Mike Tyson

Dave Peters is een creatieve veelvraat. Radio- en televisiepresentator, auteur en bovenal sportbeest. Nu eens hoog in de voetbaltribune als commentator, dan weer als interviewer langs de zijlijn, ook en vooral in de Proximus League. Voortaan laat hij ook wekelijks, op dinsdag, in Gazet van Antwerpen zijn eigenzinnig licht schijnen over ‘zijn’ 1B. Met veel passie. En een knipoog.

Against Modern Football is een slogan die je spandoekgewijs weleens aantreft in onze stadions. Het is een aanklacht tegen combiregelingen, bobogeneuzel, navelstaarderij, vederlichte stadionverboden en andere onvolmaaktheden van de hedendaagse profvoetbalcultuur. Onder andere daarom trekken sommige fans al eens naar de lagere reeksen op zoek naar heerlijk krakkemikkige stadions vol glorieus betonrot.

Ik ook. Je drinkt er je goudgele pretpaal uit een glas en je hoort er de mooiste verhalen uit actuele alsook vervlogen tijden. Denk aan wijlen het Ludo Coeckstadion van den Barechoem, het gesloopte heiligdom van de Lyra, de crash barriers van Racing Mechelen, enz. Tien jaar geleden trok ik zo op een doordeweekse zondagmiddag naar Koninklijke Football Club Vigor Wuitens Hamme, stamnummer 211. Want je kan toch moeilijk iedere week met dat semibevriende koppel – bij wijze van weekendvertier dezelfde Coupe Brésilienne nuttigen. Nee, een mens wil wel eens wat anders.

Wie loop ik daar in Hamme tegen het lijf in de kantine? Ambassadeur van de bamihap én van het onontgonnen voetbaltalent, Jan Boskamp. We bleken een paar motieven te delen wat de aanwezigheid in het Gemeentelijk Stadion betrof. Eentje daarvan was de piepjonge Steve De Ridder, de ruwe diamant die door KAA Gent ter beschikking werd gesteld voor een handvol honingzoete neuzen en een familiepak met stuverij.

Heerlijk om Steve bijna letterlijk te zien ontploffen wanneer de voor hem bedoelde steekpass bleef steken in een bos van benen. Dat gif zat er toen al lekker in. Het zuiverst werd hij bediend door een van zijn luitenants op het middenveld, een bonenstaak van wie ik durfde te vermoeden dat een briesje van anderhalve Beaufort hem drie meter van de grond zou tillen. Zijn naam: Tom Van Hyfte, vandaag beroepshalve actief in het middenkader bij Beerschot Wilrijk. Een winnaar pur sang. De man die de Ratten vorig seizoen op een haar na naar de Jupiler Pro League kopte.

Ik zie het zo voor me: Tom die op een vrije zondag een potje Monopolyjunior speelt tegen pakweg een roedel achtjarige neefjes. Tom die tot driemaal toe, na elkaar, op hetzelfde peperdure hotel van de minderjarige concurrente botst. Tom die het onschuldige bordspel, vanuit de losse heup, tot in SchotenZuid flikkert! Kijk, dat zijn winnaars, daar kan je mee naar de oorlog.

Veldmaarschalk Vreven – zelf voor geen kleintje vervaard kijkt vanzelfsprekend goedkeurend toe, zijn gedachten dwalen af naar het moment waarop hij in 2003 bij 1. FC Kaiserslautern doelpuntenkanon Miroslav Klose een lesje in afwerking gaf. De twee werden die dag op training aan elkaar gekoppeld. Ploegmaat Klose trapte alles richting garage van de lokale DDT, Vreven bombardeerde álles op weergaloze wijze tegen de netten. Op het moment dat de Vreef overmoedig de vraag poneerde: ‘Segh Miroslav, dat is hier gene vette hè man. Wat scheelt er? ’, antwoordde de Poolse Duitser droogjes: ‘Segh Stain, ik heb op het vorige WK vijf goals gemaakt. En jij?’ Uiteraard gebaseerd op waargebeurde feiten! Vraag het hem zelf eens.

Maar genoeg over Duitsers. 31 tegen OHL! Met dank aan Marius Noubissi, Mike Tyson voor de vrienden. Zo blijven de Ratten in de race voor periodewinst. Bij Roeselare hebben ze ook een Mike Tyson rondlopen. Hij luistert naar de naam Danzell Gravenberch, een beer om heel beleefd u tegen te zeggen. Zeker wanneer u per ongeluk erg hard op zijn dikke teen zou gaan staan. Google hem even…

Aaibare Danzell pakte rood in de wedstrijd tegen KV Mechelen, waarna het stamnummer 25 nog maar eens uitliep tot 30. De poleposition voor periode 1 was meteen een feit. Sterk!

Zeker omdat coleider Lommel de dag nadien in het stof zou bijten tegen de Kemphanen uit Westerlo. In een typische 1B – dubbeltje op z’n kant – wedstrijd bleek een penaltygoal van Rommens voldoende voor drie lichtjes gevleide punten én een clean sheet. Na een tweetal open doelkansen én een gemiste penalty aan Lommelse zijde, werd het sympathieke Bob net voor affluiten te veel. Hij stak heerlijk ouderwets een papiertje in de hand van een van zijn poulains. Daarop stond te lezen hoe de driepunter op tactisch verbluffende wijze over de streep diende getrokken te worden.

Om de strak staande zenuwen – tien seconden voor het laatste fluitsignaal – onder controle te houden, zag ik hem eveneens in een ultieme reflex een laatste klodder pruimtabak onder zijn lip duwen. In tijden van nood kent men zijn vrienden, ook al moeten ze geïmporteerd worden uit Scandinavië. Opperhoofd Bob bracht de missie tot een goed einde, balde de vuisten en deed zich te goed aan de traditionele pint(en) op de persconferentie. Zouden ze deze week dan toch op karper zijn gaan vissen? Soit, mijn gedachten dwaalden af naar pruimende klasbakken als Simon Tahamata, Kjetil Rekdal en andere geweldenaars die uw hart en het mijne sneller lieten slaan. Wordt vanavond al vervolgd!