Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik kon de zijruit van die zinkende auto intrappen: gelukkig”
Mountainbiker Wim Dellafaille en binnenschipper Roland Humbert officieel gehuldigd als helden
Wim Dellafaille en Roland Humbert zullen hun vorige oudejaarsavond niet snel vergeten. Dankzij snel en koelbloedig optreden konden ze toen het leven redden van een hoogbejaarde dame die na een verkeerd manoeuvre in het kanaal Dessel-Schoten was beland. Voor die heldendaad werden ze gisteravond officieel gehuldigd door de gemeente en het Carnegie Hero Fund.
Even terug naar de vooravond van 31 december 2017. Wim Dellafaille (49), verzekeringsmakelaar maar ook een fanatiek mountainbiker, is op de terugweg van zijn laatste rit van het jaar. Op het jaagpad ziet hij een groepje mensen staan, druk wijzend naar een auto die in het kanaal ligt.
“Ik was er toen net in geslaagd om vanop mijn schip een scheepstouw met een welgemikte worp rond de spiegel van de wagen te smijten. Zo kon ik die zinkende BMW naar een ondieper stuk van het kanaal trekken. Met die worp was een beetje geluk gemoeid, al zijn wij binnenschippers gewend om met touwen om te gaan”, vertelt de andere held, de gepensioneerde Franse binnenschipper Roland Humbert (64).
Wim besefte snel de ernst van de situatie en trok zijn snelste sprintje ooit om aan de overkant van het kanaal en de zinkende auto te geraken. “Ik heb vroeger gedoken met de Schotense club De Otters. Hierdoor heb ik geen schrik van water, ook niet als dat donker is en maar 7 graden warm is”, vertelt Wim.
“Er zat niks anders op dan de zijruit in te trappen. Iets wat me bij de tweede poging lukte. Binnen zag ik de bejaarde dame zitten, bij bewustzijn maar met het water letterlijk aan de lippen. Ik heb ze gerustgesteld, haar hand beetgenomen en haar half uit het raam getrokken.”
Warme douche
Hierna gingen de twee helden samenwerken. Ze konden het slachtoffer uit het kanaal hijsen en neerleggen op een vlonder. Enkele seconden later zonk de auto naar de bodem van de vaart. “Ik stond daar drijfnat en heb de dame aan de goede zorgen van agenten en ambulanciers toevertrouwd”, zegt Wim. “Ik ben stilletjes op mijn mountainbike naar huis vertrokken. Natuurlijk deed die warme douche goed, maar toch heb ik mijn paradepaardje op twee wielen eerst nog afgespoeld en opgehangen in de woonkamer, zijn vaste stek. Zonder die fiets was deze redding niet gelukt”, aldus Wim.
De brandweer kwam ter plaatse om de lege auto te bergen uit het kanaal. Het Carnegie Hero Fund werd op de hoogte gebracht en gisteren was het zover. Wim Dellafaille en Roland Humbert mogen zich nu officieel helden noemen. De bijhorende medaille en geschenkenmand werden hen overhandigd door de burgemeester. De geredde dame uit Deurne was ook uitgenodigd, maar liet zich verontschuldigen. Het zou wel goed gaan met haar, maar haar wagen hebben de familieleden haar ontnomen. nummer twee. Met wat geluk had er nog meer ingezeten, maar ik ben dolblij met dit resultaat. Weten dat je de beste vrouwelijke lasser bent in Europa geeft een serieuze kick.”
Eén ding vindt Brenda jammer.
Brenda Vermeiren
Beste vrouwelijke lasser De EuroSkills en de WorldSkills worden afwisselend georganiseerd. “Dit jaar ben ik 25 en dus ben ik net te oud om volgend jaar uit te komen in de WorldSkills.”
Hoewel ze niet de omkadering kreeg van haar Russische collega, moest ze lang en hard trainen om in de eerste plaats geselecteerd te worden voor ons land en in de tweede plaats om zo ver door te dringen in de Europese finale en zich de beste Europese vrouwelijke lasser te mogen noemen. “De voorbije zomervakantie heb ik bijna meer tijd doorgebracht in mijn klaslokaal op het PITO dan elders Zo goed als alle dagen ging ik lassen. Op voorhand wisten we min of meer welk werkstuk we moesten maken en dus werd het deze warme zomer oefenen, oefenen en nog eens oefenen.”
‘‘In de hete zomermaanden heb ik veel tijd doorgebracht in mijn klaslokaal op het PITO: oefenen, oefenen, oefenen.’’
Vlammetje
Brenda Vermeiren volgde op het PITO de afdeling lassen en nu is ze er lerares lassen. “Als leerling wist ik al dat het een atypische keuze was. Op het einde van het zesde jaar zaten er maar twee meisjes in de lasafdeling. Maar lassen interesseert me. Mijn vader is een lasser en als kind was ik al gefascineerd door dat vlammetje. Ik was altijd verbaasd om te zien welke constructies mijn vader kon maken met al die buizen.”