Het drama van

Nummer één van de wereld. Halve finalist op het WK. Slechts één match verloren in 2018. De beste keeper van het WK in de rangen. En 0-2 voor na twintig minuten. Er was geen vuiltje aan de lucht. Was het arrogantie? Was het nonchalance? Was het een collectieve offday? Wat het zeker was: een blamage, een vernedering, een drama. Er was te weinig agressiviteit, te veel verdedigend geklungel en te weinig creativiteit. Uitgeschakeld in een groep met Zwitserland en IJsland. Nochtans was iedereen bij de loting nog diep teleurgesteld met een loting tegen deze twee ‘kleintjes’. Niemand in België die er rekening mee hield dat België mislopen.

Het was een wedstrijd die België in zijn zetel moest uitspelen. Met een 0-1 na 65 seconden. Dacht Nico Elvedi even dat hij met Borussia Mönchengladbach aan het voetballen was? Want hoe verklaar je anders dat hij in zijn eigen zestien plots de vrijstaande Thorgan Hazard - doorheen het jaar zijn ploegmaat in de Bundesliga - aanspeelde? Die bleef kalm en stiftte deze gouden mogelijkheid over Yann Sommer, zijn andere ploegmaat in de basis bij de Zwitsers. Binnen de twintig minuten maakte Thorgan Hazard zelfs zijn tweede doelpunt van de avond: 0-2. Zijn twaalfde doelpunt

groepswinst zou

van het seizoen al. Van een topvorm gesproken. En de Rode Duivels zaten op rozen. Of dat dachten ze toch. Vier keer scoren, dat zou toch niet meer lukken voor die Zwitsers?

Toch wel, dus. Je zou denken dat het nummer één van de wereld de match na zo’n vroege dubbele voorsprong wel snel even zou uitspelen. Zelfs bij de 1-2 - een strafschopdoelpunt van Rodriguez na een fout van Chadli - was er eigenlijk nog geen vuiltje aan de lucht. Maar toch veranderde plots het spelbeeld. De hoge druk van de beweeglijke Zwitsers, gecombineerd met nodeloos inzakken zorgde plots voor paniek in de Belgische defensie. De keuze van Roberto Martinez voor Nacer Chadli in de basis bleek een foute beslissing, Dedryck Boyata trapte de ballen te wild weg zonder bestemming, zelfs Vincent Kompany had het lastig met de pressing van de beweeglijke Zwitsers. Alleen Toby Alderweireld hield zich nog wat staande, maar dat volstond niet. Onrechtstreeks lag ook de keuze voor Dries Mertens als diepe spits aan de basis van de Zwitserse remonte. Want als de thuisploeg hoog druk zette, kon België niet teruggrijpen naar het plan-B van de lange bal richting een stevige spits. Normaal staat er een Lukaku, Batshuayi of Benteke vooraan. Daar kan je de bal eens