Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik heb het gevoel dat Tanguy steeds bij me is”
Vijf jaar geleden overleed Kesselse valschermspringer bij vliegtuigcrash in Temploux
Vijf jaar geleden stortte in Temploux, bij Namen, een vliegtuigje neer waarin een groep parachutisten zat. Elf mensen kwamen om. Onder hen ook Tanguy Huysmans uit Kessel (Nijlen). “Eigenlijk zou hij niet meer in het vliegtuig gestapt zijn omdat we die avond nog weg moesten. Maar hij wou toch nog één keer springen”,vertelt zijn weduwe Helen.
Zaterdag 19 oktober 2013. Een stralende dag. Nadat Tanguy Huysmans zijn vrouw Helen Wielockx geholpen heeft met het proper maken van de paardenstallen, vertrekt hij naar Temploux om te parachutespringen. “Tanguy werkte heel veel en parachutespringen was zijn uitlaatklep. Hij deed dat enorm graag. Was het mooi weer op zaterdag, dan was hij eigenlijk niet te houden en moest hij gaan springen”, zegt Helen.
Toen Helen die bewuste zaterdag met haar paarden bezig was, kreeg haar moeder telefoon. “Een telefoontje van mijn broer. Hij had op zijn smartphone gelezen dat er in Temploux een vliegtuig was neergestort. Hij was natuurlijk ongerust en vroeg of Tanguy die dag gaan springen was. Uiteraard sloeg de schrik ons om het hart en hebben we op de computer onmiddellijk een nieuwssite geopend. Daar kregen we de bevestiging van de vliegtuigcrash met verscheidene dodelijke slachtoffers.”
Helen nam onmiddellijk telefonisch contact met de club in Temploux. “Daar werd de telefoon altijd maar doorgegeven. Maar uiteindelijk was er toch één moedige persoon die me bevestigde dat Tanguy onder de slachtoffers was.”
Horrorscène
De Kesselse reed onmiddellijk met enkele familieleden naar het Waalse dorpje. “Het was onwezenlijk. Een horrorscène. Het gehuil van al die mensen is iets wat me voor de rest van mijn leven zal bijblijven.”
Helen kreeg de kans om daags na de dodelijke crash de rampplaats te bezoeken, maar ze ging er niet op in. “Toen wou ik die plaats niet bezoeken. Maar ik denk wel dat ik ooit nog eens naar ginds ga rijden. Naar de plaats waar Tanguy gestorven is.”
Tijd om echt te rouwen had Helen niet. “In mijn stallen staan tientallen paarden. Die moesten ’s morgens eten krijgen, hun stallen moesten worden proper gemaakt. Mentaal heeft de dood van Tanguy me enorm geraakt, maar ik besefte dat ik verder moest. Voor mezelf, voor mijn vrienden en familie en voor de paarden. Zo ben ik erdoor gesparteld. Vandaag, vijf jaar na het fatale ongeval, zijn er nog dagen dat ik het moeilijk heb. Maar ik tracht van elke dag het beste te maken.”
Urne in kast
Na de begrafenisplechtigheid zette Helen de urne met as in een
kast in haar woonkamer. “Eigenlijk heb ik nooit gedacht dat ik dat zou doen. Ik vond het aanvankelijk luguber, maar de avond dat ik richting Namen reed, zei ik tegen mijn moeder dat de urne thuis moest staan. En daarvan heb ik nooit spijt gehad. Ik heb het gevoel dat Tanguy nog steeds bij me is. Hij is hier gewoon. Dat voel ik aan de sfeer in huis.”
Een herdenkingsplechtigheid heeft Helen niet in elkaar gestoken. “Omdat we hier met de vrienden geregeld nog over Tanguy praten. Herinneringen ophalen. Tanguy was enorm geliefd. Een eeuwige optimist. Hij lachte altijd. Alles komt altijd goed, was zijn slogan.”
Tanguy hielp vaak in de paardenstallen en had ook één lievelingspaard. “Het eerste paard dat we samen kochten. Een paard waarmee ik reed. Na de dood van mijn man is dat paard nog belangrijker geworden in mijn leven. Ik rijd er dressuurwedstrijden mee en intussen is C’est Lui – de naam van het paard – zelfs twee niveaus gestegen.”
Ondertussen is ook de oorzaak van de vliegtuigcrash duidelijk geworden. “Een stuurfout van de piloot heeft het ongeval veroorzaakt. Maar we nemen hem niets kwalijk. Hij heeft dit ook niet met opzet gedaan. Hij liet ook een vrouw en drie kinderen, bij wie een baby, na.
Helen Wielockx
Weduwe van Tanguy
“Nooit gedacht dat ik de urne in huis zou zetten, maar ik heb er ook nooit spijt van gehad. Ik voel dat Tanguy hier nog is, ik voel dat aan de sfeer in huis.”