Sterke burgemeesters tegen bruine golf

Bart De Wever heeft het gehaald. Zijn Antwerpse meerderheid is weliswaar twee zetels verloren, maar blijft overeind. Een linkse coalitie tégen hem is bovendien niet mogelijk. De Wever blijft nog zes jaar burgemeester. Dat heeft hij voor een deel te danken aan zijn beleid, maar ook aan zijn keiharde en intensieve verkiezingscampagne, én aan de zwakte van zijn tegenstanders. Van Besien miste bevlogenheid. Jinnih Beels heeft gestreden als een leeuwin, maar haar partij had al te veel schade opgelopen nog voor de race naar het stadhuis begon. Groen heeft in Antwerpen 10% gewonnen, is de tweede grootste partij van ’t Stad, maar kiest voor de oppositie. De groene golf die Vlaanderen volgens alle peilingen zou overspoelen is er gekomen, maar het is geen vloedgolf geworden.

Zeker even opvallend is dat het Vlaams Belang op de meeste plaatsen standhoudt of zelfs stevig groeit. In Antwerpen zelf blijft de partij van Dewinter ter plaatse trappelen, maar in steden als Turnhout en Sint-Niklaas wordt ze de tweede grootste. En ook in de rand rond Antwerpen staat

het Vlaams Belang sterk.

Over heel Vlaanderen heeft N-VA flink wat stemmen aan extreemrechts verloren. Wie na de vorige verkiezingen dacht dat de rol van de partij was uitgespeeld, had het mis. Het blijft een grote uitdaging voor alle andere partijen om weerwerk te bieden tegen het extreemrechtse gedachtegoed. Wie daar het best in slaagt zijn de sterke burgemeesters, de burgervaders en -moeders die dicht bij hun bevolking staan en erin slagen om de inwoners van hun stad te verenigen rond een positief project: Bart Somers in Mechelen, Koen Metsu in Edegem, Vincent Van Quickenborne in Kortrijk, Lieven Janssens in Vorselaar, Sophie Dewit in Aartselaar,… Het maakt vaak niet zoveel uit tot welke partij ze behoren. Deze verkiezingen bewijzen dat de kracht van de burgemeester minstens even groot kan zijn als die van een partij.