Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ze namen Maxim zijn vriendjes af”
Schotense school veroordeeld omdat geen enkele leerkracht jongen met Down wou begeleiden
Basisschool Sint-Ludgardis in Schoten is veroordeeld omdat het een jongen met Down afwees. Hoewel Maxim (10) er al vijf jaar zat, vond de school plots geen leerkracht meer die hem nog kon begeleiden en adviseerde ze om hem te laten veranderen van school. Een belangrijk precedent, vindt Unia. “Het is het eerste vonnis dat zegt dat scholen leerlingen met een beperking niet zomaar kunnen weigeren.”
De ouders van Maxim De Mondt (nu 10) moesten in mei 2016 plots op zoek naar een nieuwe school voor hun zoon, die het syndroom van Down heeft. Hij was er begonnen in de instapklas en had bijna het eerste leerjaar uitgedaan, toen de directie plots mama Babs De Wacker en haar man bij haar riep. “De school had een rondvraag gedaan naar welke leerkrachten het jaar nadien wilden meewerken aan het traject van Maxim. Niemand, ook niet de juf bij wie hij in het eerste in de klas zat, zag dat zitten. Het voelde alsof hij er niet meer welkom was.”
650 euro schadevergoeding
Dus veranderde Maxim van school. “Hij is daar heel ongelukkig door geweest. Hij begreep niet waarom hij zijn vriendjes niet meer kon zien. Voor ieder kind is dat moeilijk, maar zeker voor een kind met een beperking.”
Gelijkekansencentrum Unia be-
Els Keytsman Directeur Unia ‘‘Dit is een belangrijk precedent. Een school kan leerlingen niet weigeren omdat leerkrachten hen niet willen opvangen.’’
stempelde dat als discriminatie en stapte naar de Antwerpse rechter. Die heeft de basisschool, openluchtschool Sint-Ludgardis, nu veroordeeld tot een morele schadevergoeding van 650 euro.
“Dat is een belangrijk precedent”, zegt Keytsman. “Het is het eerste vonnis dat zegt dat ieder kind, met of zonder beperking, recht heeft op inclusief onderwijs. En het legt de verantwoordelijkheid bij de school: ze kan leerlingen niet zomaar weigeren omdat leerkrachten hen niet willen opvangen. De school had de leerkrachten niet moeten vragen óf ze het nog zagen zitten om aan hem les te geven, wel hóé ze de werking anders kon organiseren voor Maxim. Er is geen moeite gedaan om te overwegen of het anders kon.”
Dat spreekt de school bij monde van haar advocaat Pieter-Jan Fierens tegen. “Plots vielen de twee sta- giaires die anders Maxim persoonlijk begeleidden, weg. Er was dus een alternatief nodig, want de IONbegeleider vanuit de overheid komt maar 5,5 uur per week langs. Hoe de school zoiets kon organiseren, was net de aanleiding van de rondvraag. De leraars wilden hem wel opvangen, maar konden niet omdat ze voor een eigen klas staan.”
Dat Maxim er niet welkom was, ontkent de school. “Hij is altijd welkom geweest en gebleven. De school heeft vrijblijvend de ouders geadviseerd om op zoek te gaan naar een school die beter aan Maxims noden kon voldoen.”
“Weigering onder tafel”
Het vonnis stelt dat “ondanks het feit dat de school Maxim nooit formeel heeft geweigerd, het niet wegneemt dat er een rondvraag is gedaan bij het lerarenkorps. Daaruit was duidelijk dat er geen leerkrachten te vinden waren die Maxim bijkomende ondersteuning wensten te geven, laat staan dat er iemand bereid was om hem in de klas te nemen. Dat komt neer op een weigering onder tafel.” De school overweegt nog om in beroep te gaan.
Hoe dan ook hoopt Unia dat deze uitspraak andere ouders van kinderen met een beperking moed geeft. En dat dit een signaal is voor andere scholen. “Want dit gebeurt meer dan één keer. Ouders van kinderen met een handicap moeten gemiddeld vijf of meer scholen afgaan vooraleer ze hun kind ergens kunnen inschrijven. We krijgen geregeld ouders over de vloer die van de school hoorden dat hun kind elders beter af zou zijn.” Vorig schooljaar kwam Unia 48 keer tussen omdat een Vlaamse school weigerde maatregelen te nemen voor een leerling met een handicap.
Mama Babs is vooral opgelucht dat de rechter nu de boodschap geeft “dat dit eigenlijk niet kan”. “Wat ze Maxim aandeden, was niet leuk. Ze hebben hem zijn vriendjes afgepakt en zijn kansen ontnomen. Hij was er gelukkig.”
Intussen zit Maxim in het vierde leerjaar, opnieuw in een gewone school. “Omdat het CLB aangaf dat Maxim de uitdagingen in het inclusief onderwijs net nodig heeft. Bovendien moet hij later ook meedraaien in een gewone maatschappij. In die school lukt het wel. Hij is weer gelukkig, heeft veel vrienden en hoort er weer gewoon bij.”