Zou Delphine nu gelukkig zijn?

Zou ze nu gelukkig zijn, Delphine Boël? En hoe zou Jacques Boël zich voelen? En wat heeft koning Albert uiteindelijk bereikt door stug elke toenadering tot Delphine te blijven weigeren?

Er is in deze strijd tussen een vader en zijn mogelijke dochter niets onrechtvaardigs gebeurd. De rechtsgang heeft zijn normale verloop gekend, maar veel mensen blijven ongetwijfeld met het ongemakkelijke gevoel zitten dat de strijd vooral pijnlijk is geweest voor alle protagonisten en dat hij beter niet in de openbaarheid was gevoerd.

Na vijf jaar heeft Delphine Boël bereikt dat voormalig koning Albert II van België een DNA-staal moet afstaan om te bewijzen (of te weerleggen) dat hij haar vader is. De rechtbank heeft ook beslist dat Jacques Boël, de man die Delphine heeft geadopteerd en die eerder werd erkend als haar wettelijke vader, niet langer aanspraak kan maken op die titel. De advocaten van Delphine Boël zijn erg blij omdat deze beslissing het belang van het kind voorrang geeft op al de rest. En dat is inderdaad zonder meer positief. Ieder kind heeft het recht om te weten wie zijn ouders zijn en het is niet omdat die mogelijke ouder koning is dat een kind dat recht verliest.

Niemand kan weten hoe pijnlijk het voor Delphine geweest is om afgewezen te worden door de man van wie zij en haar moeder overtuigd zijn dat hij haar vader is. Aanvankelijk heeft ze haar strijd in stilte gevoerd. Ze heeft niet zelf gekozen voor de openbaarheid, maar toen ze eenmaal bij het grote publiek bekend was, heeft ze elke kans die ze kreeg aangegrepen om haar zaak te bepleiten. En om haar kunstwerken aan de man te brengen, beweren kwatongen. Het is uiteraard niet verboden om je aan Delphines gedrag te ergeren, maar het verandert niets aan haar recht om te weten wie haar vader is. Niemand zal ooit kunnen begrijpen waarom Albert zijn mogelijke dochter zo koppig en tegen beter weten in is blijven afwijzen. Als hij haar vader niet is, had hij dat gemakkelijk kunnen bewijzen. Als hij het wel is, had hij jaren geleden in stilte een regeling met haar kunnen treffen. Een eenvoudig ‘Et alors?’, daarmee had zijn bevolking wellicht genoegen genomen. Nu hebben hijzelf, Delphine, zijn andere kinderen en zijn echtgenote veel meer geleden dan nodig was. Als de rechtbank Albert ooit officieel tot haar vader benoemt, zal Delphine in het beste geval een deel van zijn geld erven, maar vaderlijke erkenning zal ze nooit krijgen. Daarvoor is er te veel gebeurd. En dat maakt van deze hele saga een triest verhaal.