Paracetamol met Flierefluiter

Dave Peters is een creatieve veelvraat. Radio- en televisiepresentator, auteur en bovenal sportbeest. Nu eens hoog in de voetbaltribune als commentator, dan weer als interviewer langs de zijlijn, ook en vooral in de Proximus League. Voortaan laat hij ook wekelijks, op dinsdag, in Gazet van Antwerpen zijn eigenzinnig licht schijnen over ‘zijn’ 1B. Met veel passie. En een knipoog.

Vrijdagnamiddag. Ik rep me ondanks een naar griep neigend lichaam naar de internationale luchthaven van Eindhoven. Op het programma staat een intense en achteraf gezien bijzonder leerrijke têteàtête met de man die zich eerder dit jaar, als coach, kroonde tot wereldkampioen volleybal, Vital Heynen! Hij maakte en passant even tijd voor hij over en ’t weer naar Boedapest vloog om er gehuldigd te worden als ‘Europese coach van het Jaar’.

Ik vroeg hem voor een bevriende krant terloops of hij in theorie ook coach van pakweg Racing Genk, Royal Antwerp FC of Anderlecht zou kunnen zijn. Zijn ogen fonkelden. In welke hoedanigheid mental coach? wist hij me niet meteen te vertellen, maar feit is dat deze gepatenteerde winnaar vanaf 2020 qua (andere) sporten het ruime sop kiest! Haal die man binnen! Voor je het goed en wel beseft, staat er een beker met grote oren op je nachtkast. Zelden iemand zo gepassioneerd horen vertellen over de winnaarscultuur.

Die nacht kon ik met een bonzend hoofd moeilijk de slaap vatten. De bovenkamer voelde aan alsof er een roedel wilde bizons een of ander synchroon ballet in opvoerden. Ik ben in principe geen pillenslikker. Doorbijten dus. In gedachten maakte ik al een provisoire opstelling voor mijn U12’jes die ik elke zaterdagochtend pleeg te coachen. Het betreft hier het fiere Koninklijke Groenenhoek Sport, opgericht in 1929 en tot nader order Ploeg van ‘t Stad, nét buiten ‘t Stad te Deurne. Te bekampen: SV St. Jozef Mortsel, away. Altijd lastig. Toch wordt het 28 met een paar heerlijke potten die ook deze keer Sportweekend niet zouden halen.

Het traditionele nakaarten werd tot een minimum beperkt wegens even later op het programma: OH Leuven versus Tubeke, aftrap om 17.00u. Een emotionele bedoening die een eerbetoon moest worden aan de op tragische wijze overleden voorzitter van Leicester en dus ook van zusterclub OHL. De beeltenis van Vichai Srivaddhanaprabha was negentig minuten lang zichtbaar aanwezig op twee grote lichtschermen. In de keel van supporters, staf én spelers stak een geëmotioneerde krop. De sfeer voor de wedstrijd was ingetogen en onwezenlijk. Dat bleek ook toen ik een uurtje voor de aftrap de Leuvense coach Nigel Pearson tegen het lijf liep. Ik maakte hem in naam van onze hele ploeg de innige deelneming over. Schijnbaar aangeslagen vertelde hij warm over de steun die hij de afgelopen jaren in goede en kwade dagen had gekregen van de Thaise familie.

Pearson bracht Leicester City in 2014 terug naar de Premier League en is normaliter een spraakwaterval waarmee je flux twintig uur aan een voetbaltoog kan hangen zonder ooit uitgebabbeld te geraken. Zoals over die keer toen hij de totaal onbekende Jamie Vardy in Stocksbridge, even ten noorden van Sheffield, ging scouten in de lagere klassen. Vardy mocht die dag geen negentig minuten opdraven. Na een zoveelste pub incident zat hij opgezadeld met een virtuele enkelband, noem het de avondklok, en zo moest hij de tweede helft aan zich laten voorbijgaan.

Vandaag worstelde Pearson met tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant was er de pijn van het verlies, aan de andere de actualiteit van een voetbalwedstrijd op profniveau die geboekstaafd stond als een onvervalste zespuntenthriller. Dat zou het uiteindelijk niet worden. Leuven veegde de vloer aan met een naar zichzelf zoekend Tubeke. 41.

Die avond besloot ik wijselijk in te gaan op het aanbod van de deerne des huizes om een paar helende gembertheetjes mét honing achterover te slaan. De volgende dag stond immers de Antwerpse clash tussen de ‘Parel der Kempen’ en de ‘Kakkers’ op het programma. De door een sluimerende snotvalling geteisterde stembanden moesten dus nog minimum negentig minuten meegaan.

In de categorie blessuresoplopenoponorthodoxewijze schoot Westelspits Jens Naessens een uur voor de wedstrijd de hoofdvogel af. Onschuldig stappen in de richting van een massagetafel zal nooit meer hetzelfde zijn. Er schoot een kramp in zijn been die voetballen onmogelijk maakte. Het hypothekeerde meteen het ongetwijfeld ingenieuze game plan van de heer Bob Peeters. Speerpunt Naessens werd negentig minuten gemist, al kon de ingevallen pocketfantast Kurt Abrahams de hoop heel even doen opflakkeren.

De periodetitel lijkt een feit voor Malinwa. Of ziet u de Koninklijke Union SaintGilloise met forfaitcijfers winnen Achter de Kazerne? Nee, enkel valium in de tomatensaus of een laxeertablet voor Jolly Jumperachtigen kan nog roet in het Kakkerseten gooien. Maar als mijn nonkel een vrouw was, dan was het mijn tante. Soit, en wat die sluimerende griep betreft. Na de sportieve feiten kreeg ik van de koning van de Westelse persbar, de genaamde Rogerio, een Kempens Paracetamolletje toegestopt. Of er ook een glaasje water vanaf kon? Voor ik drie keer Jefke Delen kon zeggen, stond er een verse Flierefluiter voor mijn neus. Nuchtere mensen, die Kemphanen.