Déjà vu (of toch niet?)

Beerschot Wilrijk heeft in de eerste wedstrijd van de tweede periode gedaan wat het moest doen. De 12zege in het Westelse Kuipje leek haast een kopie van dezelfde wedstrijd van een kleine twee maanden geleden. Ook toen kwamen de bezoekers op achterstand en knokten ze zich weer in de partij. Ook toen viel de winning goal na een stilstaande fase. Ook toen was het een verdediger die Beerschot Wilrijk de volle buit bezorgde. Eind september was Jan Van den Bergh de gevierde man, dit keer was het Pierre Bourdin die de Kielse Ratten een klein delirium bezorgde. Net als in de vorige partij in Westerlo toonden de ook gisteren dat ze over een grote mentale weerbaarheid beschikken.

Ondanks de vele parallellen zagen wij toch ook enkele verschillen met de vorige uitstap naar de Kempen. Beerschot Wilrijk was gisteren gedurende grote delen van de partij baas. Eind september was de overwinning in ’t Kuipje eerder gevleid, gisteren was de zege gewoon verdiend. De spelersgroep van Stijn Vreven trok in een lastige uitmatch het spel naar zich toe en duwde de tegenstander vanaf de eerste minuut tegen het eigen doel. De ene schamele kans die Westerlo voor de pauze kon afdwingen, kwam er na een cadeautje van de bezoekers. Qua efficiëntie is er nog steeds veel marge. Ondanks het vele balbezit en het duidelijke overwicht in het veldspel duurde het bijzonder lang vooraleer Beerschot Wilrijk dat kon vertalen naar het scorebord. En dus moesten (opnieuw) enkele details over deze wedstrijd beslissen: een lichte strafschopfout van Biset en een goed getrapte hoekschop van Messoudi. Opnieuw een zege met één doelpunt verschil. Puffen, blazen, zweten. Maar daar zullen ze op ’t Kiel nu even niet om malen. De eerste driepunter is binnen, een broodnodige zege na de eerdere overwinningen van concurrenten KV Mechelen en Union. En niet te onderschatten: de zevende zege van Beerschot Wilrijk in de laatste negen wedstrijden. Dat wordt toch stilaan een straffe reeks.