De vlucht naar Marrakesh

Stapt premier Charles Michel op 10 december op een vliegtuig naar Marrakesh of niet? Als hij dat niet doet, dan is de regering tegen dan gevallen.

De premier lijkt nog steeds vastbesloten om samen met een stuk of 190 landen (het aantal slinkt wel) het VN-migratiepact te ondertekenen. Niet alleen omdat hij anders zou terugkrabbelen, maar ook omdat Michel al in verkiezingsmodus is geschakeld. Hij heeft zelfs een lijst laten opmaken van maatregelen die deze regering heeft genomen tegen de zin van de N-VA in. Zoiets is ongezien. Veel Franstaligen blijven Michel zien als een handpop van de Vlaams-nationalisten. Het komt er voor hem op aan om dat beeld te keren. Dit is niet meer de premier die als een bemiddelaar boven het politieke gewoel staat.

Aan zijn kant van de ring staan nog CD&V en Open Vld, aan de andere kant bevindt zich de N-VA. Ook in verkiezingsmodus en met de hakken diep in het zand over dat ene zo gekoesterde thema: migratie. In het parlement deed de partij wat ze, als de druk groot wordt, nog al gedaan heeft: voluit in de aanval gaan. “Vlieg niet naar Marrakesh”, zei Peter De Roover.

Wel vliegen of niet vliegen, dat is de vraag.

Een paar uur eerder had vicepremier Jan Jambon iets sussender gesproken: “Dit is een moeilijk dossier, maar er is genoeg gezond verstand in de regering.” Felle uithalen en vervolgens een meer verzoenende opstelling, dat heeft de N-VA ook al eerder gedaan. Een regering doen vallen (en een in Vlaanderen wél populaire premier) is electoraal ook altijd een hachelijke onderneming.

Interessant is dat zich in Den Haag precies dezelfde crisis afspeelt. In de Nederlandse regering staan de liberalen en de christendemocraten zeer weigerachtig tegenover het migratiepact, terwijl de links-liberalen van D66 uitgesproken voorstander zijn. En ook premier Mark Rutte liet zich een tijd geleden nog positief uit over het akkoord. Het is velen in Europa pas laat beginnen dagen dat de tekst in toon en klemtonen weinig tegemoetkomt aan de bezorgdheid op rechts over de controleerbaarheid van migratie.

De Nederlanders hopen uit hun patstelling te geraken met een extra ‘stemverklaring’ die vastlegt dat ondertekening geen juridische consequenties heeft. Ze zoeken in Europa medestanders voor een geloofwaardige tussenoplossing. Maar heeft De Roover ook niet die weg afgesneden, toen hij zei dat een akkoord dat toch totaal niet bindend is, pure kerosineverspilling is? Vliegen of vallen, dat is de vraag.