde nummer één van het Belgische scheidsrechtersgilde. Tussen 2015 en 2017 wordt hij drie keer tot ‘Scheidsrechter van het Jaar’ verkozen. Bestuurslui, trainers, spelers en waarnemers zijn het erover eens: hij is de ref die het best de wedstrijden aanvoelt en heeft de gave bij de spelers door te dringen door met hen in dialoog te gaan. Dat is knap, want Delferière wordt lange tijd als een fils-à-papa neergezet. Als hij tussen 2008 en 2009 in amper één jaar tijd van de provinciale reeksen naar eerste klasse promoveert, is de jaloezie niet binnen de perken te houden.

Vader David Delferière (65), die in Wallonië ook kandidaat is voor MR in de gemeente Zinnik, is op dat moment ondervoorzitter bij de voetbalbond en wordt gezien als de locomotief achter deze nooit geziene snelle promotie. Ook vandaag is papa Delferière nog lid van het Uitvoerend Comité van de voetbalbond en is hij voorzitter van het Belgische vrouwenvoetbal.

Maar Sébastien Delferière maakt carrière met zijn eigen naam. In 2010 leidt hij al zijn eerste internationale wedstrijd. Het gaat goed met zijn carrière, maar de jongste tijd stokte het. Hij floot zijn laatste interland bijna een jaar geleden. De internationale doorbraak blijft uit. Blessures gooien roet in het eten, maar zijn karakter staat hem ook in de weg. Hij is een tegenstander van de VAR, de videoref. Soms weigert hij de videoref te volgen of hij doet dat met frisse tegenzin. Zoals in die wedstrijd Charleroi AA Gent, waar hij twee strafschoppen voor de Buffalo’s weigerde te fluiten. Zelfs nadat de VAR hem er attent op maakte om het scherm aan de kant van het veld te raadplegen, bleef hij ostentatief weigeren. Enkele maanden en nog wat mistige wedstrijden later miste hij de play-offs door een blessure. Het is na die avond in Charleroi nooit meer goed gekomen.