Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Van de hel naar de hemel
Mathieu van der Poel valt zwaar in Lokeren en vreest enkelbreuk, maar wint dag nadien doodleuk in Gieten
Goed 24 uur voor zijn winst gisteren in de Superprestigemanche in Gieten vreesde Mathieu van der Poel nog dat hij zijn enkel had gebroken na een val in Lokeren. Uiteindelijk bleek het ‘maar’ een verrekking van de ligamenten en kreeg de Nederlander van zijn arts te horen “dat hij het mocht proberen in Gieten”. En wat bleek: in de tweede ronde reed VdP al alleen voorop. “Ik had verrassend genoeg weinig last. Ik wist van bij de start dat ik kon winnen.”
Iedereen hield zaterdag zijn hart vast na je val en de beelden van je enkel. Maar een dag later win je gewoon. Niet te vatten.
“Toen ik zaterdag na die val mijn kous uittrok, moest ik ook even slikken, hoor. Zo’n tennisbal op mijn enkel, dat had ik nog nooit gezien. Ik had ook veel pijn. Toen de dokter dan nog zei dat hij vreesde voor een enkelbreuk, zag ik het even niet meer zitten. Ik dacht al aan een lange revalidatie. Maar op weg naar ziekenhuis werd de pijn niet erger. Dat gaf mij een beetje moed.”
Het verdict was: verrekking van de ligamenten en twee weken niet koersen. Maar dan stap jij in de wagen… richting Gieten.
“Ja, maar in die tweede week zou ik wel mogen beginnen fietsen, zeiden ze. Maar een sporter is geen gewone mens, hé. En een sportarts kan het beter inschatten, dus heb ik naar dokter Toon Claes gebeld. Hij bekeek de foto’s en zei dat ik het mocht proberen. Ik ben eerst nog naar mijn kinesist Paul van Loon gereden en ook die gaf groen licht. Zeker nadat de zwelling was afgenomen door er veel ijs op te leggen. Ik ben dan maar naar Gieten gereden, de nacht afwachten en ’s morgens beslissen. De Superprestige is mijn lievelingsklassement, ik wou dat niet zomaar weggeven.”
Hoelang heb je ’s morgens op de weg gereden?
“Een klein uurtje. Ik had toen meer pijn dan tijdens de verkenning in het veld omdat mijn enkel wat anders werd ingetapet. Ook al ging ik niet voluit, ik voelde al snel dat ik zou starten. Ik heb in die rondjes zo weinig mogelijk mijn enkel belast. Dat wou ik houden voor de koers zelf.”
Je wou de schade beperken, zei je voor de start. Maar in de tweede ronde reed je al alleen voorop. Het publiek fronste de wenkbrauwen.
“De start was goed en ik voelde meteen dat ik de benen had om te winnen. Ook omdat
ik geen hinder had van die enkel, de pijn was te verdragen. Ik weet ook dat ik goed tegen de pijn kan. Na mijn polsblessure na mijn val met de mountainbike deze zomer zat ik ook weer snel op de fiets. Ik had toen veel meer last dan nu. Wout van Aert zette wel druk. Hij was sterk vandaag, maar ik kon goed volgen. Nadat ik een kloof had kunnen slaan, merkte ik dat ik begon uit te lopen. Toen besefte ik dat ik kon winnen. Op de zandstroken heb ik ook geprobeerd om constant te fietsen en niet te lopen. Maar eigenlijk viel dat laatste, door het mulle zand, ook wel mee. Ik heb voluit mijn kans kunnen gaan, die blessure heeft mij eigenlijk tijdens de koers niet gehinderd. Ik voelde amper iets, enkel op de trap. Ik heb er dan ook niet meer aan gedacht.”
Het is je vierde zege in Gieten. Telkens als je hier start, win je.
“Gieten is speciaal voor mij. In 2014 won ik hier mijn eerste klassementscross bij de profs. En in 2016 was het zeer emotioneel, na mijn knieblessure. Ik hou ook van het parcours en rij hier dolgraag. Het is een echte intervalcross, met telkens die bergjes.”
En nu? Dinsdag gewoon Putte-Kapellen winnen op de weg?
“Normaal gezien start ik, tenzij de blessure zou verergeren. Misschien, als de tape weg is, dat het opnieuw wat begint te zwellen en blauwer wordt. We zien wel. Ik heb ook geen inspuiting gekregen tegen de pijn. Dat mag niet, hé. Enkel een Dafalgan. Maar dinsdag ga ik gewoon meerijden in PutteKapellen, meer niet. Omdat het vlakbij huis is en ik toch een duurtraining moest doen. Ardooie donderdag rij ik niet, wel de dubbel Boom-Bern in het weekend. Dat is een zware verplaatsing zaterdag na de cross. Daar hadden ze misschien beter over kunnen nadenken. Maar we moeten ook niet te verwend zijn. Ik ben blij dat er weer een WBcross in Zwitserland is.”