Op kampioenenkoers

Matig spelen, toch winnen. Zo word je dus kampioen. Zeker als de scheidsrechter ook nog eens een oogje dichtknijpt op de cruciale momenten. KV liet zich zaterdag tegen Lommel betrappen op vintage ‘Anderlechtgedrag’, waar veel Malinwasupporters een bloedhekel aan hebben. Tien minuten gas geven, snel het verschil maken en zich daarna vooral niet nodeloos moe maken tegen een ploegje van het kaliber van Lommel. Tegen Tubeke (03) en Westerlo (03) kwam KV er al twee keer mee weg. Waarom zou het dan ook niet lukken tegen Lommel?

We schreven het vorige week al: een team dat acht keer op een rij wint vaak ook nog eens met de vingers in de neus kan uiteindelijk alleen nog maar verliezen van zichzelf. Zaterdag was het bijna zo ver. Meer dan de helft van de basisspelers acteerde onder het niveau van de eerste periode. Alleen de anciens Arjan Swinkels, Igor De Camargo en Joachim Van Damme trokken de lijn verder. Was de rest dan toch ten prooi gevallen aan de zo gevreesde decompressie? Neen, want het matchbegin was verre van slap te noemen. KV greep Lommel snoeihard bij de keel. Het belang van een goede start was er duidelijk ingeprent bij de spelers. Maar de nonchalance en de laksheid Gustav Engvall nam zelfs het woord “arrogantie” in de mond die in de ploeg sloop na de 10, was toch een duidelijk teken dat het de laatste maanden allemaal iets te makkelijk loopt bij KV.

KV Mechelen mag de arme drommels van Lommel dan ook dankbaar zijn. Dankbaar voor de wakeup call bij de spelers, die nu hopelijk inzien dat een wedstrijd in 1B niet elke keer gespeeld is als ze op een 10 voorsprong komen. Dankbaar voor het lesje in nederigheid dat ze na de rust gaven met zijn tienen. Dankbaar dat er eindelijk nog eens een late te vieren viel in het AFAS Stadion. En vooral dankbaar dat Igor De Camargo op zijn 35e nog altijd over uitschuifbare sambaheupen beschikt.