Scoren voor konijnen

Het is vandaag exact 97 jaar geleden dat het Argentijnse voetbalelftal voor de eerste keer de Copa América won. De 30.000 toeschouwers in het tot de nok gevulde Estadio Sportivo Barracas in Buenos Aires vierden dat door naarstig heen en weer te zwaaien met hun hoedjes. De euforie was ongezien. Alsof zoiets nooit meer zou voorvallen. Het is met diezelfde euforie dat wij tien jaar geleden ons eigen doelpunt vierden. Niet in het Estadio Sportivo Barracas, maar in het Bosuilstadion in Deurne-Noord. Niet onder het oog van 30.000 toeschouwers, maar onder dat van drie konijnen en een verloren gelopen blinde mol. Niet door een doelpunt van steraanvaller Julio Libonatti, maar door een aangeschoten medesupporter die nauwelijks nog op zijn benen kon staan. Het was al een uur of twee na een gewonnen wedstrijd en van veiligheidspersoneel en draaipoortjes in een gloednieuwe hoofdtribune was er bij Royal Antwerp Football Club nog geen sprake. Daardoor konden we van de socio, het gigantische supporterscafé in de stokoude tribune 1 waar na elke wedstrijd een oeverloos bacchanaal plaatsvond, makkelijk het hoofdveld bereiken. Zeker wanneer het donker was. Op het heilige gras van de Bosuil hadden we allemaal al weleens gestaan. Maar gescoord tussen een van die heilige doelpalen was wat anders. Dat was toen vooral weggelegd voor amateurvoetballers van clubs uit gemeenten die uit niets meer bestonden dan een kerk met een parochiezaal. Dus wij naar beneden, het veld op. En alsof een Zuid-Amerikaanse voetbalgod het zo gewild had, lag daar een verloren gerolde bal. We konden geen vijf meter ver zien, want de lichtmasten van het Bosuilstadion waren al een tijdje uitgeschakeld. Maar toch slaagden we erin om gedurende twee minuten een wedstrijdje te organiseren. Drie tegen drie. Of drie tegen 2,5. Want de man die nauwelijks op zijn benen kon staan, was nog maar de helft waard. Tot hij in het vage licht van een dronken socio de bal kreeg en ongemeen hard naar een van de heilige doelen trapte. Goal! Zijn eerste doelpunt op heilige grond. Zelfs de drie opponenten vierden. Niet met stijlvolle hoedjes uit de jaren twintig, maar met een wc-rol die we even daarvoor in de toiletten van de spelers gevonden hadden. Tot de toenmalige veiligheidsverantwoordelijke ons vriendelijk van het veld haalde. Maar we hadden gevierd. Alsof zoiets nooit meer zou voorvallen. En dat zal het ook niet meer. Maar ze pakken het ons nooit nog af. In geen 97 jaar.

FOTO PHOTO NEWS