Leefloners aan de slag

Het aantal mensen dat leeft van een uitkering van het OCMW in Antwerpen is in het voorbije jaar met 8% gedaald, laat schepen Fons Duchateau (N-VA) weten. Welgeteld waren er in augustus 656 minder leefloners in de stad dan in oktober 2017, een daling van 7.947 naar 7.291. Dat is volgens de schepen vooral te danken aan de tewerkstellingstrajecten in samenwerking met de VDAB. Die zorgen ervoor dat mensen solliciteren, of via sociale tewerkstelling met intensieve begeleiding een tussenstap zetten op weg naar de gewone arbeidsmarkt, of taalcursussen volgen en opleidingen die naar een job leiden.

Bij bijna de helft van de trajecten wordt zo succes geboekt. Opvallend is dat Antwerpen de andere centrumsteden ver achter zich laat in het aantal tewerkstellingstrajecten.

Duchateau wijst erop dat het aantal erkende vluchtelingen in Antwerpen intussen stabiel is gebleven, op zo’n 130 per maand. Erkende vluchtelingen kunnen een leefloon aanvragen en wegens hun omstandigheden doen ze dat ook vaak. Zo waren er in Antwerpen eind augustus 807 leefloners van Afghaanse afkomst, 623 Syriërs en 671 Irakezen. Het gaat voor alle duidelijkheid niet om asielzoekers; die krijgen alleen ‘bed, bad en brood’.

Dat er ondanks de constante instroom van erkende vluchtelingen toch een duidelijke daling is, noemt Duchateau extra verheugend. Dat is het ook, al kan dat er ook mee te maken hebben dat de asielcrisis van 2015 en de piek in de fall-out daarvan (herfst 2017) alweer een tijd achter ons liggen.

De aanpak is ook niet nieuw. Monica De Coninck (sp.a) voerde tussen 2001 en 2011 als OCMWvoorzitter een naar eigen zeggen “redelijk streng” activeringsbeleid dat haar in eigen partij zelfs op kritiek kwam te staan. “Maar een job is het allerbelangrijkste voor maatschappelijke integratie, voor de mensen zelf, maar ook voor hun kinderen”, zegt ze. Ook in die jaren waren er migratiecrisissen, met de grote regularisatiegolven in 2003-2004 en 2009. Die laatste keer was er zelfs een bruuske toename met negenduizend nieuwe, voorheen illegale Antwerpenaren.

Nieuw is nu dat ook de havenbedrijven een groter enthousiasme aan de dag leggen voor de tewerkstellingsprojecten. Voor een deel is dat zeker uit noodzaak, gezien het hoge aantal vacatures. Maar voor een deel zijn hopelijk ook de geesten gerijpt. Nu het aantal asielzoekers in ons land weer toeneemt, wordt dat alleen maar belangrijker.