Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Mijn mama is ook mijn vriendin”
49-jarige Inge Lenders speelt samen met haar 16-jarige dochter Axelle Van Eupen in dezelfde ploeg
Het komt wel vaker voor dat broers of zussen in dezelfde ploeg spelen, maar dat moeder en dochter als speelster dezelfde kleedkamer delen, is eerder uniek. Voor dat speciale gegeven zorgen de inmiddels 49-jarige mama Inge Lenders en haar 16jarige dochter Axelle Van Eupen bij de vrouwen van Antwerp Giants B in tweede landelijke. Hoe voelt dat om als mama en dochter samen te spelen?
Inge Lenders: “Gewoon fantastisch. Op dit moment is onze situatie allicht uniek in Vlaanderen of zelfs België, maar er zijn zeker voorgaanden, hoor. Kim De Vos speelde ooit ook samen met haar mama en zelfs met haar tante er nog bij, als ik me niet vergis. Wij spelen heel vlot samen omdat we elkaar perfect aanvoelen. Soms komt mijn moederhart boven en wil ik Axelle beschermen als er eens wat harder tegen haar wordt gespeeld. Dan moet ik me inhouden.”
Axelle Van Eupen: “Ik vind het leuk om met mama in dezelfde ploeg te spelen. Voor mij is dit heel normaal. Mijn vriendinnen weten dat en vinden dat ook best cool. Mijn mama is ook mijn vriendin, hé.” Basketbal is bij de familie Van Eupen wel met de paplepel ingegeven, niet?
Axelle: “Mijn twee zussen, Florence en Virginie en mijn broer Dominic waren ook heel goed in het basketbal. Zij zijn wel heel wat ouder waardoor ik ze nooit zelf heb zien spelen. Ik speel zelf al basketbal vanaf mijn vier jaar, toen bij kindervreugd. Vroeger combineerde ik het basketbal met andere sporten als judo, zwemmen en ballet, maar ik vond basketbal uiteindelijk het leukste.”
Inge: “Gelukkig maar. Ooit kregen we het voorstel om Axelle aan competitiezwemmen te laten doen. Daar zijn we niet op ingegaan omdat de belasting voor haar en het gezin te groot zou zijn. Ik heb trouwens ooit ook met Florence samengespeeld, in 2002, toen Axelle pas was geboren.” Alles draait bij jullie rond basketbal. Hoe zwaar is dat?
Inge: “Gelukkig heb ik een heel begripvolle echtgenoot. Ignace vraagt elke vrijdag waar en wanneer hij dat weekend ergens wordt verwacht. De Giants nemen een groot deel van onze tijd in beslag. Naast speelster van de tweede ploeg, ben ik ook coach van de kleinste meisjes. Bovendien ben ik de eerste opvang voor onze buitenlandse profspeelsters. Als ze bijvoorbeeld steunkousen nodig hebben, bellen ze mij. Onlangs belde één van hen om twee uur 's nachts met de melding dat haar auto was weggesleept. ‘Ik slaap nu, tot morgen’, heb ik haar als antwoord gegeven. Toch kijken we
telkens uit naar de vakantieperiodes zodat we het basketbal even kunnen loslaten. Daarom denk ik denk dat dit mijn laatste jaar als speelster wordt.” Axelle, hoe is het om als jong meisje tussen profspeelsters te staan?
Axelle: “Heel leuk, natuurlijk. Ik leer heel veel bij. Het is de bedoeling dat ik bij de eerste ploeg meetrain en mijn speelminuten vooral in de tweede ploeg krijg. Het zijn toffe meiden en we worden als jonge speelsters heel goed opgevangen.”
Inge: “Daarvoor is Claudia Van Horenbeeck de ideale coach. Zij haalt het maximum uit de jonge speelsters. Als je bereid bent om hard te werken, uiteraard.”
Heb je zelf ambitie om profbasketbalster te worden, Axelle?
Axelle: “Voorlopig heb ik niet echt een doel in het basketbal. Ik zit in mijn vijfde jaar wetenschappen wiskunde en wil later verder studeren. Ik wil zoals mijn papa iets in de medische wetenschappen gaan doen. En ik wil eens een jaar in het buitenland gaan studeren. Hoe, waar en wanneer, weet ik nog niet precies. We moeten afwachten hoe dat allemaal zal evolueren.”
Inge: “Als het prof zijn op een gezonde, verstandige, manier kan, mag zij dat van ons zeker proberen, al zijn haar studies ook heel belangrijk. Niet iedereen kan haar boterham met basketbal verdienen, hé. Daarom was de topsportschool ook geen optie voor Axelle. Het niveau van de studies is daar spijtig genoeg te laag. Het is niet omdat je op je veertiende basketbal ademt, dat dat op je twintigste nog zo is. Het allerbelangrijkste is dat ze er plezier aan blijft beleven.”
Kan jij je elke week voldoende motiveren om met de tweede ploeg mee te spelen, Axelle ?
Axelle: “Uiteraard. Samen spelen met mijn mama in die tweede ploeg is het liefste wat ik doe. Daar is de stress en de druk veel minder groot dan in de eerste ploeg.”
Inge: “We hebben een goede ploeg hoor. Nu de eerste ploeg in eerste klasse speelt, zijn er enkele vrouwen afgezakt naar de tweede ploeg en daar profiteren we van. We staan mee bovenaan en willen dat zo houden.” LUDO HENDRICKX