“Een hoofddoek? Dat beslist iedere vrouw voor zichzelf”

Vluchtelinge Mariyam Safi (27) is sinds 2004 in ons land en legt in januari in Wommelgem eed af als Groen-gemeenteraadslid

In Kaboel, waar ze tot haar 13de woonde, mocht Mariyam Safi niet naar school gaan van de Taliban. Sinds de Afghaanse in 2004 als vluchtelinge in ons land arriveerde, is ze in ijltempo geëvolueerd van analfabeet tot intellectueel. Haar masterdiploma rechten is voor juni volgend jaar, maar in januari al zal Mariyam (27) de eed afleggen als gemeenteraadslid voor Groen in Wommelgem. “Ik ben blij dat ik iets kan terugdoen voor deze samenleving”, aldus de studente over haar stunt. 181 Wommelgemnaren gaven vorige zondag hun vertrouwen aan Mariyam Safi. “Ongelofelijk. Ik stond pas op de tiende plaats, maar maakte ineens een sprong naar nummer drie. Door de winst van Groen recht geeft die recht op een plaatsje in de gemeenteraad. Partijgenote Eva Pieters, die hierdoor uit de boot valt, vat het sportief op. Ze heeft me na het bekendraken van de uitslag een dikke knuffel gegeven.” Groen-lijsttrekker Jan Herthogs heeft altijd geloofd in een sterk

Mariyam Safi

Weldra gemeenteraadslid

resultaat van Mariyam. “Haar levensverhaal toont aan dat niet alleen doorzetting, maar ook de kansen en steun die iemand krijgt onontbeerlijk zijn om iets te bereiken in het leven”, aldus haar Wommelgemse mentor.

Taxichauffeur

Het meest trots is Mariyams vader Farid. Hij was het die in 2000 het pad voor zijn familie effende door op zijn eentje naar België te vluchten. “Na nog enkele onzekere jaren in Afghanistan mochten mama en ik papa vier jaar later volgen”, vertelt ze. “We hebben altijd in Antwerpen gewoond, maar zes jaar geleden is ons gezin – ik heb nog twee jongere broers en drie jongere zussen – naar Wommelgem verhuisd. Vader werkt als taxichauffeur. Misschien is dat niet meteen het beste beroep voor een supporter van Groen”, lacht Mariyam.

Ze wordt lyrisch als ze het heeft over haar grote held. “Weet je, vader is de eerste en belangrijkste feminist in mijn leven. Hij heeft me altijd op het hart gedrukt nooit afhankelijk te worden van een man. Papa en ook mama natuurlijk zijn echt voorbeelden voor andere ouders met een andere culturele achtergrond. Ik zat in het middelbaar in de klas met meisjes die veel slimmer waren dan ik, maar door de traditionele gezinspatronen waarin ze vast zaten, gingen ze nooit verder studeren. Trouwen en snel kinderen krijgen primeren nog te vaak. Ik zal mijn ouders altijd dankbaar blijven voor de kansen die zij mij wel gegeven hebben.” Intussen is Mariyam ook de heldin van haar papa. Die status is gerechtvaardigd. Als haar thesis over de beoordeling van asielaanvragen door Afghanen tot een goed einde wordt gebracht, hoopt de jonge vrouw volgend jaar af te studeren aan de Universiteit Gent.

“Daarna wil ik de advocatuur in met als specialisatie mensen- en migratierecht. Maar ik koester ook en al heel lang politieke ambities. Hoogleraar Eva Brems, van wie ik les kreeg aan de universiteit, en Wim Geldof, wiens boek

Superdiversiteit me inspireert, zijn voorbeelden. De keuze voor Groen lag voor de hand. Andere linkse partijen liggen gevoelig in de familie door de nare herinneringen aan het communistisch bewind in Afghanistan.”

Hoofddoek

Haar ouders en vast nog andere Afghaanse families zullen erbij zijn wanneer Mariyam in januari de eed aflegt in de raadzaal van Wommelgem. “Wommelgem is een hele fijne gemeente”, vindt een van haar nieuwe bestuurders. “De mensen zeggen hier op straat nog goedendag tegen elkaar. Dat is in Antwerpen niet altijd het geval. Ik werkte als student twee jaar in de Action-winkel van Wommelgem. Nooit hoorde ik ook maar één racistische opmerking. Natuurlijk kan het nog beter in deze gemeente. Op het vlak van mobiliteit bijvoorbeeld. Ik woon op de grens van Wijnegem en mis toch wel een directe verbinding naar Antwerpen met het openbaar vervoer. Sociaal beleid, natuur en jonge gezinnen zijn andere domeinen waar ik me wil op toeleggen.”

Mariyam wordt straks de eerste moslima in de Wommelgemse gemeenteraad, maar een hoofddoek zal ze er niet dragen. “Die draag ik nooit”, aldus de jonge vrouw die trots is op haar lange zwarte haren. “Mijn moeder ook niet trouwens. Iedere vrouw moet daar zelf over kunnen beslissen, vind ik en ook mijn vader. Aan de ramadan doe ik niet fanatiek mee omdat die altijd tijdens de examens valt. Ik zie mezelf daarin niet meer veranderen. Mannen die me verplichten om een hoofddoek te dragen of om me anders te gedragen dan ik ben, zijn niet het type mannen waarop ik zou vallen.”

Wat niet wil zeggen dat het kersverse gemeenteraadslid een hoofddoekenverbod voor Wommelgemse ambtenaren zou steunen. “Er mag geen wet, noch burgemeester of imam zijn die zegt wat een vrouw moet of niet mag dragen. Net als het verplicht dragen van de hoofddoek, vind ik een hoofddoekenverbod een vorm van onderdrukking van de vrouw. Zo worden vrouwen die een hoofddoek wensen te dragen, genoodzaakt om thuis te blijven. Hun toegang tot de arbeidsmarkt en samenleving wordt beperkt.”

“Waarom Groen? Andere linkse partijen liggen in de familie gevoelig door de nare herinneringen aan het communistisch bewind in Afghanistan.”

FOTO JAA Mariyam Safi: “Mijn papa is mijn held, ik ken geen belangrijkere feminist dan hij.”