Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Twintigjarig Triggerfinger viert jubileum in De Roma
Triggerfinger viert twintig jaar met jubileumconcert in De Roma
Groot nieuws! Op 18 februari 2019 viert Triggerfinger zijn jubileum met een exclusief optreden in De Roma in Borgerhout. Eindelijk: De Roma. Het laatste thuisconcert van de band dateert intussen al van 2012, dus het werd tijd voor een inhaalbeweging. “We lagen allemaal op ons gat toen bleek dat we twintig jaar bezig waren.”
Twintig jaar Triggerfinger. Om eerlijk te zijn: zanger/gitarist Ruben Block, bassist Monsieur Paul en drummer Mario Goossens schrokken er zelf van. Alle drie waren ze ook voordien al gepokt en gemazeld in een eindeloze reeks bands. Maar met het groepje dat ze nu hebben is hun plek in de geschiedenisboeken verzekerd. Nochtans waren de ambities aanvankelijk bescheiden. “Toen we begonnen wilden we maar één ding”, herinnert Mario zich. “We droomden ervan om elk weekend in een cafeetje te kunnen spelen. Dat lukte. Nadien leek het ons wel fijn om een eigen plaat te hebben. En eens die er was, werden we plots ook in clubs geboekt. Voor je het weet sta je op een zeker niveau, en word je overvallen door voorstellen waar je vervolgens samen een beslissing over moet nemen. Het aanbod om in Vorst Nationaal op te treden was er zo één. Niemand van ons had er ooit bij stilgestaan dat zo’n concert tot de mogelijkheden kon behoren.”
Ruben valt hem bij. “Het leek ons op dat moment vooral fijn om eens in een andere zaal te staan. Bovendien: misschien was het de enige keer in ons leven dat we daar konden spelen. Dus uiteindelijk hebben we die kans met beide handen gegrepen. Qua opkomst had het fameus kunnen tegenvallen, maar gelukkig is het goed uitgedraaid.”
Gebrekkige geluidsisolatie Een van de andere zalen die al langer op het verlanglijstje van de
Monsieur Paul
Triggerfinger
“Zolang de gezondheid het toelaat, ga ik door. En geloof het of niet: de dokter heeft me zopas 100% gezond verklaard.”
groep stond was De Roma, een plek waar ze zelf graag komen. Alleen: door de gebrekkige geluidsisolatie bleek het lang geen optie. Inmiddels is dat probleem opgelost en voldoet de gezelligste zaal van Vlaanderen aan alle technische vereisten om ook een luidruchtige rockgroep te kunnen ontvangen. “Vroeger hadden we er eigenlijk alleen een akoestische set kunnen spelen. Nu mogen we helemaal voluit gaan. En het tijdstip is ideaal. Het bleek ook alweer zeven jaar geleden dat Triggerfinger nog in Antwerpen had opgetreden. Dat was tijdens de Red Bull Soundclash in de Lotto Arena. Dat is een eeuwigheid geleden. De laatste keer Trix ligt zelfs nog verder in het verleden. We kwamen meestal als vanzelf in Brussel terecht, omdat daar nu eenmaal meer zalen geschikt zijn om een band als de onze te ontvangen. Kortom: hoog tijd voor een inhaalbeweging. In De Roma kan – net als bij de Ancienne Belgique – ongeveer 1.900 man binnen. Dat is een waanzinnig coole capaciteit. We kijken er zeer naar uit om daar te spelen.”
‘I Follow Rivers’
Naar aanleiding van het twintigjarig jubileum verschijnt ook een gloednieuwe box met naast een best of ook een liveplaat, herwerkte versies, covers, akoestische opnamen en niet eerder uitgebracht materiaal. Een fotoboek maakt het pakket compleet. “We zijn altijd bezig met vooruit te kijken”, vertelt Ruben. “De volgende plaat schrijven, ze opnemen, repeteren, op tournee gaan,… We doen nauwelijks anders dan plannen en de agenda’s naast elkaar leggen. En tussendoor vallen er ook andere projecten in onze schoot die te tof zijn om niet te doen. De essentie is simpel. Je maakt een plaat en je gaat spelen. Nadien maak je een nieuwe plaat, en ga je wéér spelen. Dat is de basis. Maar er komen andere dingen bij, en er vallen er ook af. Soms komt er een Vorst Nationaal op je weg. Of sta je plots op het hoofdpodium van Rock Werchter. Of je neemt voor een Nederlands radioprogramma een cover van I Follow Rivers op, en plots ontploft dat nummer zodat we ons parcours moeten aanpassen. Tot nog toe heeft dat altijd gemarcheerd. We hebben geprobeerd om boeiende platen te maken, die muziek nadien op een boeiende manier naar het podium te vertalen, en dan zagen we wel wat er zou gebeuren. En er ge- beurt eigenlijk voortdurend van alles om het traject ook voor ons interessant te houden. Zo’n verjaardag is een goede gelegenheid om even stil te staan bij wat geweest is. En dat was best confronterend. Alleen al door twintig jaar foto’s gaan was, euh, een ervaring. Ik besef pas nu hoeveel we in al die tijd gedaan hebben.”
Jonkies
Monsieur Paul, met achttien jaar Triggerfinger op de teller nog steeds de newby in het gezelschap, vindt dat de tijd voorbij gevlogen is. “We liggen er allemaal van op ons gat, denk ik. We zijn intussen langer samen dan de meeste koppels. Ik herinner me de dag dat Ruben en Mario bij mij de studio binnenkwamen alsof het gisteren was. Maar in vergelijking met andere bands zijn wij jonkies, he. Ik heb gisteren nog meegespeeld bij The Bintangs. Die bestaan intussen 57 jaar, de zanger is 73 en ze spelen nog steeds sets van drie uur. Met de energie van jonge gasten. Als ieder van ons daar nog goesting in heeft, zie ik dat bij Triggerfinger ook nog gebeuren. Waarom niet? Ik word volgend jaar zestig, maar ik dénk er niet eens aan om al te stoppen. Ik doe niks liever dan spelen. Dus zolang de gezondheid het toelaat, ga ik door. En geloof het of niet: de dokter heeft me zopas 100% gezond verklaard. Ik ga dus gewoon door.”
“Er zijn vandaag nog weinig bands die de weg afleggen die wij achter de rug hebben”, vult Ruben aan. “Langzaam opklimmen en zo evolueren van cafés naar clubs naar festivals en arena’s. Vandaag zie je veel bands die na één hit op de radio of YouTube meteen in het Sportpaleis staan. Wij hebben twintig jaar kunnen opbouwen. Ik vind succes dan ook een relatief begrip. Voor de ene is dat Rock Werchter afsluiten en op de radio gedraaid worden, voor de andere is dat samen met wat maten elke zaterdagavond muziek maken in een repetitiekot. Daar is niks mis mee. Maar wij wilden meer. Omdat we wisten hoe – in een ideaal scenario – het publiek kan reageren. Omdat we wisten dat ons dat iets deed. En dat we met die intense feedback nog intensere muziek zouden kunnen maken. Dat is – ook na twintig jaar – nog steeds een onwaarschijnlijk coole kick.”