Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Koppel smeekt overheid om doodgeboren tweeling naam te mogen geven
Jong Berlaars koppel verliest hun tweeling ‘te vroeg’ voor de wet
Jelke De Laet en Didier Toussaint uit Berlaar verloren vorige week hun tweeling na een zwangerschap van 21 weken. Een paar weken te vroeg om de kinderen officieel een naam en familienaam te geven. “Waarom passen de bevoegde instanties die wrede wet niet aan?”
huis van Didier Toussaint (32) en Jelke De Laet (25) vlakbij het station van het Berlaarse gehucht Melkouwen ruikt nog als nieuw. Pas een half jaar geleden trok het in 2015 gehuwde koppel erin. Plaats genoeg om eindelijk aan dat gezin te beginnen. En vlak voor de zomer leek hun grote droom uit te komen. Jelke was zwanger.
“We hebben lang geprobeerd”, vertelt Jelke, afkomstig uit Berlaar. “Veel onderzoeken laten uitvoeren. Uiteindelijk lukte het met ivf. We waren dolgelukkig.”
Maar de zwangerschap was zwaar. Er waren complicaties. En net toen het eindelijk de goede weg leek op te gaan, kreeg Jelke pijnen in de rug. Haar huisarts verwees haar door naar het ziekenhuis van Bonheiden, waar ze haar na een echografie in allerijl lieten overbrengen naar Gasthuisberg, het universitair ziekenhuis in Leuven.
“Ik had al 1,5 centimeter ontsluiting”, zegt Jelke, die terneergeslagen in de woonkamer de herinneringen ophaalt. “De professoren gaven me de keuze. De natuur haar gang laten gaan. Of een noodcerclage laten uitvoeren. Dat is een operatieve ingreep waarbij ze met een draadje de baarmoeder opnieuw afsluiten. Er waren wel risico’s aan verbonden, maar zo wilden we proberen de zwangerschap tot 24 weken te rekken, het tijdstip waarop kinderen levensvatbaar zijn. We besloten ervoor te gaan.”
Jelke werd op 11 oktober geopereerd en aanvankelijk leek het plan te werken. Maar na een week - ze was nog steeds in Gasthuisberg - kreeg ze veel pijn. Haar man Didier werd met spoed gebeld om naar Leuven te komen. Jelke verloor veel bloed, ze verzwakte zienderogen. “Op een bepaald moment ging het echt tussen mij en de kinderen”, vertelt ze, de verslagenheid staat in haar ogen te lezen.
Het draadje werd opnieuw verwijderd. De Leuvense professoren namen nu geen risico’s meer. Jelke kreeg een baxter om de weeën te versnellen. Op zondagvoormiddag 21 oktober kwamen eerst het jongetje Amaury en dan het meisje Camille ter wereld.
Het blijft erg lang stil voor Jelke verder vertelt. “We mochten de kindjes een tijd bij ons houden. Ze waren heel klein, 26 en 24 centimeter, maar hadden verder alles wat van een mens tot een mens maakt. Alleen konden ze niet zelfstandig ademen. We hebben ze bij ons kunnen houden tot zondagavond. Dan hebben we Amaury en Camille definitief moeten afgeven.”
Geen officiële registratie
Het verlies van hun tweeling was voor het jonge koppel al uitzonderlijk ingrijpend. Maar toen vernamen Didier en Jelke dat ze hun kinderen nooit officieel zouden kunnen laten registreren. Ze zijn allebei juridisch geschoold. Jelke studeerde rechtspraktijk en werkt voor de Vlaamse Overheid in Brussel. Didier, afkomstig uit Wiekevorst, haalde zijn diploma rechten en was drie jaar stagiairadvocaat voor hij van zijn hobby zijn beroep maakte en zijn eigen tennisacademie opstartte in Hulshout. Ze gingen op onderzoek uit.
