De bonte Groenplaats

Groenplaats, vier uur in de namiddag, vier graden boven nul. Vier mannen die in groep vier pinten staan te hijsen. Een mens zou ze 5 frank geven. Zeker omdat een van de vier in T-shirt staat te wallebakken. Met een glimlach alsof hij kleur staat te pakken op de Costa Blanca. Maar het is dus de Costa Verde. En die heeft zijn zanderige ondergrond ingewisseld voor een stenen variant en een Siberische wind die blijkbaar best te verdragen valt in T-shirt. Tim Van Aelst, de eerder deze week nogmaals gelauwerde Antwerpse televisiemaker, zei het ooit: “Werkelijk iedereen passeert op de Groenplaats. Jongeren van de nabijgelegen hogeschool, ouderen die inkopen komen doen in de ondergrondse supermarkt, toeristen, en alles daartussenin”. Het is die voortdurend vernieuwende drukte die hij ideaal vond om bijvoorbeeld op te nemen. Omdat je met een camera op de Groenplaats zo ongeveer elk type mens in je televisieprogramma kunt steken. Jong, oud, blank, zwart, klein, groot, arbeider, bediende, rijk, arm, Belg, niet-Belg, normaal, stekezot. En dat van ’s morgens tot ’s avonds, zonder dode momenten. Eet dat, Grote Markt.

Naast dat allegaartje van mensen heeft de Groenplaats een allegaartje van functies. Het is een plaats waar iemand ondergronds het openbaar vervoer kan nemen en een plaats waar iemand bovengronds het openbaar vervoer kan nemen. Bovendien is de Groenplaats een wanordelijke fietsenstalling en een wanordelijke taxistandplaats. Tel daarbij een dozijn horecazaken van allerlei slag en een hotel van de duurste slag en de Groenplaats kan niet anders dan een van de meest veelzijdige pleinen van West-Europa zijn.

Tegelijk is de Groenplaats een van de meest woelige openbare domeinen van de stad. Er was ooit sprake van een glazen luifel. Die is er nooit gekomen. En dankzij de dolomiet die er wél gekomen is, zat het bier van de cafégangers vol met zand. Bovendien gaat er zelden een dag voorbij of er staat een combi of ambulance op het plein. Het oorspronkelijke kerkhof dat de Groenplaats was, is prachtig van lelijkheid. Dat het dat ook nog (een beetje) in 2019 mag zijn, als de eerste spade (hopelijk) de grond in gaat voor de zoveelste renovatie. Op de Costa Verde.

Benidorm Bastards