Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik heb de structuur van hier nodig”
Erwin Bauwens (43) liep in 1998 hersenschade op toen een kneedbom ontplofte in zijn gezicht. De kruitdeeltjes zitten nog steeds onder zijn huid. Sinds een achttal jaar woont hij beschut in Sint-Antonius (Zoersel) in een huis van PC Bethanië, maar elke voormiddag komt Erwin naar de dagverpleging. “Ik mag hier niet weg van mijn moeder. Ze heeft schrik dat het dan opnieuw mis gaat met mij.”
Erwin is een interessante man om mee te praten. Hij is ook vlot in de omgang, hoewel hij zelf zegt dat hij zijn vriendschappen en contacten probeert te beperken, omdat het anders te druk wordt in zijn hoofd. In zijn muziek vindt hij een uitlaatklep. Erwin studeerde piano aan de muziekschool van Wijnegem en Schilde en won al een award in Los Angeles, vertelt hij.
Hij is zelf niet zo’n schrijver. Daarom is zijn verhaal in het boek opgenomen als stripverhaal, gemaakt door een student van de LUCA School of Arts die met Erwin kwam praten. “Beelden zeggen soms meer dan woorden”, vindt Erwin, die heel tevreden is met het resultaat.
“Ik ben opgegroeid in Hoboken bij mijn grootvader, die een commando
was in de Tweede Wereldoorlog”, vertelt Erwin. “Dat agressieve van wat hij in de oorlog had meegemaakt, speelde een rol in mijn opvoeding. Ik geraakte er helemaal door gefascineerd.” Erwin volgde een opleiding tot bakker-patissier en werkte naar eigen zeggen ook even in die sector. Toen hij een jonge twintiger was, raakte hij zwaargewond bij het plaatsen van een zelfgemaakte semtex-bom in een auto in Antwerpen. “Ik had tijdens mijn opleiding tot bakker geleerd hoe ik dingen moest mengen. Ik heb die bom gemaakt en ze is ontploft. Niet omdat ik zo dom was om een bom in mijn gezicht te laten ontploffen, maar omdat ik wou vermijden dat diegene voor wie de bom bestemd was gewond raakte. Eigenlijk heb
Erwin Bauwens Patiënt ‘‘Dat agressieve van wat mijn grootvader in de oorlog had meegemaakt, speelde een rol in mijn opvoeding.’’
ik dus iemand het leven gered”, zegt Erwin met uitgestreken gezicht.
De wereld redden
Soms heeft Erwin nog de neiging om de wereld te moeten redden. “De bankencrisis, de aanslagen van Bin Laden: ik heb dat allemaal voelen aankomen en willen verhinderen. Ik had psychosen en heb in Bierbeek en Stuivenberg gezeten. Dat ik bij de ontploffing ook hersenschade opliep, hebben ze jaren later ontdekt. Pas hier in Zoersel ben ik helemaal thuisgekomen. In de voormiddag kom ik tot 12u naar PC Bethanië voor mijn therapie, in de namiddag ga ik naar huis om muziek te componeren. Ik houd mij vooral bezig met het latin-genre. Je kan mijn nummers via iTunes downloaden. Soms ga ik bij vrienden op bezoek.”
Erwin heeft in het centrum niet zo veel contact met medepatiënten. “Ze willen de prikkels in hun hoofd beperken, het is uit zelfbescherming”, legt verpleegkundige Werner Peinen uit.
Dat zijn leven nu gevat is in vijf bladzijden stripverhaal, vindt Erwin wel cool. Hij wil niet meer weg uit Zoersel. “Ik weet altijd waar ik naartoe kan gaan, dit is mijn haven. De verplegers en de mensen kennen mij. Er wordt rekening gehouden met mijn verhaal. Die structuur is belangrijk. Als ze mij niet zeggen dat ik mijn medicatie moet pakken, vergeet ik het soms. Hier zorgen ze ervoor dat ik altijd een voorschrift heb.” Hoewel hij geen lezer is, wil Erwin Een kwestie van tijd zeker lezen. Hij is een estheet. Als de fotograaf hem wil portretteren aan de buffetpiano en hem vraagt om op een plastieken stoel met armleuning plaats te nemen, weigert Erwin. “Bij zo’n piano hoort een pianokruk, geen armleuning”, zegt hij. Erwin beent weg. Vijf minuten later verschijnt hij met een zwartgelakte kruk, om er zelfbewust recht in de lens kijkend op plaats te nemen, als de artiest die hij uiteindelijk ook wel is.