“Dit jaar werd er nog een wet gestemd die vanaf 1 januari 2019 toelaat dat kinderen die 140 dagen zwangerschap beleefd hebben ook een voornaam kunnen krijgen”, zegt Didier. “Die wet is retroactief en ook wij zullen dan onze kindjes officieel de namen Amaury en Camille kunnen geven. Maar voor ze ook een familienaam kunnen krijgen, moeten ze 180 dagen geleefd hebben. Dat is bij ons niet het geval en wij begrijpen niet waarom ze die grens zo arbitrair trekken. Alsof de verschrikkelijke lijdensweg die Jelke heeft moeten doorstaan minder erg was dan die van een vrouw die haar kind enkele weken langer gedragen heeft.”
Daarbij komt ook nog eens dat de jonge Berlaarse geen recht heeft op moederschapsrust. “Nochtans was het een zeer zware zwangerschap en heeft ze onze kinderen op een natuurlijke wijze ter wereld gebracht. Het was een echte bevalling met alles erop en eraan.”
Wettelijk is er niets voor Jelkes situatie geregeld. Ze is afhankelijk van haar huisarts en haar werkgever. “Ik heb in eerste instantie twee weken ziekteverlof gekregen om fysiek te herstellen”, zegt de zwaar aangeslagen jonge vrouw. “Daarna moeten we het nog bekijken. Gelukkig tonen mijn oversten veel begrip en gunnen ze me de tijd om dit te verwerken. Maar ik besef dat ik ook niet te lang kan thuis blijven. Daarmee breng ik onze kindjes niet terug.”
Herinneringsdoos
Didier kan overdag tijdens het tennissen zijn gedachten nog verzetten. Maar ’s nachts komen de beelden van de bevalling telkens opnieuw terug. Hij en zijn vrouw vinden allebei troost bij de herinneringsdoos die ze kregen van het Berrefonds, een vzw opgericht door ouders die destijds iets gelijkaardigs meemaakten. “We hebben in onze slaapkamer een herinneringskast gezet”, zegt Jelke. “Daarin staat de urne van onze kindjes. Gasthuisberg heeft ook een sterretjesweide waar we hun assen konden uitstrooien, maar wij houden hen liever bij
Didier Toussaint Papa van Amaury en Camille
‘‘Mijn vrouw heeft ook al geen recht op moederschapsrust. Nochtans was het een zeer zware zwangerschap en een echte bevalling met alles erop en eraan.’’
ons. In de doos van het Berrefonds bewaren we knuffels, kaartjes die we kregen van familie en vrienden, maar ook foto’s van de kindjes, een boekje met al hun gegevens en hun hand- en voetafdrukken, zowel in klei als op canvas. Wij zijn die mensen van het Berrefonds heel dankbaar voor zo’n waardevol initiatief.”
Didier wil er graag de mensen van de vzw Met Lege Handen bij betrekken. “Zij zijn ook begaan met het verder verbeteren van die wet. En daarbij wil ik hen graag steunen. Ik zou tevens aan politici willen zeggen: ‘Mensen, besef toch hoe belangrijk het is voor rouwende ouders om hun kindjes de erkenning te geven die ze verdienen, ook al hebben ze nooit de kaap van de 24 weken gehaald.”
De toekomst is op dit moment een groot vraagteken voor het beHet
proefde echtpaar. Op 7 november worden ze verwacht in Gasthuisberg in Leuven voor een medische check-up en stellen ze samen met de behandelende professoren een toekomstplan op.
Kinderwens
“Ze weten niet precies waarom en hoe het uiteindelijk allemaal misgelopen is”, zegt Jelke bedroefd. “Maar ze denken gelukkig dat er niets onherroepelijks gebeurd is. In principe kunnen we later opnieuw een poging wagen om zwanger te worden. Onze kinderwens is niet afgenomen en we hebben nog ingevroren embryo’s in voorraad. Ze hebben ons al wel gezegd dat ik bij een eventuele nieuwe zwangerschap nog veel dichter opgevolgd zal worden, elke week zelfs. Ze kunnen ook nog een paar extra preventieve maatregelen nemen om de zwangerschap zo normaal mogelijk te laten verlopen.”
Ondertussen blijft Didier strijdvaardig. Hij wil met de twee vzw’s én met de hulp van enkele sympathiserende politici blijven ijveren om zijn Amaury en Camille de naam te geven die de twee sterrenkindjes toekomt: Toussaint.