Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Eerst imago, dan pas kwaliteit
Bazart in het Antwerpse Sportpaleis
Een band van eigen bodem in het Sportpaleis, dat is àltijd a big deal. Maar voor Bazart was het zaterdag dat tikkeltje belangrijker: konden Mathieu Terryn, Simon Nuytten en Oliver Symons live weer boeien, na twee jaar op de hort met één plaat en telkens die nagenoeg identieke set?
2 – welja, album twee – deed met frisse ● toetsen van hiphop en elektronica hopen op beterschap. Toch, op een podium bleken de songs perfect inwisselbaar met die van de doorbraak. Tant pis.
In deze fase van hun carrière – die van de bevestiging – lijkt het trio meer bekommerd om imago dan kwaliteit. Het groteske decor met zwevende pilaren oogde larger than life, over de outfits was langer nagedacht dan over Terryns wazige teksten. In een oversized witte sweater en dito schoeisel sprong de frontman als een dulle ninja naar alle hoeken en sloeg hij vanaf Chaos zijn kamp op vooraan de catwalk. “Zo fucking blij dat jullie hier bij ons zijn”, paaide hij de zaal. Nuytten en Symons blonken op hun beurt uit in een steekspel van falsetstemmen – een terugkerende formule die snel danig ging irriteren – en mysterieus in het ijle staren achter hun instrumenten. Als iets snel duidelijk werd, dan wel hoe de sessiemuzikanten op bas en drum het harde labeur voor hun rekening namen.
Goed, meezingers zoals alleen Bazart ze schrijft waren er in overvloed. Maar nog steeds vielen die vooral te
rapen in het oude werk. Tijdens Lux, Echo en de officieel grijsgedraaide monsterhit Goud kon Terryn de stem sparen en zijn zangpartijen aan het publiek overlaten, van het nieuwe oeuvre schalde enkel bij afsluiter Grip (Omarm Me) elk woord uit de kelen van het jonge volkje. Sterke, bijna epische popsongs als Nodig, Vijf Dagen en zeker de bis Niet Te Dichtbij/Côte à Côte kwamen maar half tot hun recht. Nochtans nam in die laatste Coely knap de rol over van de afwezige Baloji. Maar net als bij de gastrollen van Eefje De Visser (Onder Ons) en Jeroen De Pessemier van The Subs (Voodoo) bleef de ontvangst opvallend koel. En het intieme moment achterin de zaal met Zonde en Tunnels vergat doodleuk te beklijven.
Alle confetti, verleidelijke blikken en oorwurmen ten spijt, het lukt Bazart nog steeds niet om een heel concert te boeien. De vraag stellen, is ze beantwoorden: ligt de nadruk simpelweg niet te veel op show, te weinig op de muziek?