Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Film Bohemian Crapsody
Biopic vijlt scherpe kantjes van levensverhaal Freddie Mercury
Bohemian Rhapsody
Van: Bryan Singer
Met: Rami Malek, Lucy Boynton, Gwilym Lee, Ben Hardy
134 min.
Een extra paar tanden kunnen Rami Malek niet redden als Freddie Mercury in een tandeloze biopic over een van ’s werelds flamboyantste popsterren. Mamma mia, let me go!
Farrokh Bulsara werd geboren in Zanzibar als zoon van Parsi’s uit India, aanhangers van het zoroastrisme. Hij was homoseksueel, biseksueel en hoe dan ook bijzonder seksueel. Hij werd, althans postuum, een van de beroemdste slachtoffers van hiv. En hij had met Queen een van de populairste bands aller tijden.
Freddie Mercury leefde genoeg levens voor vier biopics. Maar blijkbaar kan je er ook een maken die zo slap is, dat het fragment over Queens legendarische Live Aidconcert het hoogtepunt is. Bohemian
Rhapsody is een film die niemand voor het hoofd wil stoten – en dus onwaardig aan de erfenis van Mercury.
Bekentenis: ik heb een zwak voor Queen. Meer nog: u ook. Toon mij één eerlijke mens die nog nooit file heeft overleefd zonder luidkeels mee te brullen van ‘Scaramouch, scaramouch, will you do the fandango’, zij het telkens in een andere verwoording. De werking is zo heilzaam, dat het zou voorgeschreven moeten worden als therapie voor al de zuurspuwers op het wereldwijde web en andere schild en vrienden. Na afloop voel je je een beter mens.
Mondstuk
Helaas is dat niet hoe je je voelt na Bohemian Rhapsody, een film die al zo lang in de maak is en via zoveel hindernissen, dat de investeerders al lang blij waren dat hij er uiteindelijk kwam. Aanvankelijk zou Sacha Baron Cohen (aka Borat) de rol van Freddie Mercury spelen – die film wil ik nog altijd zien – en vervolgens Ben Whishaw. Tenslotte ging de rol naar Rami Malek, die een ster was geworden met tv-serie Mr. Robot.
Het moet gezegd: van zodra Malek op een podium staat, heeft hij helemaal de gepaste promiscue présence. Dat hij het er in de dialogen minder goed vanaf brengt, heeft niet alleen te maken met dat opzichtige mondstuk – de film claimt net zoals Mercury zelf dat zijn vier extra tanden hem een grotere mondholte verleenden, met inbegrip van dat volumineuze stemgeluid waar hij stadions mee deed vollopen. Het is ook dat die dialogen zo stuntelig geschreven zijn.
Verkrachtingszaak
Volgens de officiële credits is de regisseur Bryan Singer, maar die moest vervangen worden toen hij halverwege de opnames plots niet meer opdaagde. Weinig later kreeg de regisseur van The Usual Suspects een rechtszaak voor verkrachting van een zeventienjarige jongen aan zijn been. De boel moest worden rechtgetrokken door Dexter Fletcher, regisseur van Eddie the Eagle. Dat is hem niet gelukt. Dramatische scènes zijn er nochtans genoeg, zoals die waarin Freddie vertelt aan zijn verloofde dat hij op mannen valt. Maar ze worden zo slap en sentimenteel gebracht dat zelfs Freddies trouwe katten verveeld toekijken. Een van de redenen daarvoor zou wel eens de bemoeienis kunnen zijn van Brian May en Roger Taylor, de twee overlevende, nog actieve leden van Queen. Een film maak je nu eenmaal niet op commissie, laat staat een film over zo’n controversiële, moeilijk in een gat te vangen figuur.
Het internet staat intussen vol met de historische onjuistheden in de film. Is this the
real life? Is this just fantasy? In principe doet dat er niet toe voor een biopic. Maar het beeld dat uit deze film naar voren komt, is dat van een man die door zijn homoseksualiteit in de problemen komt. Terwijl de andere bandleden de geneugten van het heteroseksuele huwelijk beleven, daalt Mercury af in een onzedige tocht richting vereenzaming.
Flirten met publiek
Dat is toch wel een merkwaardige lezing. Alsof Brian May geen uitzinnige feestjes gaf. Bovendien lijkt het zo alsof Freddies homoseksualiteit een hindernis was voor hem en Queen. Freddie Mercury was dan wel niet openlijk homo, iedereen wist dat wel. Zijn teksten staan vol met referenties. Mercury genoot ervan om het publiek uit te dagen en ermee te flirten. Hij gaf hen iets, maar niet alles.
Wat deze biopic je geeft, is alles en dus niets. Deze film vijlt de scherpe kantjes van een levensverhaal dat eindeloos kan blijven fascineren. Ik heb altijd gedacht dat het excentrieke van Queen net de aantrekkingskracht ervan was. Maar wie alsnog dat Live Aid-concert wil beleven alsof hij erbij was, is in de loeiharde Imax-zaal aan het juiste adres.