Gazet van Antwerpen Stad en Rand
BOEKEN | CD’s | DVD’s | GAMES
JAZZ HIPHOP We begrijpen mekaar Black Swan
TOURIST LEMC ★★★èè
In feite heeft Johannes Faes pech met z’n doopnaam. Heette hij pakweg Werner of Wilfredo, dan schoven we hem zo in het rijtje van de drie W’s: Willem Vermandere, Wannes Van de Velde en Walter De Buck. In zijn taal, bescheidenheid, romantiek en zin voor maatschappijkritiek is Tourist LeMC al lang de evenknie van onze grote barden. Ook op zijn derde album We begrijpen mekaar is kleinkunst de stuwende kracht, en hiphop de variabele die hem onderscheidt. Maar boven de doorbraak En Route uitstijgen, doet Faes niet. Al staan er wel weer prachtsongs op dit album. Barbaren (“Geen ronde tafel hier, laat staan nobelheid/Ridders in theorie, barbaren in praktijk”), Oprechte Leugens met de Waalse popprinses Alice on the Roof in smetteloos plat Antwerps, en uiteraard de krachtige single Spiegel, met plezante nonkel Raymond van het Groenewoud, gooien evenveel branie als hitpotentieel in de schaal. Maar wanneer Tourist het kinderdeuntje Schipper, mag ik overvaren? een politieke draai wil geven in Zoete Blasfemie, of gaat flirten met meligheid in Muziek van het hart, legt hij nog enkele pijnpunten bloot. Schrijven is schrappen, en dat mocht vaker gebeuren in de soms drukke woordenbrij. Maar wie klaagt? De troubadour bevestigt, en laat in afsluiter Alles komt terug horen dat hij z’n raps ook als gif kan spuwen. LADY LINN & HER MAGNIFICENT BIGBAND ★★★èè
De swing-golf waarop ook Lien De Greef vijftien jaar geleden meesurfte toen ze haar Magnificent Seven voorstelde, is over zijn piek heen. Tijd om uit een ander vaatje te tappen? Nee, denkt de als Lady Linn bekende Gentse. Geheel tegen de stroom in, steekt ze op haar nieuwe album nog een tandje bij door haar zevenkoppige ensemble uit te breiden tot een heuse big band. Black Swan, haar vijfde album, lijkt eerst wat té gretig te putten uit die plotse weelde, waardoor het getoeter wat overweldigend wordt. Gelukkig slijt dat gevoel na een paar luisterbeurten, begin je steeds meer te genieten van de weelderige arrangementen en blijkt daaronder ook nog eens het mooiste stel songs uit Lady Lynns carrière te zitten. De teksten zijn authentieke en herkenbare echo’s van dagelijkse beslommeringen. De Londense singer-songwriter Jonathan Jeremiah draagt niet alleen als co-auteur van sommige songs, maar ook als producer van het hele album bij tot een constante kwaliteit. Slechts één bedenking daarbij: als je met zo’n man kunt samenwerken, waarom dan niet even diens warme bariton uitspelen in een duet? Laten we hopen dat de twee contact houden en daar toch nog werk van maken.
Welk nieuws te slijten valt over de achtste van Muse? Dat na albums over aliens, indoctrinatie en apocalyptische doemdenkerij nu de kaart ‘virtual reality’ wordt gespeeld. Dat de saus werd gehaald bij videogames en sf-films uit de jaren tachtig en dat de hoes van Simulation Theory dus niet toevallig werd ontworpen door Kyle Lambert, de man achter de posters van de Netflix-reeks Stranger Things. En dat Matt Bellamy zijn virtuoze gitaarspel definitief ondergeschikt heeft gemaakt aan druk geklooi met synthesizers. Voorts is de nieuwe boorling van Muse alles wat we sinds The Resistance (2009) van het Britse trio mogen verwachten. Slimme songs als Knights of Cydonia en New Born zijn verleden tijd, inzetten doen Bellamy en co. uitsluitend op bombast.
Nu goed, zoals bij voorganger Drones (2015) schuilen er goede ideeën in Simulation Theory: in Propaganda horen we een slidegitaar die van Beck had kunnen zijn, Break it to Me maakt een spreidstand tussen oriëntaalse muziek en hiphop. Maar Algorithm, Thought Contagion en Get up and Fight zijn met hun imminente beats stilaan stereotiep. Visueel spektakel gegarandeerd, straks op Rock Werchter, maar de Muse van krachtstoot Black Holes & Revelations zijn we al even kwijt.
Op de cover van haar nieuwe album denk je even Barbra Streisand aan de klaagmuur te zien staan. Het zou kunnen, met haar Joodse achtergrond, maar de muren uit de albumtitel zijn ook en vooral de barrières die mensen vandaag tussen elkaar optrekken en het politieke wapen waarmee Donald Trump de wereld buiten houdt. Hij wordt niet genoemd in de uitleg die Streisand geeft bij haar liedjes, maar haar album is een zachte vuist tegen zijn wereld, waarin menselijk fatsoen en waardigheid “sneller smelten dan het poolijs”. Streisand schreef mee aan enkele songs die haar engagement kracht bij zetten. What’s on my Mind, Don’t Lie to Me en The Rain Will Fall zijn statements van een activiste die met haar eigen foundation al lang strijdt voor het milieu en minderheden. Hernemingen van enkele classics – What the World Needs Now van Burt Bacharach en Hal David en een medley van Imagine en What a Wonderful World – benadrukken vooral haar geloof in de mensheid. Walls kan sommigen te zoet in de oren klinken, in een gepolariseerde maatschappij is het een dapper album van iemand die liever fluisterend dan schreeuwend de revolutie predikt. Wat moet ze, na de Amerikaanse midterms, opgelucht hebben ademgehaald…